Co kieruje psychiką osoby, która poddaje dzieci deprywacji sensorycznej i karom fizycznym? I czy to drugie jest zawsze gorsze niż ignorowanie dziecka? Wszyscy pochodzimy z dzieciństwa. Najpotężniejszym fundamentem całego naszego życia jest okres dzieciństwa. Otwartość na świat, ciekawość, miłość i akceptacja to jest to, co zdrowe dziecko posiada dokładnie do czasu, aż zetknie się z okrucieństwem świata, najpierw w swoim najbliższym otoczeniu, potem w środowisku społecznym i naturalnym. Pomimo tego, że ludzkość dokonała znacznego postępu technicznego, medycznego i społecznego w stosunku do ubiegłego stulecia, ludzie nadal są gotowi wyśmiewać się i gwałcić siebie nawzajem w różnych formach i stopniach, od kar fizycznych po upokorzenie moralne przez Francois-Claudiusa Compte-Calixa. Chłosta. W naszych czasach ludzie zaczęli bardziej skupiać się na dzieciach, na ich wychowaniu, wiedzy, efektywności i tak dalej. Staraj się włożyć jak najwięcej cegieł w fundament przyszłego „sukcesu” Twojego dziecka. Jednak tutaj raczej dąży się do niezrealizowanych celów i ambicji samych dorosłych, często chęci stworzenia własnego kiczu z osiągnięć dziecka. Twoje dziecko jest odbiciem Ciebie. Co Ci się w nim najbardziej podoba, co Cię szczerze irytuje? Gdzie te uczucia w Tobie rezonują? Napisz w komentarzach. Czasami dzieci robią sobie psikusy, zdarza się to często, jest to normalne, ale reakcja rodziców może być absolutnie destrukcyjna, nieadekwatna do ich żartów – i wtedy idą kary: od gróźb pozostawienia ich bez ulubionych zabawek, spacerów, smakołyków, aż po klapsy, policzki, dzikie bicie, zamykanie ich w złośliwych pokojach i ignorowanie. Wiele osób, niemal na całym świecie, karze dzieci, każdy na swój sposób, jest to indywidualna droga każdej rodziny. Nikt nie ma prawa Cię osądzać ani udzielać porad, jak prawidłowo Cię wychować - w zasadzie nikt o tym nie wie. Każdy ma swoje podejście.Opis obrazuCharles Burton Barber. Kara. 1886. Jedno jest jasne - destrukcyjne relacje z ogłuszającymi skandalami i namiętnymi karami wpływają na wszystko: komunikację i zdrowie, pewność siebie, zwiększone poczucie winy wszystkich stron konfliktu. A kiedy czas mija, wściekłość rodzica opada, ale osad w duszy dziecka pozostaje i jeśli nic się nie zmieni, to na zawsze. Następnie zadaj sobie pytania – dlaczego tak reagujesz? Czy unikasz swojego dziecka? (Dlaczego?) Czy masz nieprzyjemne wspomnienia z przeszłości związane z rodziną, w której dorastałeś? (O czym oni mówią?) Pomyśl o tym. Czy wiesz jak zaprzyjaźnić się ze swoim dzieckiem? Przecież to dobre wyjście z obecnej sytuacji - nauczyć się komunikować, dogadywać, słuchać dziecka, rozumieć go, tego właśnie potrzebuje i jest niezwykle cenne u jego rodzica. Wszystko można naprawić, jeśli jest intencja. Jeśli chcesz, poproś dziecko o przebaczenie, porozmawiaj z nim, zacznij stopniowo, z pewnością zmieniać i budować lepsze relacje, a na początku, okazując codzienny, wolicjonalny wysiłek, dojdziesz do niego, a sam lepszy styl życia stanie się znajomy i jakość życia Twojej rodziny zauważalnie wzrośnie. Można odbudować strukturę rodziny, nauczyć się planować czas, więcej spacerować na świeżym powietrzu, praktykować krótkie medytacje uważności – wyciszające umysł i porządkujące myśli. Okaż chęć rozwoju siebie i swojej relacji z dzieckiem. To najlepsza, najbardziej opłacalna inwestycja strategiczna Twojego czasu. Opis obrazu Vera Semenovna Sogoyan. Młoda rodzina. Na zakończenie wróćmy do początku: „Co kieruje psychiką osoby, która poddaje dzieci deprywacji sensorycznej i karom fizycznym i czy to zawsze jest gorsze od ignorowania dziecka?” - na to pytanie, jeśli rezonuje z Tobą wewnętrznie, sam sobie odpowiesz i najprawdopodobniej będzie to dla Ciebie najbardziej poprawna odpowiedź w tym momencie. Z poważaniem, psycholog rodzinny, dziecięcy i transpersonalny Anastasia Skatova Jesteśmy rodziną psychologów, zapisz się na nasz telegram