Patrzę na osobę przede mną, widzę jej twarz, sylwetkę, ubranie - jak tysiące innych ludzi, którzy mają twarz, sylwetkę... Widzę jego oddech, wyraz twarzy, jego uczucia, jego pragnienia. Można go sklasyfikować i przypisać do określonego typu ludzi, na podstawie jego stylu życia. Potrafię dać się tak ponieść harmonijnym teoriom, że zobaczę w nim jedynie wzór wzajemne oddziaływanie różnych elementów i związki przyczynowo-skutkowe można pozbawić go życia, przedstawiając go jako złożony wzór chemiczny, zacznę go rozpatrywać jedynie jako proces reakcji chemicznych jego organizmu - pozbawiających go indywidualności. Jednocześnie osoba pozostanie dla mnie jednym z jej obiektów otaczającej przestrzeni. Obiekt dający się opisać i musijący mieć swoje z góry określone miejsce. Człowiek pozostaje wówczas Tym. Ale może wydarzyć się cud – spojrzę na tę osobę i zostanę urzeczona relacją z nią. W tych relacjach widzę siłę jego ekskluzywności, indywidualności, niepowtarzalności, której nie muszę wyrzekać się niczego – jego twarzy, sylwetki, ubioru, oddechu, jego uczuć, pragnień, jego sposobu życia, współdziałania elementów, jego kompleksu. forum, jego miejsce w ogólnym ruchu życia - wszystko to jest całościowe, jedno. Osoba nie jest moim wyobrażeniem o nim, nie jest grą moich wrażeń, nie tym, co determinuje mój stan - jest przede mną w związek ze mną, tak jak ja. Podobnie jak ja i ty, czy można rozłożyć to, co nierozkładalne? Przede mną nie jest ciało, nie dusza, nie obraz - ale sama osoba. (na podstawie „Ja i TY” Martina Bubera")