Od autora: W artykule poruszam problematykę obrazu ciała, prawa do integralności cielesnej oraz tendencji w wyobrażeniach na temat seksualności wśród młodzieży. Jednocześnie opieram się na badaniach naukowych, własnych obserwacjach dzieci w wieku szkolnym i dzielę się swoim doświadczeniem w pracy z nimi. Po raz pierwszy w wieku od roku do trzech lat pojawia się stosunkowo ukształtowany obraz ciała. W okresie dojrzewania ciało jest objęte „Obrazem Ja”. Jednak w wielu przypadkach psychologiczny aspekt fizyczności pozostaje piętą achillesową nastolatka. W badaniu A.V. Tsvetkova i S.I. Khusnutdinov odkrył, że dzieci w wieku 12–13 lat w wieku szkolnym są znacznie opóźnione w stosunku do wieku kalendarzowego, jeśli chodzi o zrozumienie ludzkiego ciała. I tak według punktacji uczniowie szkoły ogólnokształcącej wpadali w wiek psychologiczny 9–10 lat, a dzieci uzdolnione z liceum z pogłębioną nauką przedmiotów wpadały w wiek psychologiczny 6–7 lat [1]. Należy zauważyć, że wyobrażenia o własnym ciele są często słabo uformowane. Wiele nastolatek jest nadmiernie krytycznych wobec swojej sylwetki i stawia sobie wysokie wymagania i oczekiwania. Jednocześnie ich wyobrażenie o własnych proporcjach nie odpowiada rzeczywistości, a niezadowolenie jest bezpodstawne. Pomysły na temat seksualności powstają również spontanicznie. Z jednej strony media aktywnie poruszają ten temat, dlatego też nastolatki otrzymują nadmiar powierzchownych informacji. Z drugiej strony niewiele jest materiałów z dojrzałą ideą intymności. W wyniku tego braku równowagi u niektórych nastolatków rozwija się niezdrowe zainteresowanie ciałem i seksualnością, inni zaś wstydzą się tych tematów i uważają je za „złe”. Moim zdaniem, aby uniknąć odchyleń w idei seksualności w tę czy inną stronę, konieczne jest zaangażowanie się w edukację. Należy to zrobić dyskretnie, pod warunkiem, że dziecko jest gotowe przyjąć informację. Najlepiej, jeśli nastolatki zostaną uprzedzone o tym temacie z wyprzedzeniem i będą miały wybór: słuchać, rozmawiać o tym lub odejść. Komunikacja w tym przypadku powinna być całkowicie dobrowolna. Jednocześnie ważne jest, aby także osoba dorosła miała dojrzałe rozumienie seksualności i nagiego ciała. Dobrze byłoby, gdyby w gabinecie psychologa, między innymi książeczkami i książkami, znalazły się materiały o tematyce intymności, encyklopedie z zakresu intymności. cykl „Sztuka w epoce renesansu”, aby nastolatek mógł się z nimi zapoznać bez zwracania na siebie uwagi. Oczywiście tego typu benefity powinny być skierowane do nastoletnich odbiorców. Zalecam zapoznanie się z nimi z wyprzedzeniem, aby upewnić się, że ten materiał przyniesie korzyści, a nie szkody. Bliski tematowi seksualności jest inny problem – prawo do własnego ciała. Nastolatkom może być trudno dochodzić własnej uczciwości. Często milczą na temat pobicia w szkole lub próby gwałtu. Nie zawsze można też walczyć. Moim zdaniem wczesny stosunek seksualny nie zawsze jest wynikiem rozwiązłości. Często dziewczyna nie może odmówić młodemu mężczyźnie, ponieważ nie wie, że ma do tego prawo i że jest to normalne. Dlatego ważne jest, aby poruszyć temat granic cielesnych. Można to zrobić podczas treningu. Poproś uczestników, aby zastanowili się, jakie mają prawa i zapisali je w zeszytach, zaczynając od słów „Mam prawo”: prawa duchowe („Mam prawo wierzyć w Boga” itp.), Prawa psychiczne („Mam prawo wierzyć w Boga” itp.), mam prawo czytać te książki, które lubisz” itp.) i prawa fizyczne („Mam prawo chodzić spać o 21:00” itp.). W kontekście tego ostatniego istotne jest zbadanie prawa do integralności cielesnej i seksualnej. Podaj przykład: „Mam prawo zabronić innym dotykania mnie”. Ci, którzy uznają to prawo za ważne, sami je zapiszą. Ważne jest, aby przeanalizować różne trudne sytuacje, które mogą przydarzyć się nastolatkowi. Zaproponowałam to zadanie na szkoleniu dotyczącym relacji z płcią przeciwną. Możesz go używać, jak chcesz. Każdy uczestnik powinien otrzymać kilka kartek papieru z sytuacjami z pierwszej randki. Należy zarejestrować jako pozytywny.