Na podstawie bajki o Kołoboku. Każdy czas ma swój własny zając i obraz strachu. Zaletą baśni jest to, że w każdej chwili mogą ci powiedzieć, gdzie iść dalej. Jak wskazówki pozostawione przez naszych przodków, którzy wiedzą, że dla każdego pokolenia nadejdą czasy zmian, a szkoła życia nie doprowadzi donikąd. A wskazówki i mądre wskazówki, jak w bajce, pomogą bohaterowi obrać właściwą drogę. Zając, jako symbol i odbicie strachu, zmartwień i zamieszania, może potencjalnie w dzisiejszej sytuacji ujawnić podstawowe lęki o życie i bezpieczeństwo, wewnętrzne. sprzeczności, konflikty, przeszłe sytuacje, doświadczenia, strach przed przyszłością, relacje zależne, stany obsesyjne. Uciekaj od swoich lęków, tj. Tłumienie, ignorowanie i zaprzeczanie im, powrót do regresji – zrozumiałego i przewidywalnego świata dziadków – nie jest rozwiązaniem na przekroczenie zająca i dalszej ścieżki. Kolobok, prototyp człowieka, musi stawić czoła swoim lękom, zrozumieć ich prawdziwe przyczyny i je rozwiązać. Ten czas przejścia może być dla wielu z nas punktem rozwoju, okazją do przejścia przez naszego Zająca i kontynuowania ścieżki rozwoju. W końcu wszystko, czego boimy się w świecie zewnętrznym, ma swój wewnętrzny powód. Czego tak naprawdę się boimy? Każdy strach można zrozumieć bardziej szczegółowo, z czym właściwie jest związany. Miałem w praktyce przypadki, w których aerofobia była w rzeczywistości związana z brakiem zaufania do mężczyzn (pilotów) ze względu na sytuację z dzieciństwa. Ktoś bał się wysokości, a tak naprawdę był to strach przed śmiercią. Facet bał się psów, ale tak naprawdę ten strach nie był jego, ale odziedziczył go po ojcu, który w dzieciństwie został ugryziony przez psa. Ludzie bali się utraty pieniędzy i ujawniono ogólny scenariusz utraty pieniędzy, który powtarzał się z pokolenia na pokolenie. Ktoś znalazł się w sytuacji zagrażającej życiu, a podczas terapii ujawnił się możliwy fatalny (hamartyczny) scenariusz „Nie żyj!”, który ustalono rano (próba aborcji). Bali się przyszłości, ale tak naprawdę odsłoniły się traumy przeszłości, które przeniosły się na przyszłość, a przyszłość stała się niebezpieczna. Chęć zabezpieczenia się w przyszłości może wiązać się z chęcią ucieczki od traum z przeszłości. Kto się w nas boi? W 80% przypadków mojej pracy z lękami identyfikuje się traumy z dzieciństwa. Dziecko często niczym czysta tablica chłonie przesłania i światopogląd rodziny i Rodziny, a traumatyczne sytuacje stają się częścią życia. Działa zasada nadmiernej generalizacji, jak mówi marokańskie przysłowie: „kto ukąsi wąż, boi się liny”. Kiedy pojawia się trauma, osobowość dzieli się na traumatyczną i adaptacyjną. Dość często sam obraz agresora, który wyrządził krzywdę, staje się częścią osobowości skrzywdzonego, to znaczy ulega introjekcji, a po latach nadal tkwi w psychice ofiary. Czy możemy pomóc? Kiedy już zidentyfikujemy, czego tak naprawdę się boimy i kto w nas się boi, czy możemy wyciągnąć pomocną dłoń, wsparcie, opiekę, uwagę i miłość do tej części osobowości, która „utknęła” w przeszłości? Czy mamy zasoby i siłę, chęć i odwagę, aby wziąć na siebie odpowiedzialność za „wyciągnięcie” naszego wewnętrznego dziecka z traumatycznej sytuacji, ze stanu ofiary i pokazanie innego świata – jaśniejszego, kochającego, bezpiecznego, ufnego? ? Czy my, dorośli, możemy stać się dla siebie oparciem, czy też nasze wewnętrzne dziecko będzie szukać Rodzica w innych ludziach, naukach, ideologiach, na których możemy polegać, gdzie możemy uzyskać niezbędne bezpieczeństwo? A może dokonamy wyboru i zdamy sobie sprawę, że możemy się z tego wycofać?