Od autora: Jako refleksja nad terapią traumy podstawowej – bajka Wszystko, o czym piszę, jest wynikiem zrozumienia doświadczenia osobistego i terapeutycznego. Wszystkie artykuły i notatki są autorski. Pamiętaj o tym, jeśli chcesz się nimi podzielić. Ostatnio na terapii pojawia się coraz więcej „lękowych” dorosłych. A raczej dzieci, które dawno temu się bały, a potem dorosły, ale nie przestały się bać. Praktykujący psychologowie nazywają to PODSTAWOWĄ TRAUMĄ. Rzecz w tym, że dzieciństwo to czas nie tylko radości, ale i zależności. Dzieci ufają rodzicom i są od nich zależne, a zatem bezbronne. Trauma podstawowa to wykorzystywanie przez rodzica bezbronności dziecka. I nie jest tak, że robią to celowo. Po prostu zostały wychowane w ten sam sposób i dlatego, ze względu na swoją obronę psychologiczną, nie są wrażliwe na ból, ani swój, ani dziecka. W ten sposób trauma przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. W rezultacie coraz więcej dorosłych ma trudności z zaufaniem i odczuwa kolosalny strach przed zdradą. Strach, że w mojej bezbronności (czyli w momencie, gdy jestem otwarta w zaufaniu, jestem blisko) znacząca osoba wykorzysta jego władzę. Zwykle wygląda to tak: albo zrobisz, co chcę (czyli zdradzisz się), albo cię odrzucę. Podstawowa trauma jest zjawiskiem dość powszechnym, ale dorosły, w przeciwieństwie do dziecka, nie umiera z powodu odrzucenia ON, ONA I BESTIA. Za oknem wieje silny wiatr, a gałęzie drzew drapią o ścianę i gzyms. Co sprawia wrażenie, jakby ktoś tam żył. Kurtyna opadła i nie chcesz przez nią patrzeć. Ale przyćmione światło okien domu naprzeciwko mimowolnie przyciąga wzrok. I znów pojawia się podmuch tego dziwnego wiatru. Jest w tym coś przerażającego. Jakaś tajemnica. I ta obsesyjna chęć rozwiązania go za wszelką cenę. Nawet jeśli to, co zostanie ujawnione, będzie gorsze niż sama ignorancja. Jej sen tej nocy był niespokojny i niespokojny. A kot, szczęśliwie, ukrył się gdzieś w głębi szafy. Od czasu do czasu wydawało jej się, że ktoś jest w pokoju, jednak po chwili ponownie zanurzała się w lepką, lepką sieć snów. Ledwo słyszalne szelesty za ścianą budziły wspomnienia. Wypełzały z ciemnych kątów jak rozczochrane szczenięta i roiły się wokół łóżka, utrudniając uspokojenie. Kolejny podmuch wiatru. Panie, kiedy to się skończy?! Wstaje, otula się kocem i na palcach idzie ciemnym korytarzem do kuchni. O tej porze roku podłoga jest zbyt zimna, żeby jej dotknąć, ale ona nigdy nie nauczyła się latać. Tak samo jak nie nauczyłem się radzić sobie z kudłatymi szczeniakami bawiącymi się na podłodze. Jedyne, czego teraz potrzebuje, to szklanka wody. A rano swoimi zwykłymi czynnościami posprząta rozsiane po pokoju uczucia... Budzi się, bo jest spragniona. Wkrótce zadzwoni alarm. Ostatnią rzeczą, na którą mam teraz ochotę, to wstać i przejść po zimnej podłodze do kuchni... Wieczorem przewidywano obfite opady śniegu. Cóż, to nawet lepiej. Niektóre rzeczy zostaną ukryte przed wścibskimi oczami bez dodatkowego wysiłku. Nie podoba jej się już ta gra. Niepokój niczym wybredna bestia drapie się w klatce piersiowej i podnosi się do gardła duszącą bryłą. Nadzieja bije jak arytmia w sercu, ale wynik jest już jasny. Ktokolwiek ją w to wciągnął, jest już skazany na zagładę. Jest zbyt doświadczoną zawodniczką. Ale tego nie mógł wiedzieć. Jak na wpół uśpiona, zwykłymi ruchami wygładziła fałdy tkaniny czasu, wyjęła z pochwy naostrzone do połysku ostrze i... zatrzymany. Tym razem coś było innego. Aby praca została wykonana bezbłędnie, serce musi bić równomiernie. Ostatni, decydujący atak zwykle musi zostać wykonany dokładnie pomiędzy dwoma uderzeniami w trenowany latami mięsień. Awaria... ponowna awaria, przyspieszenie, zamrożenie... Nie, to niemożliwe. Ślady ciepłego oddechu gdzieś w okolicach obojczyka, silne ręce, gorąca lawa rozlewająca się po ciele, bolesna czułość... To wszystko, wspomnienia szczeniąt wciąż pozostały. Smutek opadał jak gęsty śnieg na jej ramiona, włosy i rzęsy, topił się i spływał po policzkach jak woda. Po raz pierwszy nie wiedziała, co dalej robić. Ostrze było już w pochwie, a kłębek złych przeczuć powoli wirował w jego mostku. W.