Od autora: Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy myślenia, czyli rozmowy dla świadomości” Co czeka? To fantazje, pewne obrazy, wydarzenia, rezultaty, których spodziewamy się zobaczyć w przyszłości. Często te fantazje odrywają nas od rzeczywistości i nastawiamy się na postrzeganie tego, czego oczekujemy. Oczekiwanie to stan bezczynności, nie tylko mentalna reprezentacja, ale także doświadczenie jakiegoś zdarzenia, dobrego lub złego, lub określonego zachowania konkretnej osoby. Jest to stan, z którego bardzo trudno nam się poddać, nawet jeśli powoduje napięcie, nie mówiąc już o przyjemności, jeśli oczekujemy dla nas czegoś bardzo dobrego. Może zarówno dać siłę, jak i ją odebrać. Ale w każdym razie czekanie zaciemnia wizję rzeczywistości. Jeśli nasze oczekiwania opierają się wyłącznie na idealnych pragnieniach, wyobrażeniach o tym, jak powinno być idealnie, lub na emocjach, to takie oczekiwania nie są skazane na spełnienie, ponieważ są one całkowicie niezgodne z rzeczywistością. Na przykład czytamy gdzieś, jak mężczyzna powinien zachowywać się wobec kobiety i tylko takiej postawy oczekujemy. Wszystko, co nie pasuje do naszego „jak powinno być”, zostaje odrzucone jako niepotrzebne i nieważne. I mijamy wspaniałych ludzi, którzy w pewnym sensie nie spełniają naszych oczekiwań, ale w sumie są dla nas idealni. Albo zaczynamy wymagać, żeby ludzie spełniali nasze oczekiwania, dopasowujemy je do naszych wyobrażeń, ignorując subiektywny świat osoby, która jest obok nas. Oczekiwanie na ideał świadczy o naszej nieumiejętności i niechęci do budowania relacji, co uzasadnia fakt, że „jeszcze nie poznałem swojej osoby”. Chociaż tak naprawdę przyjemniej jest nam przebywać w fantazjach niż w rzeczywistości. Ale czy przyznajemy się do tego przed sobą? Największą wadą takich idealnych oczekiwań jest to, że ani ludzie, ani zdarzenia nie spełnią naszych oczekiwań. I zamiast zrozumieć siebie, popadamy w rozczarowanie, oburzenie, smutek, a nawet oburzenie lub doświadczamy innych negatywnych emocji. W końcu wiemy dokładnie, jak to powinno wyglądać. Czy zaobserwowałeś siebie, jeśli ktoś składa Ci obietnicę, od razu zaczynamy oczekiwać, że ta obietnica zostanie spełniona. Nie obchodzi nas, że sytuacja może się zmienić; dana osoba może nie spełnić swojej obietnicy z jakiegoś całkowicie obiektywnego powodu. Będziemy na niego źli i nazwiemy go zwodzicielem, chociaż w tej sytuacji nie było to jego oszukiwanie nas, ale nasze oszukiwanie samego siebie, zbudowane na oczekiwaniach. Inną opcją jest czekanie, gdy opiera się na określonej wiedzy lub przeszłych doświadczeniach. Na przykład pamiętamy i wiemy, że jakaś osoba nigdy nas nie zawiodła. I mamy oczekiwanie, że ta osoba zawsze będzie odpowiadała wizerunkowi osoby obowiązkowej. A w sobie nigdy nie pozwolimy Mu zniszczyć tego obrazu. Oczekuję, a to znaczy, że musi się zachowywać w określony sposób, w przeciwnym razie w naszym związku pojawi się pęknięcie. Cóż, nie ma prawa robić, co chce! To samo podejście do sytuacji, jeśli zawsze rozwijały się one w określony sposób, to powinny zawsze rozwijać się w ten sposób. To tak, jakbyśmy zamrażali życie, zabijali je, nie pozwalali, aby zdarzenia toczyły się po ich myśli. Temat pracy nad oczekiwaniami zawarty jest w kursie „Rozwój świadomej uwagi”, szkice, z których zwracam uwagę: Szkic 1. Uczestnik: Widziałem, że prawie całe życie