Od autora: Panie, daj każdemu to, czego nie ma! Jak często można usłyszeć od niektórych „optymistów”, że życie jest nieciekawe, ot co to jest „i wcale nie życie, ale tylko istnienie”. A „optymistyczne” stwierdzenie, że „życie jest trudne, ale krótkie”, będące klasycznym przykładem czarnego humoru i złej ironii, niesie ze sobą złowieszcze znaczenie beznadziejności i rozczarowania, uważam tego rodzaju postawy i przekonania za przejaw osobliwości forma osobistego nieistnienia w prawdziwym życiu człowieka. Oznacza to, że fizycznie człowiek żyje, ale w rzeczywistości tak nie jest. Życie nie istnieje na poziomie osobowości człowieka. Fizyczne i rzeczywiste życie człowieka to dwie różne rzeczy. O indywidualnych potrzebach człowieka możemy mówić jako przedstawiciel gatunku biologicznego Homo Sapiens. Jednak te biologiczne potrzeby fizycznej egzystencji właśnie jako osoby są naprawdę sfrustrowane, gdy na poziomie jednostki „nie ma życia”. Rzeczywiste życie człowieka nie ogranicza się jedynie do potrzeb fizjologicznych (utrzymanie własnego istnienia). W przeciwnym razie to „dopasowanie” zamienia człowieka w „zwierzę wśród ludzi”. Jeśli mogę tak powiedzieć, takich „zwierząt” nie ma w środowisku naturalnym, w przyrodzie. W społeczeństwie ludzkim status zwierzęcia ludzkiego może być sztucznie utrzymywany i wskazywać na poważną patologię nie tylko jednostki, ale także jej indywidualnych właściwości biologicznych. Życie biologiczne człowieka nie stanowi, w przeciwieństwie do niego, istoty jego autentyczności „nasi mali bracia”. Każdy z nas przychodzi na ten świat, aby uwolnić pierwotny potencjał tkwiący w nim od urodzenia. Społeczeństwo jest środowiskiem zarówno egzystencji, jak i rozwoju człowieka. I ten proces – proces rozwoju – nie kończy się w dzieciństwie, ale trwa przez całe życie („Żyj wiecznie, ucz się!”). Twierdzę, że autentyczność, autentyczność i naturalność osoby zarówno jako przedstawiciela gatunku biologicznego, jak i jako jednostki, to właśnie ten stan uczenia się. Osoba dorosła w tym stanie jest twórcą i konstruktorem projektów twórczych, odkrywa istnienie osoby jako osoby, ponieważ jest to główna droga zarówno poznania, jak i weryfikacji autentyczności wiedzy. A jeśli weźmiesz jakąś wybitną osobowość jako przykład potwierdzający prawdziwość tej tezy, to odkryjesz, że każda z nich ma swoje osobiste, ewolucyjne, znaczące społecznie projekty. Te absolutnie fantastyczne, a jednocześnie realne osobiste możliwości bycia osobą twórczą, szczęśliwą i odnoszącą sukcesy nie są dostarczane automatycznie, ale właśnie jako osobisty projekt samorealizacji, jednak społeczeństwo, zapewniając jednocześnie osobie wyjątkowe możliwości socjalizacji i twórcza samorealizacja, niesie dla niego także poważne ukryte niebezpieczeństwo. Co więcej, jeśli spojrzeć na istotę, niebezpieczeństwo to dotyczy znacznie większej liczby osób, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Powiedzmy, że tylko niektórym szczęśliwcom udaje się tego uniknąć. Istota tego zagrożenia polega na tym, że większość ludzi z dobrze znanych powodów przestaje postrzegać wyzwania życiowe, zakamuflowane w sytuacjach testowych, jako lekcje ewolucyjne. W ten sposób znacznie upraszczają („upraszczają”) swoje życie. Kategorie takie jak bezpieczeństwo, stabilność, wygoda itp., będące wartościami niższego rzędu (zgodnie z koncepcją A. Maslowa), łatwo stają się samowystarczalne dla „jednostki zorganizowanej ekonomicznie” i de facto jedynie wytyczne w życiu Społeczeństwo konsumpcyjne narzuca ludziom konsumenckie podejście do świadczeń socjalnych. Wolność jest tu „wolnością konsumpcji”, a osobisty wybór to wybór towarów, usług i żywności. Ta osobista wolność i ten osobisty wybór są całkowicie zmysłowe i zrozumiałe dla każdego, nawet dla „nieskrępowanej” jednostki. Ta wolność i wybór jest przyjemny i dostępny niemal dla każdego człowieka. Żyj i bądź szczęśliwy! Ale nie, zawsze chcesz czegoś więcej, czegoś więcej... Jednak to faktycznie oznaczanową