Od autora: W tym artykule chciałbym opisać różnice pomiędzy żartami a niewłaściwym zachowaniem u dzieci w wieku od 3 do 7 lat. Witajcie kochani! Jak często spotykacie się z sytuacjami, w których Wasze dziecko jest „chuliganem”? Albo się gdzieś wspina, albo coś zrobi. U większości dorosłych takie zachowanie dziecka powoduje negatywną reakcję. Takie zachowanie jest swego rodzaju sygnałem dla dorosłego, sygnalizującym nieposłuszeństwo, ewentualnie nadpobudliwość dziecka, tj. budzi niezadowolenie. Zastanówmy się jednak, czy wszystkie „złe” działania dziecka z punktu widzenia osoby dorosłej naprawdę wymagają zatrzymania lub skorygowania. Zacznijmy od tego, że dziecko w tym okresie dąży do samoafirmacji i aktywnego poznania zarówno otaczającego świata, jak i aktywności. Słuszne zatem byłoby podzielenie aktywnych działań dziecka na „żarty” i „niewłaściwe zachowanie”. Czym są „żarty” i jak dorosły powinien sobie z nimi radzić? Głównym kryterium definiowania „żartów” jest życzliwy stosunek dziecka do otoczenia i ludzi. Charakteryzują się dziećmi aktywnymi, inicjatywnymi i pomysłowymi. „Pranks” mają charakter bezinteresowny i już w młodym wieku stanowią jedną z opcji zabawy. Głównym motywem „żartów” dla Twojego dziecka będzie najprawdopodobniej pojawienie się pytań „Co mogę?”. lub „Co się stanie, jeśli...?” Takie pytania sprawią, że dziecko będzie chciało zatkać palcem kran z płynącą wodą lub wspinając się na stołek, próbować myć naczynia „jak dorosły”, rozlewając wszędzie wodę lub coś rozbijając. Ważne jest, aby dorosły zrozumiał motyw poznawczy w działaniach dziecka i nie zniszczył go negatywną reakcją, ale nakierował go na właściwy tor, pokazując dziecku, jak myć naczynia czy rozmawiając o wodzie w kranie, ciśnienie, z jakim płynie itp. Dzięki takiemu podejściu nie zniechęcasz dziecka do pragnienia wiedzy, a dodatkowo zapewniasz komunikację i wsparcie. Czym zatem są „niewłaściwe zachowanie” i jak je rozpoznać? Podstawą „niewłaściwego zachowania” dziecka jest zawsze aspekt negatywny, nieudolny, ale aktywny chęć ochrony własnego „ja”. Wystąpienie „niewłaściwego zachowania” spowodowane jest nieumotywowaną negatywną postawą dorosłych: częstymi krzykami, zakazami, brakiem komunikacji z dzieckiem, co prowadzi do poczucia opuszczenia, bezużyteczności ze strony dziecka, aktywnego naruszania jego granic lub wyolbrzymione (nie ze względu na wiek) prośby i żądania Uderzający przykład „niewłaściwego postępowania”: wszystkie dzieci w grupie rysują rysunki, chłopiec próbuje, ale nie został pochwalony lub ktoś inny został pochwalony - dziecko staje się agresywne i podrze rysunek, który pochwalił jego kolega z klasy – w ten sposób dziecko przyciąga uwagę osoby dorosłej na swoją osobę – dostaje to, czego chce. To zachowanie jest niebezpieczne, ponieważ przy braku interwencji osoby dorosłej taki styl zachowania jest utrwalona w dziecku i staje się jedyną możliwą. Skutkiem ubocznym takiego zachowania jest upór, gdy dziecko nie nawiązuje kontaktu z osobą dorosłą, stawia mu niemożliwe do osiągnięcia wymagania i samodzielnie stwarza sytuację konfliktową, aby odnaleźć się w „znajomym środowisku” i „wykroczeniach”. często przybierają formę kłamstw, w których dziecko kieruje się egoistycznymi pobudkami – albo przyciągnie uwagę osoby dorosłej, albo wręcz przeciwnie, unikaj jej i nie ponieś kary za swoje czyny. Tym właśnie różni się kłamstwo od dziecięcych fantazji, w których dziecko nie dąży do żadnej korzyści. Innym ucieleśnieniem „niewłaściwego zachowania” i jego pochodnej jest agresja i wojowniczość dziecka. Występuje u dzieci aktywnych, które z jednej strony nie wiedzą, jak dać upust swojej energii (nie uczono ich wtedy), z drugiej strony takie dzieci nie mają umiejętności pozytywnego komunikowania się z rówieśnikami . Możliwe jest również, że w wyniku zachowania rodziców dziecko w rodzinie przyjmie postawę „Jeśli obrazisz, odezwij się” lub „Tylko silni są szanowani”. Takie dzieci widzą reakcję rówieśników na swoją siłę i istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko odczuje radość z użycia siły i zacznie zarażać nią wszystkich wokół siebie, głównie słabych i bezbronnych. Ważne jest, aby rodzice to robili zauważyć i