żyłem z oczekiwaniami. Wcześniej oczekiwania wobec mojego byłego męża były duże. Jak to powinno wyglądać. Uważny i kochający wobec mnie. Wciąż mamy wiele oczekiwań co do tego, jak powinien wyglądać nasz związek. Zaufanie otwarte itp. Następnie oczekuje się, że ludzie będą się kochać przez całe życie, a jeśli tak zdecydują, to na zawsze. A ci, którym się nie udało, to ich wina, ale dla mnie wszystko jest idealne. Istnieje wtedy bardzo silne oczekiwanie, że jeśli będę dobry, to wszyscy będą mnie kochać (krewni, współpracownicy). To są oczekiwania z przeszłości. Teraz rozumiem wiele rzeczy, które wcale nie były prawdą, a wywołały bardzo silny opór i chęć zmiany świata, ludzi itp.Znowu dopiero teraz rozumiem, że moim głównym oczekiwaniem na przyszłość jest to, że spotkam mojego mężczyznę i nadejdzie szczęście. Czekałem na to, miałem nadzieję. Teraz rzeczywistość. Po pierwsze, nadal nie wiem, czy to jest mój mężczyzna. Po drugie, nikt nie machnął magiczną różdżką. Budowanie relacji to bardzo delikatna i żmudna praca i tylko przy obopólnym, bardzo silnym pragnieniu. Tatyana: Budowanie relacji to rzeczywiście bardzo delikatna i żmudna praca. Co więcej, mężczyzna może znaleźć się pod ciężarem jakiegoś związku z przeszłości. Oto przykład. Pierwsza żona mężczyzny potrafi być bardzo drażliwa. Zawsze musiał uważać na słowa, żeby w żaden sposób jej nie urazić. Ale to wciąż nie dawało rezultatu, a ona zawsze znajdowała coś, czym mogła się obrazić. Wchodząc w kolejny związek, mężczyzna spodziewa się, że jego nowo wybrana osoba będzie równie drażliwa, i przenosi swoje zachowanie na nowy związek, ponownie dobierając słowa tak, aby nie. obrazić, w końcu nie może mówić wprost – co myśli i co czuje oraz odczuwa niezadowolenie z komunikacji. A teraz wyobraź sobie, że kobieta, którą spotkał na swojej drodze, jest przyzwyczajona do komunikowania się bezpośrednio i na równych zasadach, dlatego obraża się ją niezwykle rzadko Nie mogę zrozumieć, dlaczego człowiekowi ciągle coś się nie mówi. Konflikt jest oczywisty. Często zdarza się, że mamy oczekiwania, a jeśli ktoś ich nie spełnia, nie rozumiejąc tego, od razu deklarujemy: „To nie moja osoba!”. I wyruszyliśmy dalej w poszukiwaniu naszego człowieka. A szczęście było tak blisko... W takiej sytuacji zadanie jest tylko jedno: zrozumieć siebie, czego oczekujesz, czego chcesz. Oczekiwanie to wymóg dostosowania się do jakiegoś obrazu, który sami sobie wymyśliliśmy. Jeśli zaczniemy od „chcę”, a nie „on powinien”, to znajdziemy słowa i czyny, jak wyjaśnić mężczyźnie, czego chcemy, jakiego rodzaju związku, co możemy wspólnie zmienić itp. Uczestnik: Teraz wyraźnie zdałem sobie sprawę, że nie byłem całkowicie przygotowany na wpuszczenie osoby do swojego życia. Mam zorganizowane życie, własne zajęcia, hobby, a teraz trzeba to jakoś dostosować do swojego harmonogramu pracy i okoliczności życiowych. Kiedy byłem młody, wszystko jakoś samo się działo, łatwo, bez wysiłku. Teraz wszystko jest inne. Każdy ma swoje oczekiwania co do przyszłości, własny bagaż przeszłych żalów i rozczarowań. W ogóle nie spotkałam jeszcze mojego księcia na białym koniu, który zabierze mnie do baśniowej krainy. Ale jeśli odrzucisz wszelkie oczekiwania i zaakceptujesz świat takim, jaki jest, i żyjących w nim ludzi, ze wszystkimi ich zaletami i wadami, możesz zacząć żyć. Wchodź w świat nowych relacji ostrożnie, z szeroko otwartymi