rundę myślenia i zachowań konsumentów. I to „coś innego” – jak odwieczny zew romantycznych pierwotnych stanów i jak ciągły, ukryty wyrzut o osobistej porażce – blaknie na tle nowych, coraz intensywniejszych przyjemności. A wraz z zanikającym zewem romantyzmu i dziecięcego uroku coraz trudniej jest uzyskać komfort. Nadchodzi nuda i rutyna, próżność i rozczarowanie życiem. Następuje to szybko – już w bardzo młodym wieku Homo-Sapiens, w warunkach dominacji wartości „zmysłowo-kinestetycznych” niemal każdego społeczeństwa XXI wieku, „masowo” przekształca się w podgatunek „Człowiek”. -Konsument”, czyli de facto „Człowiek-Zwierzę”. Przedstawicieli tego podgatunku cechuje paradoksalna motywacja. Z jednej strony istnieje silna dominująca motywacja konsumpcjonizmu, komfortu psychofizjologicznego, mobilności społecznej i komfortu statusu społecznego. Z drugiej strony narastający deficyt treści i radości twórczej objawia się w tonach wyraźnie pesymistycznych i depresyjnych oraz w globalnym zwątpieniu i rozczarowaniu. Takie są realia życia psychicznego większości ludzi naszych czasów. Im więcej możliwości społeczeństwo może zaoferować dla osobistego komfortu, tym silniejsze są tendencje do konsumpcjonizmu, czyli tendencje o charakterze zwierzęcym. A co za tym idzie, mniejsza potrzeba kreatywności i tworzenia. Rzeczywiście, po co „stresować”, skoro podstawową potrzebą jest jedzenie. Ubranie i „dach nad głową” są automatycznie zaspokojone, jeśli telewizor i komputer rzeczywiście zastąpią istotny proces „uzyskiwania informacji”…. Aktualizacja „ludzkiego zwierzęcia” wskazuje na „egzystencjalną pułapkę”, w jaką wpada człowiek we współczesnym społeczeństwie. Ponieważ funkcje sfery treściowo-semantycznej osobowości – dostarczania i „rozszyfrowywania” tajemnic osobistego projektu ewolucyjnego – są udaremnione. Semantyczna orientacja „ludzkiego zwierzęcia” sprowadza się do „trofizmu”, „pragnienia” („pragnienie jest wszystkim – obraz jest niczym!”), gromadzenia, zachłanności, komfortu fizycznego i społecznego…. Ale jak w każdej pułapce, tak i w pułapce egzystencjalnej nie ma prawdziwego komfortu, więc frustracja treściowo-semantycznej sfery osobowości nieuchronnie sprowadza człowieka do statusu „ludzkiego zwierzęcia”. W warunkach stabilności społecznej – w reżimie permanentnego konsumpcjonizmu – „zwierzę ludzkie”, jak każde zwierzę, staje się dobrze odżywione i ma słabą wolę. Jednak w warunkach niestabilności społecznej (grożącej utratą „koryta”), niekorzystne warunki społeczne udaremniają obecnie wartości i mechanizmy konsumpcjonizmu jako głównego procesu życiowego „ludzkiego zwierzęcia”. Znajduje się w najgłębszym kryzysie – niemal w całkowitej próżni semantycznej. A poprzednio zadowolony (z „pełni” spowodowanej konsumpcją) „człowiek-zwierzę” staje się dziki. Proces „brutalności” rozumiem dosłownie. Przykładów nie trzeba szukać daleko. Gdy tylko pojawiła się groźba utraty nawet iluzorycznych przywilejów w UE, wielu wyjechało na kijowski Euromajdan. A to doprowadziło w wyniku brutalnych postaw, brutalnych decyzji i brutalnych zachowań do radykalizacji i degradacji społeczeństwa ukraińskiego, do chaosu i dominacji ideologii nazizmu. Bestialne instynkty urzeczywistniają się jako „archetypy diabła” osobistej nieświadomości zbiorowej i nieświadome bestialskie instynkty całych grup społecznych i narodowości. Wystarczy umiejętnie utrzymać wizerunek wroga, aby uzyskać kompleksowe bestialskie efekty Archetypu Diabła. Któregoś razu, gdy naziści jeszcze nie doszli do władzy, napisałem notatkę na Facebooku. Teraz wszyscy mamy świetną okazję, aby zweryfikować słuszność tych szacunków i prognoz. Notatka została napisana przed 18 lutego – dokładnie w okresie tzw. „rozejmu” Majdanu i władzy Janukowycza „Archetyp Diabła: brunatna zaraza na (na!!!) Ukrainie Jak to się skończyło dać? Kryminalne lekceważenie mocy Archetypu Diabła. Zachodni „rzemieślnicy” łatwo i zabawnie zaktualizowali ARCHETYP DIABŁA na Ukrainie, używając.