Trochę o traumie odrzucenia, bezpieczeństwa i miłości Każdy z nas jest inny: odnoszący sukcesy i towarzyscy, szczęśliwi i wściekli, pewni siebie i skromni... Lista Trwa i trwa. Ale wszyscy, tak różni, mamy jedną ważną potrzebę. Wszyscy potrzebujemy kogoś, kto nas potrzebuje. Mówiąc najprościej, bardzo ważne, a często wręcz niezbędne, jest, aby każda osoba wiedziała, że ​​ktoś ją kocha i akceptuje. Skąd bierze się ta potrzeba i jak ją zaspokoić? Spróbujmy to rozgryźć. Słynny amerykański psycholog Abraham Maslow (1908-1970) opracował tak zwaną piramidę potrzeb ludzkich. U podstawy tej piramidy umieścił potrzeby fizjologiczne: głód, pragnienie, pożądanie seksualne. Następnie pojawia się potrzeba bezpieczeństwa oraz potrzeba przynależności i miłości. Przyjrzyjmy się im bardziej szczegółowo. W piramidzie bezpieczeństwo rozumiane jest jako obiektywna sytuacja życiowa, tj. brak wojen i katastrof, a także subiektywne poczucie siebie w świecie. W ujęciu psychologicznym bezpieczeństwo to poczucie bezpieczeństwa, stabilności i niezmiennych warunków życia. Amerykańska psychoanalityczka Karen Horney (1885-1952) uważała, że ​​poczucie bezpieczeństwa to ogólnie pozytywne postrzeganie świata jako czegoś akceptowalnego i stabilnego. To postrzeganie kształtuje się we wczesnym dzieciństwie i zależy od rodziców. Jeśli okazują dziecku bezwarunkową miłość, radują się nim, opiekują się nim i wychowują według jasnych i jasnych zasad, to dziecko rośnie z poczuciem bezpieczeństwa i przejrzystości otaczającego go świata. Jeśli jednak rodzice nie tworzą atmosfery stabilizacji, zachowują się niekonsekwentnie, niekonsekwentnie, nie dotrzymują obietnic, są nadopiekuńczy lub wyraźnie niekochają, to dziecko będzie postrzegać świat jako miejsce niestabilne, nieprzewidywalne i pełne niebezpieczeństw. A jako dorosły człowiek nie będzie oczekiwać niczego dobrego od tego świata. Taka pesymistyczna postawa może napełnić życie melancholią, strachem, beznadzieją i pozbawić go radości. Kolejną najważniejszą potrzebą jest potrzeba bycia akceptowanym przez innych ludzi, kochania i bycia kochanym. Oprócz poczucia stabilności na świecie rodzice obdarzają swoje dziecko bezwarunkową miłością. Te. miłość po prostu za to, że dziecko istnieje, bez względu na jego zachowanie czy sukcesy w nauce (można to wyrazić np. komunikatem: „tak, popełniłeś zły uczynek, za co przyjdzie kara, ale to nie uczynić cię złym, a ja nadal cię kocham.” Jeśli rodzic daje jasno do zrozumienia, że ​​tak naprawdę nie potrzebuje dziecka i je odrzuca, to potrzeba akceptacji nie zostaje zaspokojona. W przyszłości osobom z tzw. traumą porzucenia może być bardzo trudno budować zdrowe relacje z innymi. Co może je czekać w dorosłości? Dziecko dorasta i przez całe życie szuka akceptacji, często u osób najbardziej nieodpowiednich, starając się jednocześnie unikać sytuacji odrzucenia. Próbując nie zostać odrzuconym, traci wolność. Mówimy o wolności myślenia i działania według własnego uznania, obrony swoich interesów, podejmowania decyzji w oparciu o swoje potrzeby, bez oglądania się na opinie innych, bez dostosowywania się i szukania akceptacji. Najtrudniej jest z bliskimi . Pewna młoda kobieta, nazwijmy ją Olga, nie potrafiła nawiązywać relacji z mężczyznami. Gdy tylko odwzajemniła okazaną uwagę, mężczyzna przestał ją okazywać i zniknął. Albo opuścili ją na początku nowo nawiązanego romansu. W trakcie pracy terapeutycznej kobiecie udało się zorientować, co się dzieje. Okazało się, że ta historia sięga jej dzieciństwa. Olga miała bardzo surową i zimną matkę, zwracającą uwagę tylko na naukę, zdrowie i dobre maniery. W rodzinie nie było zwyczaju rozmawiać o miłości, okazywać czułość i ciepło, przytulać się. W dorosłym życiu Olga szukała miłości i akceptacji w relacjach ze wszystkimi ludźmi, jakby próbując zrekompensować deficyt. Jednym słowem szukałam matczynej, bezwarunkowej miłości. Ale nikt poza matką nie może dać takiej miłości