Kiedy okaże się, że najwłaściwszą metodą pomocy dziecku jest wsparcie psychologiczne rodziny, w której się ono wychowuje, zespół specjalistów podejmuje próbę zaangażowania rodziców w tym procesie. Rodzice mają prawdziwy motyw, aby włączyć się w proces pomocy psychologicznej – chcą pomóc swojemu dziecku w powrocie do zdrowia. Jak w przypadku każdej terapii, należy dołożyć wszelkich starań, aby od razu nawiązać działający sojusz. Aby tego dokonać, psycholog musi pomóc rodzicom zrozumieć, przynajmniej na poziomie powierzchownym, naturę trudności ich dziecka. Wyjaśnienie musi być przystępne i przekonujące dla rodziców, a w tym celu najlepiej opierać się na wynikach diagnostyki psychologicznej [2, s. 235]. Psycholog pełni rolę diagnosty, ustalając istotę problemu, integrując dane i opierając się w oparciu o własną wiedzę z zakresu psychologii, psychopatologii, prawidłowego rozwoju i warunków zdrowych psychicznie, podejmuje świadome decyzje. Należy podkreślić, że oświadczenia rodziców o trudnościach dziecka nie są same w sobie wystarczającą podstawą do podjęcia właściwej pomocy. Przypuszczenia, podejrzenia i hipotezy rodziców są cenną informacją dla specjalisty, należy jednak wziąć pod uwagę szereg innych konkurencyjnych opcji. Zachowanie dziecka może na przykład mieścić się w granicach normalności, ale wydawać się niepokojące z punktu widzenia nieadekwatnych oczekiwań rodziców co do zachowania dziecka. Kiedy rodzice za bardzo polegają na swoim dziecku, aby zachowywało się „jak dorosły”, wówczas głównym problemem okazuje się nie dziecko. Ponadto zidentyfikowany u dziecka problem może być odzwierciedleniem dysfunkcjonalnego wzorca interakcji wewnątrzrodzinnych, kiedy największą uwagę należy zwrócić nie na dziecko jako takie, ale na styl wychowania rodziców. Psycholog pełni zatem funkcję diagnosty w tym sensie, że bierze pod uwagę różne źródła informacji i w oparciu o swoją wiedzę w wydawanych ocenach określa istotę problemu i optymalną strategię jego eliminacji [2, s. 123]. Aby określić wskazania do leczenia psychologicznego. Towarzysząc rodzinie, warto zastanowić się, w jaki sposób problem jest postrzegany i przetwarzany. Roboczy sojusz ze specjalistą psychologiem opiera się na wymaganiach dotyczących emocjonalnej i poznawczej gotowości rodziców do współpracy oraz stopnia, w jakim są oni w stanie znieść towarzyszący temu procesowi stres. Dla wyjaśnienia wskazań do pracy psychologicznej ważne jest np. uwzględnienie subiektywnego cierpienia klienta, aby określić, czy klient jest w stanie zrozumieć psychodynamiczny związek pomiędzy objawem a indywidualnym środowiskiem, czy można go zmotywować do działania. zobowiązać się do zaplanowanej modalności psychoterapii i czy ma dostęp do niezbędnych zasobów osobistych i społecznych. Dla specjalisty, jako kryteria oceny, ważne są także aspekty doświadczenia klienta dotyczące jego trudności, objawów i jego postawy wobec wspólnej pracy. Wielu autorów znajduje związek pomiędzy cechami osobowości, sposobem przeżywania objawów i trudności a motywacją do pracy; Charakterystyczne sposoby przeżywania i motywowania do terapii mogą być przejawem określonych cech strukturalnych lub charakterystycznych konfliktowych wzorców doświadczeń lub działań [1, s. 176]. Przede wszystkim psycholog musi zadać sobie pytanie, jakiego rodzaju pomocy klient potrzebuje problemu, a także zmienne psychologiczne dotyczące gleby, na której rosną. Następnym krokiem jest zbadanie, jaki rodzaj postaw terapeutycznych i motywacji do zmiany prezentuje klient. Procedura ustalania wskazań musi uwzględniać zarówno zasoby czy bariery, które mogą mieć znaczenie dla współpracy, jak i konkretną motywację klienta do pracy. Oznacza to, że należy ustalić dla klienta: a) w jakim stopniu aktualnie się znajdujeposiada niezbędne zasoby w zakresie wymagań