Kiedyś, podobnie jak Andriej, bohater mojej historii, starałem się być lepszy od wszystkich, wierzyłem, że jestem tak dobry w swojej pracy, że po prostu nie ma dla mnie zastępstwa, po prostu nie istnieje w naturze . Jednak w szkole nie pracuję już ponad rok, a ona nadal się nie zawaliła. Jak to? Bardzo proste - patrz tytuł. Oczywiście zrozumiałem to i wyciągnąłem odpowiednie wnioski znacznie wcześniej niż Andriej. Dziękuję kochana psychologio! Początek historiiAndrey był bardzo utalentowanym finansistą. Ponadto był przystojnym, pracowitym, ambitnym i pod każdym względem wspaniałym młodzieńcem. Po ukończeniu studiów z wyróżnieniem i uzyskaniu dobrych rekomendacji od nauczycieli, bez problemu znalazł pracę w prestiżowej firmie jako asystent dyrektora finansowego. Andrei zawsze pierwszy przychodził do pracy i ostatni wychodził. Chciał zagłębić się we wszystko, czym zajmowała się jego firma. Jego celem było wiedzieć jak najwięcej i być na tyle skutecznym, aby stał się niezbędny w firmie. Dlatego każdego dnia poświęcał wszystkie swoje siły pracy, a praca Andreya była naprawdę wysokiej jakości, więc po pewnym czasie jego szef zdecydował się dać mu awans. Podobnie jak poprzednio, na swoim nowym stanowisku Andrei starał się w każdy możliwy sposób osiągnąć swoją niezbędność. Tym razem pracował jeszcze ciężej. W wolnym czasie czytał literaturę związaną z pracą lub opracowywał nowe strategie poprawy swojej efektywności. Koledzy cenili i szanowali Andrieja, a jego życie układało się bardzo dobrze. Dwa lata później zarząd firmy podjął decyzję o przeniesieniu go na stanowisko dyrektora finansowego. Nie było nikogo lepszego od Andreya na to stanowisko w firmie. Kiedy zaczął pracować jako lider, jego obsesja nabrała jeszcze większej wagi, jeśli chodzi o stawanie się lepszym. Zamiast ośmiu godzin zaczął pracować 12 godzin dziennie. Odbiło się to oczywiście na jego zdrowiu. Andriej zaczął mieć niewytłumaczalne lęki. Z jakiegoś powodu zaczął myśleć, że wszyscy pozostali pracownicy chcą zająć jego stanowisko. Pomimo tego, że dyrektor finansowy ma wysoką pensję, a stanowisko zobowiązuje go do zarządzania innymi pracownikami, Andrei stał się bardzo niepewny siebie. Nie był silnym liderem zespołu i nie oferował rozwiązań zarządczych ani przywództwa jakościowego. Wręcz przeciwnie, udzielał jak najmniej wskazówek. Wierzył, że jeśli przekaże swoim pracownikom za dużo informacji, to jeden z nich będzie wiedział tyle samo co on. Albo nawet więcej... Niespodziewane zmiany Jednak przez kilka lat wszystko szło dobrze. Któregoś dnia firma zdecydowała, że ​​Andriej tonie w natłoku swojej pracy i potrzebuje pomocy. Firma zaprosiła Jurija do roli asystenta Andrieja, nad którym Andriej na prośbę prezesa firmy miał objąć patronat, czyli uczyć niezbędnych umiejętności i przekazywać niezbędne informacje. Jak można się domyślić, Andrei nie był zadowolony z takiego obrotu spraw. Traktował Yuriego tak samo, jak wszystkich innych pracowników: dawał bardzo mało instrukcji i niechętnie dzielił się swoją wiedzą. Yuri zauważył to, ale nie znalazł powodów zachowania swojego szefa. Zamiast tego poszedł uczyć się od osób pracujących w innych działach. Po pewnym czasie Jurijowi udało się zebrać wystarczającą ilość informacji, aby uzupełnić luki w swojej wiedzy. Pięć lat później zarząd ogłosił, że poszukuje nowego dyrektora generalnego. Andrei, odpowiedzialny za wiele ważnych obszarów firmy, pomyślał, że w końcu nadeszła jego najlepsza godzina. Rada wybrała dwóch potencjalnych kandydatów: Andrieja i Jurija. Koniec historii Ku zaskoczeniu wszystkich zarząd wybrał Yuriego na nowego dyrektora generalnego. Andrzej nie mógł w to uwierzyć! Nikt w firmie nie był tak skuteczny jak on. Andrei nie rozumiał, jak przegrał. Zarząd wyjaśnił, że Andrey jest niezastąpionym dyrektorem finansowym i nikt inny nie wykona tej pracy lepiej niż on. Dlatego powinien on pozostać na stanowisku dyrektora finansowego. Minęło już trochę czasu i pracownicy działu finansowego zostali zaproszeni na szkolenie.