Co to znaczy pozwolić odejść przeszłości? Które są nieprzyjemne do zapamiętania, obraźliwe, bolesne, zawstydzające? Każdy ma w pamięci chwile, które emocjonalnie dotykają żywych. Istnieje oczywiście możliwość zaprzeczenia, gdy mówimy sobie: „Nie będę pamiętał, jakby to nigdy się nie wydarzyło”. A kiedy ponownie znajdziemy się w podobnej sytuacji emocjonalnej, pogrążamy się w kotle zakazanych emocji i reagujemy z dziwną siłą, choć sytuacja w zasadzie nie była tego warta. Więc oto jest. Odpuszczenie NIE OZNACZA: UPOKOJENIA.. ZAKAZ MYŚLENIA O TYM... UWAŻANIE, ŻE TO UCZYNIŁO MNIE SILNIEJSZĄ. Odpuszczanie to proces, przez który trzeba przejść, a wtedy stanie się to zupełnie naturalnie. 1. Stało się! Tak! Tak, wstydzę się! Tak, myliłem się! Tak, postąpiłem zbyt emocjonalnie! Przyznaj przed sobą, że była sytuacja, z którą nie mogłeś sobie poradzić emocjonalnie. Dlaczego wielu ludzi nie może sobie na to pozwolić? Ponieważ (na przykład w zależności od wychowania) oznacza to: jestem złą osobą, nie możesz mnie teraz kochać... Nasz wewnętrzny krytyk zaproponuje wiele różnych opcji. Trudno to znieść. A przyznanie się do błędu jest ważne. To wszystko. Przetrwać falę samobiczowania. Zaakceptuj swoje prawo do popełniania błędów. Możesz zmniejszyć nadmierną samokrytykę tylko poprzez świadomość tego, jak reagujesz na swoje drobne niepowodzenia. Nadmuchujesz je jak balon, posypujesz głowę popiołem, a może sam się wspierasz? Jeśli tylko krytykujesz siebie i wcale nie doceniasz swoich zalet, które niewątpliwie masz, to jasne jest, że nie możesz przetrwać bardziej złożonej i zagmatwanej sytuacji. Łatwiej zamrozić to w sobie. Szacunek do samego siebie to życzliwość i zrozumienie wobec siebie. Jest to punkt wsparcia niezbędny w takich sytuacjach. 3. Zrozum, czy możesz teraz coś zrobić, aby rozwiązać tę sytuację. Na przykład jakieś działanie, które będzie symbolizować dla ciebie życie tą historią. Jak można to zrekompensować? Co mogę zrobić dla innych, którzy są w takiej sytuacji? Być może Twoje doświadczenie pomoże innym. 4. Porozmawiaj o tym z kimś. Wypowiedzieć. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Już pisałem, że ludzie nie są do tego potrzebni. Możesz go używać poprzez papier, lustro lub dyktafon. Postrzegaj to doświadczenie jako część uniwersalnego ludzkiego doświadczenia. I izolujemy to w sobie, jakby nic podobnego nigdy nie przydarzyło się innym. Ludzie poradzili sobie z trudniejszymi sytuacjami. Moja sytuacja powtórzyła się w innych. Krótko mówiąc, możesz poszukać swojej „grupy wsparcia”. 6. Zobacz, że jesteś na tyle silny, aby przejść tę ścieżkę i wziąć za nią odpowiedzialność. Jakakolwiek by to nie była odpowiedzialność, w moim rozumieniu to: nie odtwarzać bezmyślnie zachowań z dzieciństwa (teraz wiem, jak analizować, a nie tylko krytykować siebie lub odsuwać na bok swoje emocje). Nie poddawaj się okolicznościom: spróbuj rozwiązać to, co mi nie odpowiada (zamiast znosić i wzdychać ze złości lub urazy). Nie reaguj namiętnie, dystansuj się od silnych uczuć, zajmij się innymi (w przeciwnym razie niesie cię jak niekontrolowany buldożer, potem ogromne poczucie winy). W każdym razie to przeżycie, jeśli zostanie doświadczone, nada psychice realności zrozumienie, jak zachować się w podobnej sytuacji. A potem odpuści i to doświadczenie zostanie zintegrowane z systemem..