W psychologii ogólnie przyjmuje się, że obraza jest uczuciem dziecka, ale dorośli obrażają się i to w jaki sposób. Nauka naprawdę dzieje się w dzieciństwie. Już jako dorośli nie jesteśmy w stanie sobie z tym poradzić. Jednocześnie rozumiemy, że jest to marnowanie energii i emocji, ale uraza jest silniejsza. Wiele skarg ma charakter chroniczny i prześladuje człowieka przez całe życie. Chcę opowiedzieć o jednej dolegliwości, która mnie dotyczy. Jestem najstarszy w rodzinie. Jest nas pięciu. Między mną i młodszym bratem jest piętnaście lat różnicy. Moja mama pracowała na trzy stanowiska i najważniejsze dla niej było to, że dzieci były zdrowe i nakarmione. Nie wiedziała, jak wyrazić uczucia miłości i nie miała czasu. Teraz to rozumiem, ale kiedy zaczynałam współpracę z psychologiem, były tylko pretensje i skargi. Wspomnienia, czyli te negatywne, leciały jak kula śnieżna – nie rozumiałam, że muszę się spotkać z przyjacielem. - zdewaluowała moje próby studiowania - widziałam moje „cierpienie” – i wiele, wiele „co jeszcze”… Praca nie była łatwa; Niechęć ma zdolność kiełkowania i nie chce opuścić mózgu. Skumulowany efekt pracy psychologa zadziałał! Któregoś dnia psycholog zasugerował: „Postaw za sobą osobę, która zaakceptowałaby Cię bez śladu, takiego, jakim jesteś. Zaczęły płynąć łzy. Uświadomiłam sobie: „Moja mama kochała mnie bardziej niż kogokolwiek innego!”. Bardzo ważne było dla mnie uporanie się z tą urazą, przyznałam, że ona istniała. Moja niechęć zniknęła. Nie oznacza to jednak, że nie pamiętam tych wydarzeń. Tak, były, ale już mi nie przeszkadzają. Czego nauczyłam się pracując z psychologiem: „Pogodziłam się z faktem, że mama nie jest w stanie zaspokoić moich potrzeb: czułości, miłości, zrozumienia... Powodów jest wiele. Ale najważniejsze, że ona po prostu nie wiedziała, jak to zrobić. I myślę, że ona też cierpiała z tego powodu. Dlaczego warto pielęgnować ten ból, nie mogąc się z nim rozstać psychika rozrasta się do ogromnych rozmiarów, przyćmiewając niechęcią inne aspekty życia – to znaczy spojrzeć na nią uczciwie i przyznać, że ona istnieje. Jednym wystarczy kilka spotkań z psychologiem, innym znacznie więcej… Ale to jest tego warte..