Fragment książki „7-7. Matryca Duszy. Psychoterapia traumy emocjonalnej metodą pustego krzesła.” Autor: Klein Valentina. Wszystkie imiona i numery zostały zmienione. „... CZĘŚĆ DWUDZIESTA ÓSMA Inne możliwości stosowania metody pustego krzesła Jestem niezwykle zaskoczony, gdy niektórzy bardzo dewaluują metodę pustego krzesła, uznając ją za elementarną i ograniczoną. Granice stosowania tej metody są znacznie szersze, niż można sobie wyobrazić. Tak naprawdę na krześle może usiąść nie tylko każdy, ale i wszystko. Kiedy zainteresował mnie badacz, dołączyłem (usiadłem na krześle) w kościele z postaciami z ikon. Byłem ciekawy, czy Jezus Chrystus naprawdę istnieje i czy mogę zadawać pytania i uzyskiwać odpowiedzi. Byłem zszokowany, gdy poczułem ból męczenników, których kości trzymane są w kościołach, jeszcze zanim te kości zobaczyłem. I byłem zszokowany: „Dlaczego TO tutaj jest trzymane?” Oczywiście siedziałem na krzesłach każdego z moich przodków aż do siódmego pokolenia, kiedy praktykowałem żebranie w rodzinie. I ku mojemu zdziwieniu znalazłem się w piątym pokoleniu. Postępowania moich przodków, których nie rozumiałem, o których wiedziałem od rodziców, przeglądałem także moich pradziadków, aby zrozumieć przyczyny pewnych wyborów. W pewnym momencie moich eksperymentów zaciekawiło mnie: czy istnieją pewni aniołowie? Co to za substancja energetyczna, czy można ją wyczuć? Czy można zadać jej pytanie i otrzymać odpowiedź? Zacząłem siadać na krześle i wyobrażać sobie, że jestem swoim własnym Aniołem Stróżem. Zaczęło pojawiać się uczucie połączenia z jakimś stworzeniem, a mój umysł próbował na swój ziemski sposób zinterpretować, jakie to było stworzenie: duże czy małe, gęste czy rzadkie, miękkie czy twarde, wesołe czy poważne. Jeśli wyobrażasz sobie analogię skrzydeł, to czy one istnieją, jakiego rozmiaru, jakiego koloru jest w zasadzie to stworzenie? Pojawiły się odpowiedzi, które oczywiście bardzo kwestionowałem. Nigdy nie wiadomo, co wymyślę. Moi koledzy psychologowie i przyjaciele zaczęli kontynuować te eksperymenty jak dzieci. Początkowo każda osoba w domu sama dołącza do swojego Anioła Stróża, ale nie mówi innym, jaki jest. Potem spotykamy się i łączymy, opisujemy sobie nawzajem Anioły Stróże, tak jak wyczuwamy jednego Anioła Stróża: nieco wyższy ode mnie, bardzo szczupły, delikatny, delikatny, miękka energia, jakby kobieca. Ale drugi przyjaciel ma Anioła Stróża pod względem energii i wzrostu jak King Kong, zdrowego, szorstkiego, masywnego, potężnego, energia jest bardziej męska, bardziej gęsta. I porównujemy, czy opisy trzech różnych osób tego samego stworzenia są zbieżne, bez wcześniejszego porozumienia. Było wiele eksperymentów. Potem było szkolenie w pracy z istotami i wiele więcej. Próbowałem zasiąść na krzesłach nie tylko żyjących lub zmarłych Aniołów, Archaniołów, Wszechmogącego (pojęcie bardzo względne) i bytów, ale także na krzesłach organizacji i krajów. W ten sam sposób, gdy jest to dla mnie ważne, sprawdzam samochód lub grunt przed zakupem. Połączyłam się z energią szkoły poprzez krzesła, aby dowiedzieć się, czy moje dziecko może się w niej uczyć. Metodę tę można wykorzystać do poszukiwania skradzionych rzeczy. W szpitalu, w którym dopiero zaczynałam pracę, zdarzyła się sytuacja, że ​​z szafki nocnej pacjenta zniknęły pieniądze. Zadzwonili na policję i przede wszystkim zaczęli sprawdzać pielęgniarki, które myły te stoliki nocne. Kierownik poprosiła mnie, abym sprawdziła „moją” metodą, kto mógł wziąć te pieniądze. Siedząc na krześle każdego z nich, sprawdzałem, kto miałby strach, wstyd, strach, gdyby zadano mu pytanie dotyczące kradzieży. Było kilka osób z taką reakcją. Oznacza to, że dana osoba albo przyjmowała lek teraz, albo miała podobne doświadczenia w przeszłości. Następnie łatwo było sprawdzić reakcję, symulując sytuację, w której policja wróciła do domu i rozpoczęła przeszukanie. Idą do kuchni, żeby popatrzeć – nie ma reakcji. Idą do sypialni – narasta silny niepokój. Ciepło Zimno. I tak dalej, aż do konkretnej półki, na której ukryte są pieniądze, wyraziłem swojeHIPOTEZA, która oczywiście wymagała taktownej i delikatnej ponownej weryfikacji w rzeczywistości. Usłyszawszy ode mnie przypuszczenie o tym, kto dokładnie to zrobił, ile pieniędzy już wydano i ile pozostało, na