oczami, bądź uważny na wszelkie zmiany, wyraźnie wychwytuj nastrój partnera, monitoruj swoje prowokacje i dzięki temu żyj i ciesz się niespodzianką każdego dnia. Rzeczywiście dużo zainwestowałam w swoje oczekiwania wobec związku. Według moich wyobrażeń powinnam być na pierwszym miejscu (choć szczerze mówiąc, sama nie jestem gotowa stawiać mężczyzny na pierwszym miejscu w swoim życiu). Jego pasja do pracy trochę mnie boli, staram się tego nie okazywać, ale pojawia się wewnętrzna irytacja. Dzięki Twojej odpowiedzi rozumiem, że trzeba o tym po prostu porozmawiać spokojnie, bez narzekań. Spróbuj zrozumieć jego pozycję i przyzwyczajenia (topić samotność w pracy). Tak, zgodnie z moim przyzwyczajeniem, że wszystko powinno być tak, jak ja chcę i to ja jestem na pierwszym miejscu, już zacząłem myśleć, że ta osoba jest „nie moja” i może spróbować czegoś innego, podczas gdy najprawdopodobniej pod innymi względami będzie to to samo najbardziej. Najważniejsze to zrozumieć siebie. Jeszcze raz dziękuję za odpowiedź, bardzo subtelnie oddałeś mój nastrój. ==========Szkic 2. Uczestnik: Teraz rozumiem, że pod wieloma względami moje oczekiwania nie zostały spełnione. Chęć bycia „dobrym” dla innych zniweczyła moje postrzeganie życia, moje uczucia. Byłam tak przejęta tym, jak inni mnie traktują, że zupełnie przestałam rozumieć i czuć, jak to jest ze wszystkimi. Oczekiwałem, że wszyscy zrozumieją bez słów, czego od nich chcę, po prostu dlatego, że powinni to zrozumieć. Okazało się, że nie jest to do końca prawdą, a raczej wcale! Okazuje się: - Rodzice takkochać mnie bez względu na wszystko, czy jestem dobry, czy zły - Najważniejsze dla mnie jest to, że zdałem sobie sprawę, że dzieci kochają mnie w jakikolwiek sposób, czuję to. Teraz rozumiem, że ja też ich kocham, bez względu na to, co i jak robią. Po prostu kocham i to wszystko - W związku zawodowym nie zawsze musisz bez końca zajmować jakieś stanowisko i nie zawsze musisz być „wyrozumiały i życzliwy”, ponieważ przychodzi moment, kiedy musisz. pokaż swoją wolę i powiedz być może nieprzyjemne rzeczy, ale nie możesz, boisz się urazić tę osobę, boisz się, że będzie gorzej pracować, a może nawet odejdzie. Ślepy zaułek - Przyjaciele i krewni są na ogół przyzwyczajeni do tego, że spieszę z pomocą od pierwszego wezwania, nie oglądając się za siebie, czy nie przyniesie mi to krzywdy. Czy mogę obecnie zapewnić tę pomoc bez szkody dla siebie i mojej rodziny? Że wszystko zniosę i że wszystko mogę. Że we wszystkim się z nimi zgodzę i nie będę wyrażał swojego zdania, ale będę całkowicie i całkowicie po ich stronie. Że nawet jeśli zrobiliby mi coś wprost podłego, to ja wszystko wybaczę i wszystko zrozumiem. Ale tak naprawdę prawdziwi przyjaciele są gotowi wysłuchać mojej opinii i potrzebują mnie w jakikolwiek sposób, szkodliwy, miły, zabawny i smutny. I są gotowi usłyszeć ode mnie, że nie mogę im teraz pomóc. A ci, którzy nie są gotowi, po prostu odeszli, najwyraźniej nie byliśmy przyjaciółmi. - Generalnie jest „piosenka” z moim byłym mężem. