Od autora: Artykuł przyda się tym klientom, którzy gubią się w samostanowieniu, po co przychodzą na terapię, a także terapeutom – kim on jest klientowi i co może mu dać (z dyskusji na forum). Kim jest psychoterapeuta dla Klienta? „Sprzedawca” sprzedający recepty? „Prostytutka” zaspokajająca jego zmysłowy głód? „Nauczyciel” prowadzący wykłady? Albo „Agent”, który organizuje sobie życie? W jednym z tematów na forum odbyłem ciekawą rozmowę z ciekawym zwrotem akcji. Zadawaliśmy sobie pytanie, czym jest Terapia, jaką rolę w niej odgrywa „profesjonalizm” Terapeuty i jakie motywy kierują się Klientem. Pole działa w dziwny sposób, jak powiedzieliby Gestaltyści, jednak od kilku dni spotykam się ze zjawiskiem tzw. Klient oceniający terapeutę. Szczerze mówiąc, wydaje mi się to absurdalne, gdy dzieje się to podczas sesji lub bezpośrednio po niej. Przyznaję to po 10 sesjach, kiedy możesz „legalnie” przeanalizować względną skuteczność tych spotkań i „zwolnić” swojego Terapeutę ~ Motywy Klienta ~ Zacznijmy od tego, z jakiego powodu dana osoba przychodzi do terapeuty? Można to podzielić na dwie zalety: JEDNA: siedząc na krześle klienta, zamierza ocenić przed sobą kwalifikacje specjalisty i zacząć go testować, zamiast pracować nad sobą. INNE: zanurzyć się w procesie i łapię, co zaczyna się z nim dziać, gdy zadaje to czy tamto pytanie. Oczywiście Klient w trakcie sesji jest rzucony z jednego bieguna na drugi, ale ja skupiam się na tym, z czym przychodzi do gabinetu w pierwszym przypadku – Terapią zamienia się w grę testów i testów dla Terapeuty za pieniądze samego Terapeuty. W drugim Klient koncentruje się na wyciśnięciu dla siebie maksymalnych korzyści z sesji. Oczywiście jedno i drugie zachodzi i jest różne stopni. Jest to normalny moment w ludzkiej psychice, jednak może zakłócić porządek samego Klienta. Tak jak niebezpieczna jest wybredność Klienta wobec Terapeuty, tak też niebezpieczne jest 100% zaufanie Klienta do Terapeuty. Najbardziej skutecznym sposobem jest przeżycie sesji, a po niej przejście przez okres posesji i refleksja.~ Relacja Klient-Terapeuta, na czym polega ~Znam praktykę, gdy podczas sesji Terapeuty mówi się Klientowi coś w stylu: „Co chcesz dzisiaj „kupić” w ramach tej sesji?” i na koniec „Co udało Ci się „kupić” na tej sesji?” Zgadzam się. Bardzo wulgarne. Z drugiej strony są to relacje „towarowo-materialne”, gdyż jeden z uczestników rozmowy był przerażony. Jeśli odrzucimy wszystkie teksty, Klient nie wszedł na rozmowę z ciastem. Płaci - Specjalista nabiera ducha pracy. Terapeuta nie jest księdzem, do którego może przyjść bogaty człowiek czy bezdomny. Klient płaci mu za „wskazówki” i „wyjaśnienia” w rozmowie. A zadaniem Klienta jest zdobycie za swoje pieniądze tego, co najbardziej przydatne. I wtedy wiesz, na czym polega ten trik? W tym momencie Klient zostaje pobudzony „marnowaniem pieniędzy”, precyzyjnie formułuje to, czego chce i staje się aktywny w pracy. A Terapeuta rozumie, że Klient nie przyszedł przeczekać deszczu i podaje mu konkretny wektor pracy. Przypomina mi się błąd z jakiegoś dowcipu o sukience, kiedy przyszła osoba, wyłożyła 10 000 i powiedziała: uszyj mi coś. niesamowite, będę tu siedzieć i czekać. A to w żaden sposób nie wyklucza możliwości, że w tym procesie istnieje całkowicie ludzka relacja pomiędzy Terapeutą a Klientem. Ludzie wydają miliony na biznes i lokalnie grają w golfa. No cóż, tyle... dygresja ~ Maskarada ról pomiędzy Terapeutą a Klientem ~ Właściwie... samo pojęcie płatnego psychologa jest bluźnierstwem. Wiesz dlaczego? Bo psycholog we własnej osobie skupia wszystkich, którzy w życiu Klienta „powinni” go mieć: – uczyć go komunikowania się, wybierania, budowania relacji, wyrażania siebie… (rodzice); – pomagania mu w skutecznym organizowaniu życia i wychowywaniu dzieci (małżonek); – okaż wsparcie i po prostu uwagę, współczucie (przyjaciele). Każdy Klient przychodzi po jeden z tych przedmiotów, lub po kilka, a nawet cały bukiet. I okazuje się, że psycholog bierze na siebie odpowiedzialność za wszystkich. Klient oczekuje od niego zachęty, pomocy i pochwał, ponieważ rodzice tego nie dali lub nie zapakowali do plecaka, wypuszczając go z rodzinnego gniazda."