jakie cele zabrano pieniądze, gdzie są teraz przechowywane, kierownictwo postanowiło nie prowadzić dochodzenia, ale zwolnić to osobę, ponieważ podobne przypadki zdarzały się u tego pracownika i wcześniej. Dopiero wcześniej zginęły nie pieniądze, ale ubrania i nie można było „złapać osoby za rękę”. Inna możliwość zastosowania metody krzesła wiąże się z poszukiwaniem osób zaginionych. W mojej praktyce był jeden przypadek kiedy miałem policjanta na terapii. A ona sama, nauczywszy się już stosować metodę pustego krzesła do przepracowania własnych traum z dzieciństwa i rozumiejąc całą jej siłę, poprosiła mnie, abym usiadł na krześle nastolatki, która zniknęła w lesie zorganizowana grupa turystyczna, wybrała się na wędrówkę daleko w góry. Tak daleko, że nie ma już zasięgu sieci komórkowej. Wszyscy jeden po drugim idą przez las, ścieżką i w pewnym momencie odkrywają, że brakuje jednej osoby. To tak, jakby spadł w ziemię. Zaczynają szukać, dzwonić, krzyczeć, wracać – nikogo. Następnie w akcję zaangażowała się policja, helikoptery i wolontariusze. Setki ludzi przeczesywały las. Minął tydzień – żadnych rezultatów. Moja klientka, policjantka, przypomniała sobie o mnie i poprosiła, abym usiadła na krześle dziewczyny i zadała jej kilka pytań. Kobieta poprosiła o nagranie wszystkich odpowiedzi nagrane i przesłanie jej, aby wiadomość mogła zostać przekazana kierownikowi grupy poszukiwawczej. Dołączyłem do dziewczyny w różnych momentach: w momencie straty z imprezy i o godz chwili, aby zrozumieć, czy teraz jeszcze żyje. Nazwijmy ją Natasza Pytanie: „Natasza, może żartowałaś, uciekłaś od wszystkich i teraz spędzasz czas gdzieś w mieście ze swoimi dziewczynami w jakimś mieszkaniu?” Odpowiedź: „Nie. Na początku postanowiłem pozostać w tyle za wszystkimi, a potem pójść inną drogą, pójść na skróty, wyprzedzić wszystkich i dotrzeć przed drużyną.” Pytanie: „Gdzie jesteś?” Odpowiedź: „Nie wiem”. Czy jesteś w lesie?” Odpowiedź: „Tak”. Pytanie: „Czy zostałeś w tyle przez przypadek?” Odpowiedź: „Nie, celowo.” Pytanie: „Dlaczego musiałeś pozostawać w tyle za wszystkimi?” Nie ma odpowiedzi, jest tylko zawstydzenie i niechęć do odpowiedzi. Pytanie: „Dlaczego musisz iść na skróty?” Odpowiedź: „Żeby dogonić innych”. Pytanie: „Może się pokłóciłeś swoich rodziców i chciałeś dać im nauczkę, zgubiłeś się?” Odpowiedź: „Nie, bzdury mówisz.” Pytanie: „Czy jest teraz ktoś z tobą?” Odpowiedź: „Nie, jestem sam”. głodny?” Odpowiedź: „Tak”. Pytanie: „Czy masz coś do picia?” Odpowiedź: „Tak, jest dużo wody”. Pytanie: „Czy jesteś nad rzeką?” Odpowiedź: „Tak”. : "Czy jesteś bezpieczny? Co jest nie tak z ciałem?” Odpowiedź: „Czuję, że jedna prawa noga jest słaba, nie czuję tego.” Pytanie: „Czy potrafisz chodzić?” Odpowiedź: „Wcześniej próbowałem, ale teraz nie mogę. Po prostu leżę.” Pytanie: „Jak spędzasz noc w lesie? Przerażające?” Odpowiedź: „Tak, bardzo.” Każda moja próba nawiązania kontaktu z jej Aniołem Stróżem, aby zrozumieć, dlaczego cała ta sytuacja miała miejsce, prowadziła w ogóle do ślepej odpowiedzi: „Tak właśnie powinno być, To jest takie, jakie powinno być. To wszystko.” To wszystko, co mogłem wtedy zrobić. Po kolejnych 2 dniach ponownie poproszono mnie o sprawdzenie jej stanu fizycznego. Dołączywszy do niej, poczułem, że moje ciało się trzęsie, a świadomość zostaje wyłączona. Oznacza to, że nie odpowiadała już na pytania, jakby ich nie słyszała. Drżenie ciała przypominało gorączkę, jakby z powodu wysokiej temperatury czy czegoś takiego. Tego samego dnia zostałam poinformowana, że ​​kilka dni temu rodzice dziewczynki uruchomili wyszukiwarkę psychiczną dla kobiet, która w poszukiwaniach wykorzystuje mapy geograficzne. Udała się w teren i wraz z grupą poszukiwawczą szukała Nataszy w lesie. Nazwijmy tę kobietę Olgą. Olga wskazała ścieżkę, na której Natasza się zgubiła, miejsce, gdzie skręciła w prawo. Okazało się, że dziecko po prostu bardzo chciało iść do toalety. Właściwie to znaleźli tę grupę, przepraszam za szczegóły. Natasza wstydziła się z tego powodu zatrzymać swój oddział. Potem nie udało mi się nadrobić zaległości, więc zdecydowałem się pójść na skróty i pójść inną trasą. Olga pokazała szefowi grupy poszukiwawczej, w jakim kierunku poszła Natasza. Ale powiedziano jej, że tam nie można szukać, nie można tam chodzić,