Ofiara to osoba, która cierpiała. Jeśli jest ofiara, to jest też ktoś, kto ją atakuje, i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ale zdarza się, że człowiek dobrowolnie staje się ofiarą, nawet jeśli nie ma agresora. Nazywa się to syndromem ofiary. Koncepcja ta odnosi się do wzorca myślenia i zachowania, który obejmuje uległość i cierpienie. Ofiara zawsze czuje się źle, przynajmniej tak o tym mówi. W przyszłości porozmawiamy dokładnie o tym, pozostawiając za sobą szeroką gamę prawdziwych ofiar, które bada wiktymizacja. Syndrom ofiary jest ustalany przez wychowanie. Emocje są przekazywane. Jeśli rodzic będzie niespokojny, wówczas dziecko odczuje jego niepokój i strach, z którymi nie jest w stanie sobie poradzić, będzie myśleć i zachowywać się tak, jakby było prześladowane, będzie tolerować niesprawiedliwe traktowanie i ignorować jego potrzeby. Uczucie niepokoju staje się towarzyszem dziecka, nawet jeśli jest ono traktowane zbyt surowo i tłumiąco. Potem przyzwyczaja się do swojej słabości, bo nie może się jej oprzeć. Ofiara często czuje się obrażona; taka osoba dobrze zna uczucie litości dla siebie i innych. Litość powstaje pomiędzy silnymi i słabymi, a psychologia ofiary zawsze wiąże się z nierównością. Tak wygląda interakcja dziecka z osobą dorosłą. Nie może być między nimi równości; dziecko jest zależne od osoby dorosłej, a ofiara również czuje się zależna. Syndrom ofiary jest bezpośrednią konsekwencją myślenia dzieci i ma swoje źródło w niezbyt zamożnym dzieciństwie. Człowiek psychicznie pozostaje w przeszłości. Nie czuje się równy; jest to warunek wstępny wystąpienia syndromu ofiary. Oprócz urazy i litości ofiara często doświadcza innych „dziecinnych” uczuć: poczucia winy, głównie neurotycznego, zazdrości. Dla takich ludzi miłość, a raczej to, co rozumieją przez to uczucie, wygląda dziwnie. Miesza się to z litością, próby zasłużenia i zadowolenia powtarzają się w zachowaniu. Wydaje im się, że to jest miłość. Dzieci często spotykają się z manipulacją w procesie komunikowania się z rodzicami i same z łatwością uczą się tych technik. Pomaga w tym pozycja słabego, zależnego. Możesz wywołać litość, podkreślając swoją słabość. To najprostsza metoda manipulacji. Ofiara używa go bardzo często, prawie zawsze. Okoliczności, pogoda, szef, mąż (żona), rodzice, wszyscy są winni, wszystko jest złe i dlatego trzeba słuchać, żałować, przebaczać i pomagać. Ta pozycja jest bardzo wygodna. Pozwala otrzymać upragnioną uwagę i opiekę, a także inne smakołyki w zależności od okoliczności. Właściwie jest to podstawowa potrzeba osoby z zespołem ofiary. Syndrom ofiary często można spotkać w relacjach dorosłych dzieci z rodzicami. Rodzice nie mogą pogodzić się z faktem, że dziecko wyrosło, na skutek niezrozumienia lub egoizmu, odgrywając rolę ofiary przed własnym dzieckiem, przynosząc mu cierpienie, cierpienie siebie, nawiązując jeszcze bardziej zależne relacje. Dorosły syn lub córka czuje się albo ratownikiem, albo ofiarą, doświadczając w obu przypadkach jedynie złości, poczucia winy lub urazy, a pozytywność opuszcza związek. Ważne jest, aby mieć świadomość tego, jak współdziałasz z innymi. Wtedy kontrolujesz sytuację, w przeciwnym razie zdarzają się gry scenariuszowe, w których z reguły nikt nie wygrywa. Jeśli dana osoba rozumie granice i odpowiedzialność swoją i innych, ofiara nie będzie nią manipulować. Dla niej taka postawa jest nie do przyjęcia i prawie zawsze zrywa kontakty, udając się w poszukiwaniu innych, mniej niezależnych postaci. Jeśli jesteś ofiarą. W tej pozycji nie możesz naprawdę kontrolować swojego życia. Być może jako dziecko nie miałeś szczęścia i byłeś niekochanym dzieckiem, któremu brakowało bezpieczeństwa i opieki. Bardzo chcę ten deficyt uzupełnić. Ale wszystko ma swój czas, próbując przywrócić przeszłość, wypadasz z dzisiejszej rzeczywistości, dodatkowo pogłębiając swój problem, możesz otrzymać przychylność i prasowanie, ale nie miłość. Dziś nie jesteś już dzieckiem, a możesz być niezależny i niezależny. Proszeniem i manipulacją niewiele osiągniesz. Jeśli spotkasz ofiarę. Nie jest tak nieszkodliwa jak.