OH, TO JEST CZEKANIE NA INSPIRACJĘ! Specjalnie przeznaczyłam sobie czas, żeby w końcu narysować. I żebyście nigdzie się nie spieszyli i żeby nikt was nie rozpraszał. Obudziłem się, sprawdziłem pocztę... zdałem sobie sprawę, że minęło półtorej godziny. Skoncentrowałem się, wypiłem kawę, przygotowałem farby i pędzle, spojrzałem na sztalugę (był tam na wpół zamalowany obraz) i poczułem... A raczej NIE CZUJĘ SIĘ INSPIRUJĄCĄ!!!!!!Krzeci się zawodowy nawyk autorefleksji, zaczynam się rozbierać na kawałki, żeby poczuć ten problem, że tak powiem, „na żywo”, a nie według mnie opisy znanych twórczych ludzi i psychologów. I rozumiem, że to naprawdę jest problem. Bardzo dziwnie jest zdać sobie sprawę, że często jesteśmy podatni na takie myśli: aby to zrobić, potrzebujemy specjalnych warunków, albo musi przyjść do nas inspiracja, albo najpierw musimy zostać Mistrzem. . Paradoks polega na tym, że Mistrzem zostaje się jedynie poprzez ciągłą praktykę i zdobywanie umiejętności. Sprzyjający czas i odpowiednie warunki mogą nigdy nie nadejść, ale inspiracja często pojawia się w procesie działania. A jeśli nie zaczniesz tej działalności, możesz bardzo długo czekać na natchnienie. P. I Czajkowski powiedział to bardzo dobrze: „Gdybym czekał na natchnienie, nigdy bym nic nie napisał. Oscar Wilde powiedział kiedyś, że jest różnica”. między zawodowym pisarzem a amatorem jest to, że amator pisze tylko wtedy, gdy doznaje przypływu inspiracji, a profesjonalista jest w stanie pisać w dowolnym momencie. Jest jeszcze jedna rzecz, której z reguły nie bierzemy pod uwagę: wszystko to rozpoczęty, ale nie dokończony przez nas w oczekiwaniu na inspirację, staje się naszym „wieszakiem” i odbiera nam energię. Osobiście nie mogę rozpocząć nowego obrazu, dopóki nie skończę poprzedniego. Próbowałem „przeforsować” tę sytuację na poziomie woli – właśnie dostałem zniszczone płótno. Po przeanalizowaniu tego wszystkiego piję kolejną kawę, otrząsam się, po czym biorę pędzle i zaczynam rysować drobne szczegóły. Rutynowa, żmudna praca. Rozumiem, że mój stan się zmienił i chcę dodać do obrazu zupełnie inne odcienie, pozwalam sobie, pozwalam sobie odejść.... Obudziłem się - był już wieczór, stan nieważkości, obraz był prawie zrobione. Z poprzednich odcieni pozostał już tylko jeden jasny, ostry kącik; zostawię go na pamiątkę. Już rozumiem, że jeszcze kilka godzin i praca będzie skończona. Naprawdę chcę to zrobić. Wiem, co na pewno dzisiaj zrobię. W związku z tym chcę wszystkim życzyć: nie czekajcie na idealne warunki, zacznijcie tworzyć swoje życie, swój zawód, swój zawód, swoje relacje już teraz! Dokończ to, co utknęło lub świadomie porzuć to i idź dalej. I niech ta ścieżka z każdym krokiem staje się coraz ciekawsza.!