Od autora: Chęć dawania i umiejętność przyjmowania prezentów charakteryzuje człowieka znacznie bardziej, niż się powszechnie uważa. Wszak poruszane są tu głębokie mechanizmy interakcji ze światem, w którym widzialny proces – faktyczny dar – to jedynie wierzchołek góry lodowej. Chęć dawania i umiejętność przyjmowania prezentów charakteryzuje człowieka znacznie bardziej, niż się powszechnie uważa. Wszak poruszane są tu głębokie mechanizmy interakcji ze światem, w którym widzialny proces – faktyczny dar – to jedynie wierzchołek góry lodowej. Wszyscy wiedzą, że każdy żywy organizm stale wchodzi w interakcję ze swoim otoczeniem. Człowiek nie jest bynajmniej wyjątkiem, a sposób, w jaki każdy z nas dokonuje tej wymiany, może służyć jako wyznacznik nawiązania bliskich relacji lub odwrotnie – dystansu. Oczywiście jednym z najważniejszych „dobrów” podlegających wymianie między ludźmi jest energia emocjonalna. Ale ta energia jest pojęciem nieuchwytnym, ponieważ jest niewidzialna. Dzięki temu istnieje możliwość dobrania dla niego odpowiedników materiałowych. Jednym z nich są prezenty. Każdy zna powiedzenie, że nie liczy się prezent, ale uwaga? Chodzi więc o uczucia, jakich doświadczają ludzie w momencie dawania i przyjmowania prezentu. A sama rzecz staje się później symbolem przeżywanych uczuć, a najbardziej zaskakujące jest to, że za każdym razem, gdy na nią spojrzysz, uczucia te odżyją. Prezent jest więc także „magazynem” energii emocjonalnej. Wszystko byłoby prostsze, gdyby dawaniu towarzyszyły wyłącznie pozytywne emocje. Lecz nie zawsze tak jest. I dlatego w pozornie prostym akcie dawania odciska się niesamowita różnorodność emocjonalna. Przyjrzyjmy się, jak ludzie dają i przyjmują prezenty w zależności od tego, jakie uczucia noszą w duszy. Są na świecie ludzie „szczęśliwie pozbawieni skrupułów”, którzy wszystko uważają za oczywiste. Dotyczy to także dobrego stosunku do nich ze strony innych osób oraz różnego rodzaju prezentów, niezależnie od ich ceny. Wszelkie oznaki uwagi skierowane do nich uważają w następujący sposób: kiedy ktoś szczerze chce ich zadowolić, wtedy sam doświadcza przyjemności. Okazuje się, że szczęśliwy towarzysz przez sam fakt swojego istnienia daje otaczającym go osobom możliwość czerpania radości z życia. Pamiętasz, że dawanie od serca jest zawsze bardzo przyjemne? W tym przypadku między dawcą a odbiorcą powstaje równowaga energetyczna i obaj są naładowani pozytywnymi uczuciami. Nawiasem mówiąc, osoba, która chętnie przyjmuje prezenty, również chętnie będzie je dawać. Albo raczej da tylko wtedy, gdy będzie chciał dać prezent. I da to szczerze, od serca. Jakby w przeciwieństwie do nich żyli na świecie „świadomi i nieszczęśliwi” towarzysze. Robią wszystko na odwrót. Jeśli otrzymali prezent „tak po prostu” od szczerej osoby, a nawet niespodziewanie, mają gwarancję udręki psychicznej. Po pierwsze, pojawi się ukryte poczucie winy - w końcu osoba sumienna nie wierzy, że jest godna daru „tak po prostu”. Po drugie, zaczną biegać w poszukiwaniu prezentu w zamian, aby wyrównać brak równowagi energetycznej - taka osoba nie lubi być w „dłużnikach”. Myśli, że zwracając prezent, odzyska spokój ducha. Ale tego tam nie było! Daje dar nie z serca, ale z konieczności. Cóż, jeśli dawca nie był szczery i złożył prezent pod wpływem okoliczności lub własnego interesu, to zamiast radości odczuje brak równowagi energetycznej w postaci urazy i rozczarowania. Okazuje się więc, że taka osoba nie może właściwie dawać ani przyjmować prezentów bez naruszenia swojej równowagi emocjonalnej. Tak, dodatkowym wydatkiem energii jest obraz radości w chwili dawania i otrzymywania oraz ukrywanie prawdziwych emocji poczucia winy i irytacji. Oczywiście opisane powyżej portrety to skrajne bieguny skali emocji. W prawdziwym życiu, w zależności od okoliczności, ludzie doświadczają złożonych uczuć, które mogą obejmować radość z otrzymania prezentu, poczucie winy za to, że dana osoba uważa się za niegodnego oraz strach .