Konstelacje systemowe, będące metodą dość młodą, zdążyły jednak nabyć wiele mitów. Najczęstsze z tych mitów zostały opisane w tym artykule. Mit 1: Konstelacje łatwo i natychmiast rozwiązują każdy problem Dzięki temu mitowi praca z konstelacjami jest postrzegana przez niektórych klientów jako rodzaj praktyki magicznej: jest „prośba”, potem magia konstelacji i wynik jest na talerzu kobieta zadzwoniła do mnie i powiedziała: „Wiem, że wykonujesz konstelacje, mój mąż odszedł, czy możesz go sprowadzić z powrotem?” Odpowiedziałem szczerze, że nie mogę. Nie mogę zagwarantować efektu, jakiego pragnie klient. Potrafię stworzyć konstelację, podczas której stanie się jasne, co dzieje się między mężem a żoną na głębszym (systemowym) poziomie, jakie są możliwości rozwoju tej sytuacji. Wchodzimy do konstelacji z chęcią ZOBACZ WIĘCEJ niż zwykle. Albo spójrz na to INACZEJ. Być może w historii męża, który opuścił żonę, zobaczymy, że na poziomie systemowym to ona go opuszcza, odwracając się. Ale w rzeczywistości jest zmuszony wspierać ten jej ruch i zgodzić się z nim. I wtedy pojawia się pytanie z zupełnie innej strony: co się z nią dzieje, że on odchodzi? Być może dostrzeżemy zupełnie inną przyczynę tej luki, a nie tę deklarowaną przez tę kobietę czy jej męża. W pracy konstelacyjnej często to, co dana osoba postrzega jako problem (lęk, objaw, złożoność, ciężkość, dysharmonia itp.). jest oznaką, że coś ważnego chce się zamanifestować. Ta istotna rzecz może być albo w sposób oczywisty powiązana z prośbą klienta, albo w żaden sposób nie powiązana (przynajmniej tak to postrzegamy). Po dokonaniu dostosowania w życiu człowieka mogą nastąpić zmiany, których „nie zarządził”. Nie da się przewidzieć, gdzie pójdzie energia układu. Arogancją jest, gdy przywódca konstelacji wierzy, że może kontrolować ten proces. Los klienta NIE jest kontrolowany przez konstelator ;) Mit 2: W konstelacjach istnieje niebezpieczeństwo, że nie wyjdziesz całkowicie z cudzej roli, a wtedy problemy innych ludzi „przykleją się” do ciebie w konstelacji, która ma miejsce grupą, członkowie grupy pełnią funkcję substytutów elementów systemu klienta. Klient (lub aranżer) wybiera osobę, która pełni rolę np. matki klienta, jego dziecka, jego Strachu, Przeszkody itp. Jak pokazuje praktyka, wybór zastępcy nie jest przypadkowy. Osoba intuicyjnie przyjmuje w swoim ustawieniu rolę kogoś, kto potrafi „złapać” niezbędną energię z pola – i jest to osoba, która jest wewnętrznie zgodna z tym tematem. Poprzez zastępcę pole się rozwija, ukazuje jakąś historię, a poseł żyje w układzie nie tylko fragmentem cudzego życia, ale także czymś, co wiąże się z losami jego rodziny. Często osoby zastępcze są zdumione tym, jak bardzo ich rola w czyjejś konstelacji ma związek z sytuacją w ich własnej rodzinie. Czasami uczucia doświadczane w czyjejś konstelacji są tak silne, że pozostają z tą osobą nawet po zakończeniu konstelacji, a w niektórych przypadkach nawet kilka dni po zakończeniu grupy. Co to oznacza? O tym, że cudza aranżacja „trafiła” w jakiś nasz czuły punkt. Co z tym zrobić Nie trzeba nic robić? Pozwól, aby proces, który zaczął się „wrzeć” sam, możesz popracować nad tym intensywniej: uporządkuj to, co Cię tak bardzo zraniło i spójrz tam (nawet jeśli nie jest do końca jasne, co to jest, nadal możesz to uporządkować. :)). W każdym razie jest mało prawdopodobne, aby problemy innych ludzi, które nie mają z nami nic wspólnego, mogły się do nas „przykleić”. Jeśli już utknęło, to musimy przyznać, że dotyczy to także nas... Mit 3: Dobre porozumienie powinno zakończyć się „dobrą decyzją” – uściskami, łzami radości i ogólną harmonią. Dobre porozumienie to porozumienie co może się pojawić. Uzdrawiająca moc układu polega na tym, że przyjmujemy z powrotem (przez naszą duszę do Duszy rodzinnej) to, co wcześniej zostało odrzucone i wykluczone.Jeśli nam się to uda, to nieintegralność