Wydaje mi się, że perfekcjonizm we współczesnym społeczeństwie nie jest już taką „wadą” czy „wadą” charakteru, jak miało to miejsce w dawnych czasach. Jeśli pod tym pojęciem rozumiemy „wysokie” standardy osobiste, obawę przed błędami, wątpliwości co do działań własnych i innych, wysokie oczekiwania rodziców, dążenie do porządku i organizacji, to generalnie jest to los „wielkiej osobowości” ” i jest nie mniej pożądane niż przeciętne łącze menedżerskie Zwłaszcza jeśli zastąpisz „wątpliwości w działaniu” „uważną analizą”. Współczesny świat jest wymagający, narcystyczny i progmatyczny aż do skrajności materializmu i komercji. Poziom pionu społecznego w społeczeństwie jest wysoko podniesiony, co oznacza, że ​​szacunek dla jednostki, która nie ma silnych ambicji i wysokiego poziomu samouwielbienia, jest niezwykle niski. Staje się to szczególnie widoczne w przypadku wychowywania dzieci. Niewielu z nas nie chce, aby jego dziecko osiągnęło w życiu wyżyny, których sami nie zdobyliśmy. A do tego, jak nam się wydaje, trzeba stworzyć dzieciom jak najlepsze warunki rozwoju i wymagać od nich „w jak największym stopniu”. Jak mogłoby być inaczej? Po pierwsze, o naszym perfekcjonizmie. Żyjemy w ciągłym porównywaniu się z innymi, stawiamy sobie wygórowane wymagania i wymagania, skupiamy się na tych, którzy odnieśli sukces, nie jesteśmy wystarczająco tolerancyjni wobec naszych niepowodzeń i błędów, często możemy przyjąć postawę „wszystko albo nic” , irytują nas słabości innych ludzi, a sami staramy się być „idealni”. Potem pokazujemy to samo naszym dzieciom, tylko w jeszcze ostrzejszej formie, a potem dziwimy się, że gdzieś uczeń strzelił z broni do nauczyciela lub kolegów z klasy, żywiąc do nich urazę. We współczesnej psychologii nazywa się to edukacją narcystyczną. Nazwałabym to – nieumiejętnością kochania siebie i swoich dzieci. Jeśli spojrzeć na zjawisko perfekcjonizmu z naukowego punktu widzenia, jest on ściśle powiązany z zaburzeniami depresyjnymi i lękowymi. Niektóre badania wykazały, że perfekcjonizm pogłębia nasilenie tych zaburzeń i może prowadzić do ich przewlekłej postaci. Osoba cierpiąca na patologiczny perfekcjonizm pragnie być we wszystkim doskonała, stawia sobie i innym wysokie wymagania, trudno jej przyznać się do swojej niedoskonałości, trudno jej powierzyć swoje problemy specjalistom i przyjąć ich pomoc. Badania zagraniczne udowodniły związek perfekcjonizmu z zaburzeniami odżywiania. Udowodniono, że dziewczyny o wysokim poziomie perfekcjonizmu często cierpią na skrajne formy anoreksji, aż do całkowitej odmowy jedzenia, co potwierdza moja praktyka psychoterapeutyczna i praktyka moich kolegów. Z doświadczenia w leczeniu anoreksji możemy powiedzieć, że wyobrażenia o tym, jak powinno wyglądać ciało, są znacznie zniekształcone w stosunku do normy według kategorii wagowej. Niektóre dorosłe dziewczęta i kobiety na czczo osiągały 40 kilogramów. Przy wzroście 160 centymetrów. W ten sposób wywodzi się szczególna koncepcja perfekcjonizmu fizycznego (A.B. Kholmogorova 2006), przejawiająca się w pragnieniu cielesnej doskonałości. Udowodniono także związek perfekcjonizmu fizycznego z depresją i stanami lękowymi, prowadzącymi czasami do zachowań samobójczych. Podobnie jak większość problemów psychologicznych, problem perfekcjonizmu ma swoje korzenie w dzieciństwie, a dokładniej w problematyce wychowywania dzieci. Jeśli mówimy o diagnozie psychologicznej, to mówimy o naruszeniu relacji rodzic-dziecko. Przede wszystkim system zasad rodzinnych, granice wewnątrzrodzinne i postawy rodzicielskie wpływają na kruchą sferę emocjonalną i psychikę dziecka. Osobisty patologiczny perfekcjonizm rodzica może mieć poważny wpływ na rozwój osobisty dzieci, a czasem nawet całkowicie przerwać ten rozwój do poziomu patologicznego. Odrzucenie przez rodziców i potężna kontrola autorytarna, z nieodpowiednio wygórowanymi wymaganiami, nadmierną krytyką, brakiem odpowiedniego wsparcia, kształtują w dzieciństwie niestabilną samoocenę. Przy wysokim poziomie aspiracji dziecko rozwija patologiczną samokrytykę, która rozwija się.