Ja, młoda początkująca psycholog, idę wąskim korytarzem szpitala położniczego do pokoju mojej klientki i pilnie ukrywam przed sobą swój strach. Przeglądam różne opcje i zadaję sobie pytanie: „Od czego zacząć? Jakie słowa wybrać? Co możesz zrobić, żeby wzbudzić jej zaufanie? Nie mam jeszcze doświadczenia, aby zagłębiać się w tak mocne historie. Jednak przestrzeń z góry wzbudziła we mnie zaufanie. Otwieram drzwi i wchodzę. Widzę tylko jej bladą twarz. A także luksusowe włosy: gęste, czarne z odcieniem, jak „kaftan” jaskółki. Cóż za potężne połączenie z kosmosem! Co za moc! Poczułem się spokojniejszy. Usiadłem obok łóżka, żeby móc być na tym samym poziomie i spojrzeć jej w oczy. Wstała z poduszki i objęła kolana ramionami. Mój Boże! Ona też jest noworodkiem, tak jak jej przedwcześnie urodzony syn. Nowonarodzona i jeszcze zupełnie niedoświadczona mama. W jej oczach widzę małą dziewczynkę i strach, i ból, i chęć ucieczki i nie zobaczenia mnie. Naciągnęła na siebie koc, jakby chciała się chronić. Bałem się, że sprawię jej jeszcze większy ból. Znałem trochę jej historię. Kilkuletnie leczenie niepłodności. Groźba poronienia. Na trzecim USG u dziecka postawiono wstępną diagnozę wodogłowia i wyjaśniono, że ostateczną diagnozę można postawić dopiero po urodzeniu dziecka. Na tle silnego szoku emocjonalnego rozpoczął się przedwczesny poród... Większość moich prób nawiązania rozmowy kończyła się niepowodzeniem. Zamykała się coraz bardziej, otulając się kocem. Ale nagle odpowiedziała na moje pytanie. W jej intonacjach usłyszałem zaczarowany głos Maryi Wyrafinowanej: „Wszystko jedno, czy chce, czy nie”. „Nadałeś mu imię?” Jak go nazwiesz? – Danya. Daniel – Dana. Zadzwoń do niego, proszę. Niech usłyszy, że go wołasz. Możesz do niego podejść, być blisko niego, trzymać go za rękę. Chcesz, żeby żył? Moje ostatnie pytanie wywołało u mnie porażenie prądem. Co zamroziłem? Jak mogła? Ale ku mojemu zdziwieniu kobieta zachowała całkowity spokój i odpowiedziała tym samym martwym głosem: „Ale nie wiem”. Czy chcę? Mama mi mówi: „Zostaw go tutaj. Urodzisz ponownie. I nagle diagnoza zostanie potwierdzona później. Co zrobisz z takim dzieckiem? Kto będzie cię potrzebował?” W sile, którą widziałem w szoku włosów, odnalazłem jeszcze większą siłę. Zmiażdżyła go, udusiła, wsadziła ptaka do klatki i nie pozwoliła zbliżyć się do pisklęcia. Byłem zły. Wyczerpana kobieta nie jest. Jej zdrowy gniew został w dzieciństwie zamurowany i zawieszono na niej zamek od stodoły. Nie mam jeszcze klucza, ale mam nadzieję, że będzie czas. Poranek tego dnia zaczął się od telefonu. Lekarz zadzwonił do mnie, zaniepokojony stanem młodej matki: „Potrzebuję twojej pomocy”. Przedwczesny poród. Kobieta przyjechała wczoraj. Dziecko jest na oddziale intensywnej terapii, jego stan jest stabilny, ale jego matka... Nie nawiązuje kontaktu z personelem. Odmawia widywania się z dzieckiem. Byłem w przygnębionym nastroju. Przed spotkaniem z kobietą chciałem poznać dziecko. Zamknąłem gabinet i udałem się na oddział intensywnej terapii dziecięcej. Promienie słońca przedostały się przez zaciągnięte zasłony i wypełniły całą przestrzeń oddziału intensywnej terapii ciepłą pomarańczową barwą. „Jak tu spokojnie” – szepnęłam od progu. „Cicho, ciepło i ciemno”. „Jak w łonie matki” – odpowiedziała z uśmiechem neonatolog. Dziecko leżało w inkubatorze. Monitorujący rozmawiali z lekarzem liczbami i przekonywali go, że wszystko jest pod kontrolą. Podszedłem bliżej, żeby przyjrzeć się jego maleńkiemu ciału. Na twarzy jest puch, uszy ściśle przylegają do głowy, skóra jest tak cienka, że ​​​​widoczne są żyły. Druty, rurki i jasnożółte skarpetki Nina Nikołajewna zręcznym ruchem otworzyła boczne otwory w inkubatorze. Jej ręce wśliznęły się do komory i ostrożnie przełożyły dziecko na drugą stronę. „Burzyciel! Ale my nie dbaliśmy o takich ludzi! Najważniejsze, że diagnoza nie została potwierdzona. Kiedy zobaczy matkę, szybko wyzdrowieje”. Tej nocy Danya wyszła, nie czekając na matkę. Według wszelkich wskazań lekarskich powinien był przeżyć. Matka i syn rozstali się, nigdy się nie spotykając. Nigdy więcej jej nie widziałem i nadal jest mi smutno, że nie mogłem jej pomóc. Nie zbudowany!