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że po prostu oczekiwałem od niego tego, czego w zasadzie nie mógł mi dać. Ale szczelnie zamknęłam oczy na wszystko, spodziewając się, że jeszcze trochę wysiłku i wszystko się ułoży, będzie „szczęście”! Właśnie teraz zdałem sobie sprawę, że jesteśmy w zasadzie różnymi ludźmi, o zupełnie odmiennych poglądach na wspólne życie. Moim najważniejszym odkryciem jest to, że to nie ja byłam nie za „dobra” i nie dokończyłam czegoś innego, żeby mu było ze mną dobrze. Grałem tylko z jednym celem. Najwyraźniej jego oczekiwania wobec mnie nie zostały spełnione. A raczej nie ode mnie, ale od wspólnego życia. Bo kiedy byłam gospodynią domową, gotowałam mu barszcz i prasowałam mu koszule, wszystko z jego strony było mniej więcej gładkie. A raczej podobało mu się to i pasowało mu to. Otrzymałem nagrodę w postaci jego lokalizacji i czegoś, co wydawało mi się miłością. Ale nie mógł „przeżyć” mojej samorealizacji. Zaczął ze mną konkurować, a ja z nim. I kto wygrał. Niejasny. I to nie ma teraz znaczenia. Tak mi się teraz wydaje, że nie mam żadnych oczekiwań. Jest radosne oczekiwanie na nowy dzień, nowe wydarzenia, które mnie spotkają. Istnieją MOJE ukształtowane pragnienia dotyczące mojego życia w chwili obecnej i na najbliższą przyszłość. Niektóre się spełnią, inne nie. Być może będziesz musiał je przeformułować lub po prostu porzucić. Są wokół mnie ludzie, którzy są mi bardzo drodzy i nie tak bardzo. Są po prostu ludzie i zdarzenia, do których mogę wybrać swój stosunek. Pozytywne lub negatywne, jak chcę w tej chwili, zrozumienie i akceptacja, co ostatecznie przyniesie mi ta lub inna postawa. Istnieje wielkie pragnienie zrozumienia, czego dana osoba ode mnie potrzebuje, i pojawia się umiejętność wyjaśnienia mojego stanowiska i moich pragnień. Panowało wyraźne poczucie, że jeśli chcesz czegoś od kogoś oczekiwać (otrzymać), możesz go po prostu o to zapytać. A on ci odpowie: jest gotowy dać ci to w całości, częściowo lub wcale. Być może ktoś nazwie to „płynie z prądem”, ale jestem pewien, że jest to „wybieraj prąd”. Przestałam postrzegać wydarzenia w moim życiu jako problemy, postrzegam je jako zadania. A co najważniejsze, nie czekam na nie, ale staram się sobie z nimi poradzić, gdy się pojawią. Tatyana: Cieszę się, że po przepracowaniu tego wiele rzeczy staje się dla Ciebie jasne, że przychodzą uświadomienia sobie, a co za tym idzie, zmienia się interpretacja wydarzeń, co czyni Cię bardziej samowystarczalnym i pewnym siebie, chociaż piszesz, że nie masz oczekiwania, to nie jest tak. Nie da się całkowicie uwolnić od oczekiwań, najważniejsze to wyśledzić je na samym początku, kiedy zaczniesz się „oszukiwać” i przyznać, że to są oczekiwania, a to jest rzeczywistość, która wcale nie musi spełniać moich oczekiwań . Oczywiście dobrze by było, żeby to korespondowało, ale nie musi :-) Uczestnik: Tak,pewnie masz rację. Możliwe, że w tym momencie mojego życia patrzę na rzeczy bardziej realistycznie niż kiedykolwiek. Czytam tematy od uczestników i wiele biorę dla siebie. Tutaj Svetlana pisze o swoich oczekiwaniach wobec nowego związku i rozumiem, że mogło mi się to przydarzyć, ale teraz mam doświadczenie. Niech na razie będzie obcy. Bardzo lubię czytać listy od Very, są dla mnie takie jasne, rozsądne i zrozumiałe. Jej pozycja jest mi bardzo bliska i tak samo chciałbym traktować wydarzenia w moim życiu. Myślę, lub oczekuję, że wszystko w moim życiu wydarzy się samo, kiedy spotkam osobę, która chce być blisko mnie, z którą chcę być blisko. I to chyba nie pokrywa się z rzeczywistością, chyba trzeba coś z tym zrobić, gdzieś pojechać, spotkać się z kimś. I spodziewam się, że stanie się to nagle i przez przypadek, można powiedzieć, że z jakiegoś