Co zrobić, jeśli dziecko nie chce chodzić do psychologa ani na zajęcia grupowe? Chociaż wydaje ci się, jako matce, że tego potrzebuje. Taka sytuacja jest szczególnie powszechna wśród nastolatków w wieku od 13 do 15 lat, ale może wcześniej, ponieważ jest to wiek konfrontacji z rodzicami, kiedy jakakolwiek oferta jest odrzucana. Bardzo często dzieci są szczęśliwe. Chciałyby podzielić się z kimś swoimi doświadczeniami i problemami, ale boją się otworzyć, myślą, że nikt im nie pomoże, więc zostają w domu i próbują wszystko rozwiązać samodzielnie. A kiedy sprawa trafi już do psychiatry, wtedy staje się jasne, że lepiej byłoby zacząć jakoś rozwiązywać narosłe problemy. A zatem powody, dla których dziecko nie chce: ☘️Bardzo się boi i wstydzi. Zwłaszcza jeśli w rodzinie nie ma poufnej komunikacji, nikt nie omawia problemów, a oni udają: „Jesteśmy rodziną przyjacielską i nigdy się nie kłócimy”. Dzieciom z takiej rodziny w ogóle trudno jest zaufać innym. Zwłaszcza jeśli sami rodzice boją się zwrócić do psychologa.☘️Jeszcze przed psychologiem często zabierałaś dziecko w miejsca, których nie chciał i wcześniej nie miało siły się oprzeć, ale jako nastolatek mówi jasno i stanowczo „nie”☘️Jeśli powiesz swojemu dziecku takie zdanie: „Zachowujesz się niewłaściwie, jesteś nienormalny, zapiszę Cię do psychologa!” Naturalnie po takich wypowiedziach nastolatek powie: „Musisz udać się do psychologa, ze mną wszystko w porządku”. To sformułowanie odbierane jest przez nastolatka jako atak i odrzucenie jego osobowości.☘️Dziecko ma mit, że jeśli ktoś idzie do psychologa, to znaczy, że jest szalony, nienormalny, czyli coś jest z nim nie tak. „I ten psycholog może mnie jeszcze wysłać do szpitala psychiatrycznego, ale jestem normalna” – myśli dziecko. Po takich fantazjach oczywiście strach jest jeszcze większy. Co więc zrobić. Po pierwsze logiczne jest, że jeśli dziecko nie chce, to rodzic sam może przyjść do psychologa i porozmawiać o tym, co go w nim niepokoi. nastolatkiem, jak się z nim porozumieć, znaleźć wspólny język i współdziałać. Przecież problem prawdopodobnie narasta już dłużej niż jeden dzień i jest o czym rozmawiać. Nawet ta konsultacja z psychologiem może pomóc w rozwiązaniu problemu. A wtedy dziecko dowie się, że sam byłeś u psychologa i przestanie się tak bać) Po drugie, w żadnym wypadku nie powinieneś wypowiadać tych zwrotów, że z dzieckiem jest coś nie tak, że jest nienormalne, że musi udaj się do psychologa. Psycholog nie naprawia ludzi, wręcz przeciwnie, pomaga dziecku i dorosłemu zaakceptować siebie i dostosować się do trudnej sytuacji. To nie jest kara, psycholog jest raczej przewodnikiem i asystentem. Możesz powiedzieć nastolatkowi takie zdanie: „Ostatnio oddaliliśmy się od siebie, widzę, że coś się z tobą dzieje. Zamknąłeś się w sobie, mało się uśmiechasz, nic mi nie mówisz. Kiedy widzę to wszystko się we mnie kurczy, chcę pomóc, ale naprawdę nie wiem jak. Czuję, że przestałam Cię rozumieć. I chcę Cię prosić o pomoc. Pomóż mi zrozumieć, jak dobrze by to było dla Ciebie porozumieć się ze mną, co mógłbym zrobić lepiej, jak lepiej się z tobą zachowywać. Naprawdę jestem zagubiony. Jest też taki specjalista, on pracuje z dziećmi i młodzieżą, pomaga rodzicom lepiej zrozumieć swoje dzieci i dzieci lepiej sobie radzić z trudnościami. Chciałabym pójść z Tobą do takiego specjalisty. Możesz się zgodzić, a może nie. Jeśli się zgodzisz, to być może rozwiążemy nasze problemy znacznie szybciej i w końcu to zrozumiem lepiej, żebyś się martwiła i martwiła na próżno.” W tym zdaniu mówisz o swoich uczuciach, że potrzebujesz pomocy, aby zrozumieć swoje dziecko. Szanujesz uczucia nastolatka. Być może ci odmówi. Ale potem to przemyśli i zgodzi się. Nawet jeśli chcesz poeksperymentować, nie zmartwij się, jeśli nie wyjdzie od razu. Ważne jest, aby ćwiczyć „wypowiedzi „ja”, szacunek dla uczuć nastolatka, akceptację, nawet jeśli wydaje się, że nie rozumiesz, dlaczego to robi. A potem nieuchronnie wszystko się zmieni i sam Twój nastolatek poprosi Cię o umówienie się na wizytę do psychologa, co często mi się zdarza)