Pozwól dziecku się rozwijać. Kiedyś spacerowałam jedną z moskiewskich alei i zobaczyłam następujący obrazek: młoda rodzina - matka, dziecko (ok. 2-2,5 roku) i idący ojciec wzdłuż chodnika. Dokładniej, nie chodzą, ale prawie biegają. Szybko, celowo, na tyle, na ile pozwalają nogi syna. Trzymają go za ręce, mama z jednej strony, tata z drugiej. Dokładniej, nie trzymają, ale ciągną. Więc oto jest. Dziecko „chodzi” i gorączkowo kręci głową w różnych kierunkach, bojąc się, że coś przeoczy, starając się zobaczyć i ogarnąć jak najwięcej ciekawych rzeczy. I widać, że interesuje go WSZYSTKO. Zatrzymując się, wpatrując się jak najdalej w coś na ulicy, jego oczy lekko się rozszerzają i pojawia się w nich tylko myśl i emocja... Obiekt nie jest już dostępny, bo... szyja nie obraca się o 360 stopni, a ręce rodziców już ciągną je coraz dalej. Wszystko jest tak interesujące, że dziecko nawet nie zwraca uwagi na to, że nie ma czasu na poruszanie stopami po asfalcie: albo potyka się, albo ciągnie buty po drodze. Ale to nie odwraca jego uwagi od patrzenia na tak hałaśliwe, jasne i różnorodne miasto. Wygląda na to, że nawet nie ma czasu się złościć, że nie widział czegoś szczegółowo. Nadal próbuje złapać choć coś z otaczającego go niesamowitego i atrakcyjnego świata. W tym momencie po raz kolejny niezgrabnie stawia nogę, potyka się i wisi w ramionach rodziców, radośnie wpatrując się w wielkiego psa w krzakach. I wtedy słyszę groźny i zirytowany krzyk mojej mamy: „Dlaczego odwracasz głowę w różne strony??!! SPÓJRZ NA SWOJE STOPY!!!”Widząc takie zdjęcia, a nie jest to rzadkością, chce się zapytać: „Drodzy Rodzice! Jak Twoje dziecko będzie poznawać ten świat? Jak się czegoś nauczysz, patrząc na swoje stopy?” Dobrze, że natura tak to urządziła, że ​​wszystko go interesuje. Interesujące jak dotąd. Dopóki nie zniechęcimy się do szukania, proszenia, zastanawiania się, uczenia się... Oczywiście, jeśli zrobimy to kilka razy, jest mało prawdopodobne, że nasze dziecko straci zainteresowanie nauką. Ale jeśli zrobiliśmy to 202 razy, jeśli taki jest nasz codzienny styl komunikacji, to nie powinniśmy się dziwić, że nasze dziecko niczym się nie interesuje, nie ma ulubionych przedmiotów w szkole i musimy go zmuszać do odrabiania zadań domowych ... Wybór oczywiście należy do Ciebie. Ale może przypomnisz sobie to, jeśli nagle powiesz swojemu dziecku lub usłyszysz od znajomych: - No, gdzie wy wszyscy szukacie??!! No, czego tam chcesz??!! - Panie! No cóż, ile razy można o to pytać?! - Och! No, ale co ci to za różnica?! Czego potrzebujesz bardziej niż ktokolwiek inny?! - Dlaczego wszystkie dzieci są jak dzieci, a ty wszędzie wtykasz nos?! Szczegółowo o rozwoju dziecka i tajnikach rodzicielstwa możesz dowiedzieć się z moich książek: „Twoje dziecko jest liderem” i „Urodziłem się! Witam, mamo” lub „Pierwszy rok życia mamy i dziecka”.".