związanych ze wsparciem psychologicznym, takich jak poziom autorefleksji czy poziom stresu emocjonalnego, jaki klient jest w stanie wytrzymać, oraz b) jak silna jest motywacja do współpracy ze specjalistą. W sytuacji, gdy istnieją wewnętrzne i zewnętrzne przeszkody lub ograniczenia w udziale klienta we wspólnej pracy z psychologiem. Można wybrać inne podejście psychologiczne (np. wspierające emocjonalnie lub o strukturze aktywnej) lub psycholog może współpracować z klientem w celu stworzenia afektywnych i poznawczych warunków wstępnych (w tym motywacji do pracy) do pracy skoncentrowanej na konflikcie [1, s. 178 Na etapie diagnostycznym przydatne jest określenie przez psychologa takich cech klienta, jak doświadczenie choroby i przesłanki psychoterapii, charakter i nasilenie istniejących trudności, rola kontekstu społecznego: relacja między psychologiem a psychologiem. klienta, cechy osobowości klienta, wielu badaczy rozumie doświadczenie choroby jako część szerszego pojęcia przetwarzania i radzenia sobie z chorobą, które z jednej strony wpływają na zdolność jednostki do radzenia sobie z chorobą, a na z drugiej strony, jako model procesu, sami podlegają wpływowi mechanizmów radzenia sobie pacjenta. Doświadczenie choroby obejmuje procesy emocjonalne, poznawcze i behawioralne, na które wpływają między innymi następujące czynniki: pochodzenie i stopień zaawansowania istniejącej choroby, środowisko społeczne, relacja lekarz-pacjent, cechy osobowe i motywacja do leczenia [ 1, s. 178]. Wszystkie te czynniki oddziałują na siebie w sposób złożony. Różnią się one zarówno u poszczególnych osób, jak i u różnych osób. Różne aspekty choroby mogą działać jednocześnie lub jeden po drugim jako „stresory” lub „zagrożenia”, przez co stopień stresu fizycznego, psychicznego lub społecznego może różnić się w różnych momentach czasu. całej choroby, co dodatkowo wpływa na doświadczenie klienta w zakresie jego trudności. Same objawy nie są na ogół wystarczającym powodem do szukania pomocy. Należy uwzględnić także inne czynniki, chociaż wiele z nich jest często pomijanych. Społeczny punkt widzenia na całość wymagań ekonomicznych, społecznych i regulacyjnych wpływa na wszystkie procesy socjalizacji, a w konsekwencji na psychologiczne warunki rozwoju jednostki. Odgrywa zatem kluczową rolę w kształtowaniu cech jednostki nabytych w procesie jej socjalizacji [1, s. 187]. Szczególnie istotne w doświadczeniu choroby są warunki materialne i instytucjonalne panujące w systemie ochrony zdrowia, orientacja naukowa i standardy w sektorze opieki zdrowotnej (medycyna, psychologia itd.), jak również odpowiadające im idee i orientacje dotyczące zdrowia i choroby. Na tym tle istotne są nie tylko koncepcje rozwoju trudności i działania mające na celu ich przezwyciężenie, ale także charakterystyczne stereotypy i uprzedzenia, które mogą mieć wpływ na styl radzenia sobie ze zdrowiem, trudnościami i leczeniem. To, czy niezdrowe zachowanie zostanie potępione lub ocenione jako odbiegające od normy, zależy od wielu aspektów zachowania pracowników służby zdrowia (i innych specjalistów w zawodach związanych z pomaganiem) oraz instytucjonalnego stylu myślenia, a także zależy od okoliczności i czynników społeczno-politycznych. Również na to, jak dana osoba doświadcza trudności i radzi sobie z nimi na poziomie indywidualnym, wpływają paramedyczne/parapsychologiczne, pseudonaukowe koncepcje i wzorce zachowań. Wpływają np. na ogólny poziom uwagi na określone objawy, określone koncepcje trudności czy sposoby radzenia sobie z nimi. Z punktu widzenia teorii psychodynamicznej doświadczenia i zachowania w związku z chorobą są rozpatrywane jako konsekwencja charakterystycznej osobowości cechy na poziomie zasobów emocjonalnych, poznawczych, a także behawioralnych lub ich ograniczeń [1, s. 189]..