Zygmunt Freud powiedział, że ludzkie zachowanie podlega instynktom, nie mniej niż ma to miejsce u zwierząt. Później psychologowie humanistyczni (Maslow, Rogers, Perls i inni) zastąpili instynkty potrzebami. Brzmi to oczywiście znacznie bardziej harmonijnie, ale wciąż jest bardzo bliskie ideom Freuda: naszym zachowaniem sterują potrzeby wrodzone nam od dzieciństwa, często przez nas mało rozumiane. Rzeczywiście nie możemy uciec od potrzeby pożywienia, komunikacji, bezpieczeństwa, szacunku, uznania itp. Ile krwi, potu i łez przelano, aby osiągnąć kolejne osiągnięcie, zdobyć kolejny medal sportowy lub otrzymać premię. Przecież widać, że nie chodzi tylko o pieniądze i medale. Wszystko zależy od uznania! Potrzeba udowodnienia czegoś komuś (najprawdopodobniej nie tylko sobie). Właściwie co sprawia, że ​​człowiek pracuje, walczy, coś osiąga, a nie tylko leży na kuchence i zadowala się zaspokojeniem podstawowych potrzeb? Co podnosi naszą energię i sprawia, że ​​nasze oczy błyszczą? Odpowiedź zawarta jest w zdaniu: „Chcę!” Tak, gdy człowiek robi to, czego chce, często nie boi się trudności, jest gotowy przenosić góry, wkłada wiele wysiłku i twórczej energii w osiągnięcie tego, co on chce. „Polowanie jest lepsze niż niewola”, jak lubiła mawiać moja babcia. Ale jest tu kilka ALE. Psychologowie piszą: „Podążaj za swoimi pragnieniami”. „Zmieniwszy raz swoje „chcę”, całe życie spędzisz na spełnianiu cudzego „powinienem”. No cóż, nie można tak żyć, narzekają klienci: jak możesz robić, co chcesz, gdy masz rodzinę, szefów, rodziców, standardy moralne, a kodeks karny przecież ma swoje wymagania i zasady? A także wpajane nam od dzieciństwa wyobrażenia o tym, co jest „dobre”, a co „złe”. A także pytania wyuczone mlekiem matki: „Czy nie jest ci wstyd?”, „Co ludzie powiedzą?” I inne postawy rodzinne, takie jak: „nie byliśmy bogaci i nie było od czego zacząć” czy „W naszej rodzinie wszyscy otrzymali solidne wykształcenie”. Wszystko to ogromnie ogranicza nas w naszych aspiracjach, planach, pragnieniach i kreatywności. I w energię, z jaką idziemy przez życie. Ogólnie rzecz biorąc, głównym pytaniem jest tutaj „JAK?” Jak znaleźć równowagę między „chcę” a „nie mogę”? Drugie ALE „- Wowa, wróć do domu! - Co, mamo, już jest mi zimno? Jesteś głodny!” Kiedy dziecko się właśnie rodzi, przez długi czas pozostaje bardzo zależne od rodziców (zwłaszcza matki). Jego przetrwanie w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu zależy od tego, jak dobrze poradzą sobie ze swoimi obowiązkami. Matka słyszy potrzeby, pragnienia i pragnienia swojego dziecka niemal lepiej niż on sam. To tworzy bliskie połączenie. W Gestalt nazywa się to zbieżnością (lub fuzją). Kiedy nie ma ani ciebie, ani mnie. Jesteśmy tylko my. Mamy wspólne zasady, trudności, obawy i oczywiście potrzeby. „Chodziliśmy do piątej klasy” – mówi dorosła kobieta. To prawda, że ​​\u200b\u200bnie mówi o sobie, pod zaimkiem „my” kryje się w ogóle jej dziecko, które już umie mówić i wyrażać myśli. Aby takie dziecko wtedy zrozumiało, CZEGO NAPRAWDĘ CHCE, żeby usłyszało to, czego chce, a nie „my”, musi najpierw zerwać połączenie konfluentne, a to może być trudne – zwykle jest tam cicho i bezpiecznie. Czy człowiek dąży do tego, czego dokładnie chce? A może spędza połowę życia na wdrażaniu wskazówek i życzeń rodziców? Kończy to, czego nie zrobili. Trzecie ALE. Czy osiągamy to, czego naprawdę CHCEMY? A może mamy tu do czynienia z zamianą pojęć? „Pracujemy w pracy, której nie lubimy, żeby móc kupować rzeczy, których nie potrzebujemy”. Człowiek chce szacunku, a my zarabiamy na inny samochód. Pragnie, aby jego ojciec, racjonalny człowiek, był z niego dumny i zarabia z całych sił, stając się pracoholikiem. Albo inny przykład. Człowiek się oczywiście upija nie dlatego, że chce zostać alkoholikiem, ale dlatego, że szuka odskoczni od codziennych problemów i stresu i naiwnie uważa to za dobry sposób. Nazywa się to pseudopotrzebą. Jeżeli interesuje Cię ten temat to zapraszam