Od autora: Artykuł ten jest próbą spojrzenia od środka na problem lęku, mechanizmów jego powstawania oraz czynników wpływających zarówno na pojawianie się, jak i zanikanie. Ten format prezentacji został zainspirowany jedną z metod pracy z przeszkodami klienta, gdzie klient sam staje się tą przeszkodą i przedstawia problem w imieniu przeszkody, w pewnym sensie „humanizując” ją. Czy zadałeś pytanie najważniejsze pytanie: czy problemy naprawdę istnieją, czy sam je tworzysz? Ludzie chwytają się swoich nieszczęść, aby zapobiec pustce w sobie. Osho (Bhagwan Shree Rajneesh) Witam. Istnieję w szczególnym wymiarze – Wymiarze Problemów Ludzkich (DP). Nazywam się Niepokój. Tak mnie nazywają w ludzkim świecie. Mam wielu przyjaciół na tym wspaniałym świecie. Moim głównym przyjacielem jest oczywiście Strach. On także pochodzi z ICHP. Ściśle współpracuję także ze smutkiem, wstydem i winą. Najciekawsze jest to, że nigdy sam nie wkraczam w czyjeś życie. On sam mnie zaprasza, dzwoni z prywatnej ochrony, kiedy nadchodzi czas. Nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego to robi. Myślę, że dzieje się to wkrótce po tym, jak dana osoba zaznajomi się ze Strachem. Taka znajomość jest nieunikniona i zdecydowanie ma miejsce. Niewielu ludzi udaje się tego uniknąć. Strach pozostawia ślad w duszy człowieka. Im głębszy ten ślad, tym większa szansa, że ​​Strach ponownie powróci. Jednak taki zwrot ma wiele ograniczeń. Po pierwsze, przyczyna pojawienia się Strachu musi całkowicie pokrywać się z pierwotną. Oznacza to, że na przykład, jeśli Strach pojawił się, ponieważ pojawiła się sytuacja zagrażająca życiu, może powrócić dopiero wtedy, gdy dana osoba ponownie znajdzie się w podobnej sytuacji. Tutaj Strach zaczyna mieć problemy z powrotem, ponieważ istnieje prawdopodobieństwo przyczyny jego ponownego pojawienia się gwałtownie maleje, gdy osoba zaczyna celowo unikać sytuacji niebezpiecznych dla jego życia. W tym momencie wchodzę w grę. Dokładniej, przychodzi czas, kiedy osoba wzywa mnie do swojego życia, natychmiast przechodzę z ICP do samego centrum psychiki tej osoby. W tym ośrodku podejmowane są decyzje i przyklejane etykietki różnym przejawom świata zewnętrznego i wewnętrznego. Dzięki znajomości Strachu pojawia się tu nowa etykieta „straszny”, która od razu wiąże się z tą niebezpieczną sytuacją. Ale nie wszystko jest takie proste! Dostęp do biura, w którym przyklejane są etykiety, jest dla mnie nadal zamknięty. Ale to nie problem, znam sposób, żeby to osiągnąć! Pomaga mi w tym ludzka wyobraźnia. Wszystko jest niezwykle proste. Wyobrażam sobie podobną niebezpieczną sytuację, niekoniecznie taką, która faktycznie przydarzyła się danej osobie. Im lepiej się przebiorę, tym większa szansa, że ​​dostanę się do biura z etykietami. Jeśli test na podobieństwo niebezpiecznej sytuacji zostanie zdany pomyślnie, sztucznie wytworzonemu z moją pomocą elementem doświadczenia zostaje przypisana kolejna etykieta „przerażający”. Następnie powtarzam proces i próbuję przypisać jak najwięcej „przerażających” etykiet różnym przejawom świata zewnętrznego i wewnętrznego. Kolejna ważna kwestia. Im mniej zajęta jest czyjaś wyobraźnia, tym lepiej dla mnie. Jeśli ktoś intensywnie myśli o jakichś planach, wyznacza ważne cele, to szanse na dostanie się do biura na skróty są nikłe. Najstraszniejsze fiasko przeżyłam, gdy próbowałam dotrzeć do osoby z Misją. Musiałem nawet wrócić do IChP. Staram się unikać takich osób. Uwielbiam ludzi, którzy nie mają celów i płyną z nurtem, robiąc na co dzień wszystko według tych samych wytycznych. Radzenie sobie z nimi to przyjemność. Bardzo lubię też konserwatystów, którzy nie chcą niczego zmieniać. Pamiętacie, mówiłam, że współpracuję z Sadness, Shame and Guilt? Bardzo mi pomagają. Osoby, które wpuściły je do swojego życia, znacznie chętniej dopuszczają mnie do biura z etykietami. Tacy ludzie są całkowitym przeciwieństwem tych, którzy mają Misję. Ci, którzy wpuścili w siebie smutek, wstyd i poczucie winy, nie mają potężnej ochrony, jaką stanowi ich biuro za pomocą etykiet. Ta ochrona jest jak jakiś wewnętrzny rdzeń. Unikam też ludzi z twierdzami; u nich też nie mam większych szans. Zauważyłem też, że najczęściej odwiedzam tych, którzy mają