Bycie liderem oznacza bycie odpowiedzialnym. Każdego dnia stawiaj czoła nowym wyzwaniom, podejmuj trudne decyzje, inspiruj i kieruj innymi. A jednocześnie pozostań silny, pewny siebie i wytrzymaj cios w każdych okolicznościach. Jednak za zewnętrzną fasadą niezłomności przywódcy często kryje się bardzo wrażliwa i niedoskonała osoba. Ze swoimi lękami, wątpliwościami, zmęczeniem i rozczarowaniami. A im wyżej wspinasz się po szczeblach kariery, tym mniej masz racji, będąc słabym. Tym bardziej oczekują od ciebie nieskazitelności i bohaterstwa. Jedną z najbardziej podstępnych pułapek, w jakie może wpaść przywódca, jest Trójkąt Karpmana. W końcu, kiedy powierzono ci odpowiedzialność za ludzi i wyniki, bardzo łatwo jest wpaść w rolę Zbawiciela. Bierzesz na siebie wszystkie problemy, harujesz, poświęcasz się dla wspólnego dobra. I na początku daje to nawet satysfakcję – czuć się potrzebnym, niezastąpionym, wszechmocnym. Jednak prędzej czy później baterie się wyczerpują. A teraz wczorajszy Zbawiciel czuje się jak uciskana Ofiara. Obrażają go niewdzięczni podwładni, rozczarowani kolegami, wyczerpani niekończącą się gonitwą. Ale nie możesz okazywać słabości! A potem – klasyczny cykl dramatu: po Ofierze przychodzi Prześladowca. Lider staje się wymagający, nietolerancyjny i może atakować innych. W końcu, jeśli nikt cię nie docenia, po prostu chcesz się zemścić, udowodnić swoje znaczenie i moc. I oto - błędne koło samozagłady. Wyczerpujące balansowanie pomiędzy wszechmocą, bezsilnością i agresją. Utrata kontaktu ze swoimi prawdziwymi uczuciami i potrzebami. Samotność na szczycie, za którą trzeba zapłacić zbyt wysoką cenę. Jak wyrwać się z tego scenariusza? Po pierwsze, po prostu uświadom sobie, że w tym jesteś. Już samo to wymaga dużej odwagi. Przyznaj przed sobą, że często uciekasz przed własną słabością. Że za maską Zbawiciela kryje się zmęczona, przestraszona, wątpiąca osoba w trudnych okolicznościach. I nie będziesz w stanie odskoczyć ((Następnie naucz się prosić o pomoc i wsparcie. Spróbuj znaleźć osoby, którym ufasz, zwróć się do nich. Pokonaj strach i zacznij delegować. Spróbuj wybaczyć sobie błędy i pomyłki, pozwól sobie być niedoskonałym, zmęczonym, przygnębionym Nie bohaterem, ale człowiekiem Otoczenie wywiera presję na liderów i ze strony środowiska organizacyjnego. Ostra konkurencja, ciągłe zmiany, potrzeba osiągania wysokich wyników przy ograniczonych zasobach – to wszystko tworzy ogromny stres oraz czynniki społeczne i psychologiczne – oczekiwania podwładnych, relacje w zespole, okoliczności osobiste – dodają koloru temu trudnemu obrazowi. Nic dziwnego, że wielu liderów doświadcza wypalenia emocjonalnego i traci kontakt ze swoimi pracownikami W końcu, aby sprostać wysokim standardom, musisz poświęcić swoje ludzkie potrzeby. Ale jak długo możesz być skutecznym liderem, jeśli jesteś pusty i zdezorientowany? Coś trzeba zrobić! oczywiście istnieje pokusa znalezienia prostego rozwiązania, magicznej formuły idealnego przywództwa. Stań się bardziej autentyczny, rozwiń empatię i inteligencję emocjonalną - a wszystkie problemy znikną! Ale w rzeczywistości ścieżka przywództwa nie jest tak liniowa i jednoznaczna. Tak, praca nad sobą jest z pewnością ważna dla osobistego rozwoju lidera. Zdolność zrozumienia swoich prawdziwych motywów, bycia uczciwym wobec siebie i budowania głębokich relacji z ludźmi to niezbędne elementy dojrzałego przywództwa. Bez tego wewnętrznego rdzenia liderowi grozi przekształcenie się w funkcję, w osobę pełniącą rolę społeczną. Jednak sama samorealizacja nie wystarczy. Przywództwo zawsze opiera się na interakcji, relacjach z naśladowcami i kontekście. I nie ma tu uniwersalnych recept – to, co inspiruje jeden zespół, może zdemotywować inny. To, co jest właściwe w jednej kulturze organizacyjnej, może nie być odpowiednie w innej. Lider musi stale balansować, dostosowywać się, szukać delikatnej równowagi pomiędzy człowieczeństwem a zdecydowaniem, intymnością i