Od autora: Kultura oparta na fałszywej chwale i podziwie dla intelektu, ze szkodą dla mądrości - powinno być odwrotnie, intelekt powinien być podporządkowany mądrości. „Całe życie jest teatrem, a ludzie „są w nim aktorzy” - to zdanie stało się hasłem w pracy E. Berna na temat ról społecznych, które każdy człowiek odgrywa na co dzień. Ale nie będziemy mówić o rolach, ale o ludzie – aktorzy, którzy przeżywają różne okresy życia, odgrywając własne scenariusze. Dlaczego nie możesz żyć według scenariusza jednej osoby sukcesu? Dlaczego nie zapisać planu i wyraźnie go przestrzegać? Nie jest tajemnicą, że każdy z nas ma swoją własną historię pochodzenia, narodzin i formacji. Na wszystkich tych etapach kryzysy przeżywamy na różne sposoby, czemu towarzyszą nasze własne doświadczenia. Te minidramaty stanowią punkt wyjścia dla całej przedmowy. Naszym zadaniem nie jest „rozbieranie” czy poznawanie dramatu danej osoby, ale pomoc w przegraniu, zaakceptowaniu sytuacji i – mamy nadzieję – uświadomieniu sobie prawdziwych przyczyn i sposobów. aby rozwiązać problem. Dlaczego szkoła?! A gdzie, jeśli nie w szkole, odgrywają się role minispołeczeństwa? Gdzie, jeśli nie w szkole, odbywa się kształtowanie osobowości, jej potrzeb, aspiracji i osiągnięć? Gdzie indziej, jak nie w szkole, najlepiej rozegrać różne sytuacje związane z utożsamieniem się z określoną grupą społeczną. Badanie konfliktu w szkole ma jeśli nie wartość wiodącą, to znaczenie osobiste, gdyż pozwala na rozważenie aktualne sytuacje z różnych pozycji życiowych uczestników. Jednym ze wzorców, który uniemożliwia nam uświadomienie sobie prawdziwych powodów, jest rozgłos i natrętność. Konflikty rozwiązywane są: · po pierwsze, w obecności znaczących osób (nauczycieli, administracji, rodziców, uczniów) – taki sobie „horror” z upokorzeniem jednostki · po drugie, bez uprzedniej zgody uczestnika; Rozwiązanie konfliktu jest możliwe, jeśli zaspokojone zostaną zadeklarowane potrzeby stron. To teatr odtwarzania jest w stanie takie potrzeby zaspokoić. Nie dlatego, że odtwarzanie coś robi, ale dlatego, że nastolatek (dziecko, rodzic, nauczyciel), wcielając się w jakąkolwiek rolę, traci swoje doświadczenia i dzieli się wrażeniami. Odtwarzanie pozwala nie korygować, ale zapobiegać powstaniu sytuacji konfliktowej. Sytuacje oczywiście będą się pojawiać, ale podejście do nich i do osób będących w konflikcie zmieni się radykalnie. A sam uczestnik zacznie w nowy sposób patrzeć na siebie w konflikcie i nauczy się analizować wiele sytuacji. Sytuacji wyjściowych jest wiele, bo całe nasze życie, a tym bardziej życie nastolatka, to czysta improwizacja. Playback to teatr, w którym uczestnicy mają możliwość improwizacji. W dosłownym tłumaczeniu termin „Playback” brzmi jak „Teatr Reprodukcji”, ale istotę Playbacku bardziej odzwierciedlają jego nazwy, takie jak „Teatr Retrospektywy”, „Teatr”. Improwizacji” lub „Teatru Publiczności”. Pierwszą rzeczą, na której należy się skupić, jest etyczna strona odtwarzania. · Każdy uczestnik ma możliwość pośredniego wzięcia udziału w rozwiązaniu konfliktu – spojrzenia na swój problem od strony na zewnątrz w różnych wariantach zakończenia akcji, sytuacji, która jest dla nich istotna w danej chwili. Może rozegrać się sytuacja kogoś innego, co może stać się istotne dla wielu „widzów”, każdy z obecnych może znaleźć odpowiedź, znaleźć wyjście – wniosek wyciąga się naturalnie i co najważniejsze, · Wszystko w naszym życiu i u nas nie dzieje się tak po prostu. Wszystkie wydarzenia są przez nas zaplanowane z wyprzedzeniem, ale podświadomie. Znalezienie się w gronie uczestników odtwarzania nie jest przypadkowe, gdyż jest to osobista zabawa pojedynczego uczestnika. On sam jest „dramaturgiem swojego życia”. A jednak przez całą akcję „bohater” jest zdystansowany, nie jest w działaniu, co usuwa część oporu, jaki pojawia się podczas publicznego zawstydzania i stwarza dodatkowe bezpieczeństwo dla emocjonalnego świata uczestnika. · Posiadanie pozytywnego nastawienia (wzmocnienie).