Czym jest rozwój osobisty? Wydawałoby się, że nie ma rzeczy bardziej niejasnej i niemierzalnej niż rozwój osobisty. Ale cóż mogę powiedzieć, samo pojęcie osobowości jest bardzo niejasne i jest przedmiotem dyskusji. Większość firm szkoleniowych ogłaszając treningi rozwoju osobistego posługuje się językiem jak najbardziej niespecyficznym, oddziałując na świadomość konsumenta, który z pewnością znajdzie dla tych niespecyficznych słów dopasowanie w swoim doświadczeniu. Przypomina to hipnotyczne wzorce z niejasnej przemowy Miltona Ericksona. Jeśli podchodzisz do rozwoju osobistego za pomocą kryteriów, pojawia się szereg konkretnych pytań: według jakich kryteriów i w jakich jednostkach mierzy się rozwój osobisty? aby mógł się rozwijać osobiście? Jak i kiedy dana osoba dowiaduje się o swoim rozwoju osobistym. Jeśli rozwój osobisty jest procesem, to jaki jest jego początek i koniec? i tak dalej. Ogólnie rzecz biorąc, na te pytania nie ma jasnej odpowiedzi z prostego powodu: nikt nie wie, kim jest dana osoba. W ramach tego czy innego podejścia do badania życia ludzkiego na te pytania można odpowiedzieć na różne sposoby. Jako w pewnym sensie trener rozwoju osobistego, w tym artykule postaram się szczegółowo wyjaśnić, co mam na myśli, używając tego wyrażenia i do czego w związku z tym zmierzają prowadzone przeze mnie treningi rozwoju osobistego. Na podstawie doświadczenia zidentyfikowałem i opisałem następujące kryteria tzw. rozwoju osobistego, czyli po jakich znakach można poznać, że się rozwinęło. człowieka na pewnym etapie i jak to się dzieje: 1. Po pierwsze, o tym, co warto powiedzieć, w moim paradygmacie rozwój osobisty to oddzielenie przez człowieka faktycznej strony otaczającej go rzeczywistości od jego subiektywnego stosunku do tej rzeczywistości. Zrozumienie, że sposób, w jaki postrzegamy świat, niekoniecznie odpowiada rzeczywistości, i świadomość, że tak naprawdę każdy człowiek żyje w swojej własnej, niepowtarzalnej rzeczywistości mentalnej, a także, że mój stosunek do otaczającego mnie świata determinuje wszystko, czym jestem i wszystkie wyniki, które otrzymuję.2. Kiedy człowiek nauczy się oddzielać rzeczywistość od swojego stosunku do rzeczywistości już dziś, tu i teraz, uczy się dostrzegać i być świadomym swojej postawy, jej cech i ograniczeń. Mówiąc najprościej, człowiek zaczyna rozumieć, jakie przekonania, nawyki lub postawy uniemożliwiają mu życie, komplikują jego życie, relacje z innymi ludźmi, nie pozwalają mu zrobić kroku do przodu, kiedy tego potrzebuje i odwrotnie. Zwykle są to zbiory cudzych pomysłów, raz przyjętych na wiarę, stare lęki, które już nie są aktualne, żale, niedokończone doświadczenia. Wszystko to było kiedyś potrzebne, ale później przerodziło się w niebezpieczny nawyk, który znacznie komplikuje naszą egzystencję na tym świecie.3. Kolejnym etapem rozwoju osobistego jest świadomość osobistej odpowiedzialności jednostki za wszystkie jej rezultaty w życiu osobistym, społecznym i każdym innym. Zrozumienie, że ja i tylko ja jestem autorem i źródłem wszystkiego, co dzieje się wokół mnie, i że nikt nie jest winny mojego dzisiejszego braku pewnych rezultatów. I że jeśli chcę zrobić coś, czego jeszcze nie robiłem, to mam moc, aby zmienić ograniczające postawy i po prostu to zrobić.4. I to jest niemal sygnał do działania, jednak czai się tu niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo działania w oparciu o złudzenia co do rzeczywistości. Dlatego kolejnym krokiem w rozwoju osobistym jest zaprzestanie myślenia życzeniowego. To jest akceptacja. Akceptacja siebie w całości. Akceptacja tego, co jest w Twoim życiu dzisiaj. Akceptowanie innych ludzi takimi, jakimi są.5. Świadomość swoich celów i wartości. Powinieneś tu podkreślić słowo „własne”, a nie te narzucane Ci przez otoczenie zewnętrzne przez otoczenie, które jest dla Ciebie istotne. Zrozumienie swoich celów i ich związku z Twoimi wartościami. To jest odpowiedź na pytanie, co jest dla mnie ważne w tym czy innym kontekście mojego życia? Prawdziwa i najszczersza odpowiedź na to pytanie dla siebie.5. To jest chęć do działania. Działać/