stanie się całką. I to sprawia, że ​​wszyscy czują się lepiej. Ale nie zawsze wygląda to na filmowe szczęśliwe zakończenie. Istnieją układy z trudnymi losami, wieloma wykluczonymi członkami systemu i mnóstwem trudnych emocji. Rozwikłanie tych wszystkich splotów przypomina rozwikłanie 10-metrowej sieci rybackiej owiniętej wokół śruby łodzi. Po prostu nie ma miejsca na powszechne uściski i łzy radości. Dobrze, jeśli w takiej pracy jest głęboki szacunek dla losu naszych przodków. Odsuń się, spójrz, pokłoń się. Nie próbuj niczego „naprawiać”. Zgadzam się, że tak było. Jak na ironię, ten brak „dobrego rozwiązania” jest najskuteczniejszym rozwiązaniem. Następnie możesz zwrócić się do własnego życia. Konstelacje nazywane są praktyką duchową. Pozostań bez intencji. Nie goń za jakimś ładnym obrazem, który nasza świadomość podrzuciła jako „dobrą decyzję”, która nie ma nic wspólnego z klientem i jego życiem. Nie ma nic złego w dobrej decyzji, jeśli ją zapadnie. Jednak chęć koniecznie „doprowadzenia” aranżacji do jakiegoś konkretnego zakończenia zawęża jej możliwości i pozbawia ją energii. Mit 4: Zastępcom w konstelacji nie można ufać – zdradzają oni swoje projekcje. Zdolność substytutu w konstelacji do dostępu do informacji związanych z jego prototypem nazywa się percepcją zastępczą. Zastępca w układzie działa jak nadajnik radiowy - „łapie falę” z pola informacyjnego i nadaje ją. „Transmisja” może być mniej lub bardziej wyraźna, w zależności od konstrukcji nadajnika i „interferencji na linii”. Na szczęście nie jest wymagana szczegółowa, stuprocentowa dokładność w aranżacji (czasami trzeba nawet spowolnić zastępców, którzy są zbyt wrażliwi na dziedzinę i podawać niepotrzebne szczegóły). Opisano wiele przypadków, gdy klienci dokonywali takiej samej aranżacji sytuacja w różnych grupach i RÓŻNI zastępcy w układzie pokazali SAME I RÓWNIEŻ. Potwierdza to, że zastępcy w układzie nie opierają się na OSOBISTYM doświadczeniu/przemyśleniach/prognozach, ale na jakimś zewnętrznym źródle informacji Wiadomo, że różni ludzie mają różną wrażliwość na informacje terenowe i różną trafność w przekazywaniu różnych tematów. Po pierwsze, najlepiej „czytać” tematy związane z relacjami rodzic-dziecko; po drugie, najwięcej kontaktu dotyczy tematów przemocy i agresji. Ale ogólnie rzecz biorąc, prawie każda osoba może dość dokładnie być substytutem w dowolnej roli (także w sytuacjach, w których nie ma osobistego doświadczenia, na przykład mężczyzna może doświadczać wrażeń w czasie ciąży jako substytut) Urządzenie odbiornika określa również JAK osoba odbiera informacje z pola. Dla niektórych percepcja zastępcza występuje przede wszystkim w formie wrażeń kinestetycznych, cielesnych (mdłości, swędzenie, drętwienie, pieczenie itp.). Ktoś „pracuje” w sposób wizualny – widzi obrazy, obrazy, sceny z życia bohaterów obecnych w aranżacji. Ktoś ma tekst: jak to mówią „wyrażenie jest na języku”. Jeśli to zdanie zostanie wypowiedziane na głos, klient zwykle je rozpoznaje - „tak, to zawsze mówiła moja babcia”. Jeśli jednak zastępca w konstelacji z tego czy innego powodu nie ma kontaktu z polem informacyjnym, i zaczyna „mówić do rzeczy” – zauważa to doświadczona konstelacja. Jednym ze znaków jest niezgodność z pozostałymi uczestnikami układu. Cały układ porusza się jako całość, jakby ruch pochodził ze wspólnego źródła, sterowanego tą samą siłą. Zastępcy bez słowa koordynują swoje ruchy. W niezwykle rzadkich przypadkach dana osoba może nie mieć zdolności postrzegania zastępczego. Prawdopodobnie blokada ta pełni funkcję ochronną i wiąże się z poważnymi urazami ogólnoustrojowymi. Występuje również odwrotna sytuacja - gdy zdolność „wejścia w pole” jest nadmiernie rozwinięta i bez ostrzeżenia dogoni człowieka w dowolnym momencie życia. Jest zmuszony nieustannie porządkować morze spostrzeżeń i doświadczeń, w których mieszają się jego własne