powodu nawet w to wierzę. Może to jest moje oczekiwanie? Tatyana: Spotkacie się przez przypadek, ale jeśli nie zrobicie nic, aby spotkanie w ogóle się odbyło, wówczas te oczekiwania mogą okazać się puste i znowu nastąpi rozczarowanie. Lepiej po prostu coś zrobić, udać się gdzieś bez oczekiwań, czerpać przyjemność, nie patrzeć mężczyźnie w oczy (a jeśli to on?) i wczuć się w sytuację (być tu i teraz), wtedy nie będziesz tęsknić "twój." Uczestnik: Tak. Zgadzać się. Tylko dla mnie łatwiej jest napisać i wdrożyć biznes plan, niż zrozumieć i zdecydować, gdzie w naszym mieście trzeba i można się udać (z wyjątkiem teatru, kin, restauracji i ośrodków wypoczynkowych), aby spotkać się z moim mężczyzną. Tatyana: Określ swoje zainteresowania. A następnie, na podstawie tych konkretnych zainteresowań, poszukaj miejsc, w których ludzie zbierają się dla tych samych zainteresowań. Po pierwsze, będzie temat do komunikacji, a po drugie, skoro nie powinnaś planować posiadania dzieci (?), interakcja z mężczyzną będzie opierać się na wzajemnych interesach, co będzie kluczem do waszego związku. ==========Szkic 3. Uczestnik: Wiedziałem już wcześniej, że każde oczekiwanie grozi nie tylko rozczarowaniem, ale także wszystkim, co doprowadzi do rozczarowania. Wiedziałem, starałem się to brać pod uwagę, dopiero w związku z ostatnim przypadkiem, po prostu poczułem skórą, jak życie jest nieprzewidywalne i każde z moich „powinno być” zostaje w nim natychmiast zatrzymane. 1. Mógłbym zacząć się obwiniać – mówią, sam jestem lekarzem, ale nie wziąłem pod uwagę i nie zrobiłem wszystkiego; i na tym tle zacznij spokojnie popadać w depresję lub psuć relacje ze współpracownikami - mówią, na co spojrzeli twoi przyjaciele, nie polecili innej analizy ani badania; 2. Chcę, żeby moja córka pozostała zdrową dziewczynką, za każdym razem licząc na moje wsparcie. 3. Zdecydowałem się działać – wspierać córkę tak, jak mnie o to prosi, czekać na ostateczne diagnozy, ustalić z nią jasny algorytm działania. Tatyana: Ja też przyłapałam się na czekaniu :-) Oczekuję od Ciebie, że będziesz w stanie wszystko zobaczyć na własne oczy i znaleźć wyjście. W związku z tym, jeśli jest oczekiwanie i dostaję to, czego oczekiwałem, to jest to postrzegane „jako oczywistość” i w rezultacie co możemy o tym powiedzieć, po co to celebrować jako coś dobrego, po co to chwalić? Spodziewałem się, moje oczekiwania były uzasadnione, czy mogę z tym skończyć? Ale gdyby nie były uzasadnione, czy pojawiłyby się emocje? :-) Potem okazuje się, że z jednej strony trzeba czekać, żeby w przypadku porażki odczuwać negatywne emocje, a w przypadku sukcesu w ogóle ich nie otrzymywać? To do przemyślenia. Jeśli dostajemy to, czego oczekujemy, to w ogóle tego nie zauważamy, zapominając, że miłe słowo, pozytywna ocena, wsparcie są przyjemne. Chętnie podzielimy się negatywnymi emocjami, ale tych pozytywnych nawet nie zauważymy, przejdziemy obok? Po co? W końcu tak właśnie powinno być! To dało grupie do myślenia. A konkretnie dla Ciebie: choć spodziewałam się, że nie będzie to dla Ciebie problemem, bardzo się cieszę, że potrafisz „wyciągnąć się” z każdej sytuacji i stać się jej panem, a nie przyczyną mój starszy, że wzrost wewnętrznej odpowiedzialności prowadzi do wzrostu wewnętrznej wolności, a co za tym idzie, do wzrostu subiektywnego poczucia szczęścia. Patrząc na Twoje prace mogę powiedzieć, że próg