Od autora: Słowo „stres” od dawna jest częścią naszego codziennego słownictwa. Najczęściej stres definiuje się jako silny i szkodliwy wpływ na osobę. Uważam, że stres jest niesłusznie uważany za „wroga ludzkości”. Cierpienie jest szkodliwe - nadmierny stres dla ludzkiego ciała i osobowości. A stres jest naturalnym składnikiem życia i zawsze istnieje. O tym właśnie mówię w tym artykule. Stres... „Byłem dzisiaj bardzo zestresowany”, „Muszę rozładować stres”. Te słowa i wyrażenia słyszymy niemal codziennie i niewiele myślimy o tym, czym tak naprawdę jest – wydarzeniem o mało znanej nazwie „stres”. Najczęściej stres to wydarzenie lub wydarzenie, które powoduje, że u człowieka pojawiają się wyraźne emocje i doświadczenia: złość, strach, wstręt, bezradność, słabość.. Sytuacje te są postrzegane jako trudne do kontrolowania i człowiek kończy w nich, zwykle wbrew sobie. będzie. Czym więc jest stres? „Stres psychiczny odnosi się do rozbieżności między obciążeniem pracą a dostępnymi zasobami, której towarzyszą emocje, takie jak strach, złość, przygnębienie itp.”. – tak badacze Lazarus, Meichenbaum i Perretz definiują stres. Naturą człowieka jest dążenie do stanu komfortu, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Każde wydarzenie przynosi pewne zmiany w życiu człowieka, niezależnie od tego, czy jest ono dla niego przyjemne, czy nie. Oznacza to, że każde wydarzenie wymaga od człowieka bardzo pewnego stopnia aktywności, aby dostosować się do zmian, które zaszły w środowisku zewnętrznym. Stresująca sytuacja powoduje zmiany w życiu człowieka i wymaga nakładu energii na przystosowanie się do zmienionych warunków. Zdarzenie może zostać przez człowieka ocenione negatywnie lub pozytywnie, jednak ilość energii potrzebna do przystosowania się do zmienionych warunków może być taka sama. Oznacza to, że zgodnie z definicją podaną przez Hansa Selye: „Stres jest niespecyficzną reakcją organizmu na wszelkie stawiane mu żądania”. Odpowiedź niespecyficzna oznacza, że ​​każda sytuacja, dobra, zła czy neutralna, wymaga od człowieka aktywności i wydatkowania energii na przystosowanie się do zmienionych warunków. Jako przykład rozważmy dwie sytuacje. Po pierwsze: dziecko dostaje cukierka i musi pobiec 100 metrów do mamy i odebrać jej cukierek. Po drugie: dziecku grozi klaps ze strony obcego dorosłego i musi biec 100 metrów do matki, aby się chronić. Sytuacje są różne: pierwsza jest radosna, druga groźna, ale w obu przypadkach dziecko ma zaktywizować układ mięśniowy i ruszyć w stronę matki. Aktywacja określonych grup mięśni jest nieswoistą reakcją jego organizmu na wymagania stawiane przez otoczenie. Innymi słowy, stres sam w sobie nie jest ani dobry, ani zły – to po prostu zmiany w środowisku zewnętrznym wobec człowieka, które wymagają od człowieka pewnych zmian i aktywności. Stres (od angielskiego stress - ciśnienie, ciśnienie, napięcie) jest neutralny; napięcie, na przykład napięcie mięśni, towarzyszy człowiekowi podczas każdej czynności i może być dla niego przyjemny lub nieprzyjemny. Szkodliwy i destrukcyjny dla człowieka jest stres (od angielskiego cierpienia - smutek, nieszczęście, złe samopoczucie, wyczerpanie) - stan, w którym następuje wyczerpanie sił i rezerw ludzkiego ciała. Oczywiście w normalnej rozmowie wyrażenie „jestem zmartwiony” będzie brzmieć nieco dziwnie. Powszechnie mówi się o stresie jako o czymś szkodliwym i destrukcyjnym. Ważne jest, jak człowiek postrzega i ocenia zmienioną sytuację. Jest sytuacja – jest percepcja tej sytuacji przez osobę – jest ocena sytuacji, jej znaczenia dla osoby. W procesie interakcji człowieka z otoczeniem szczególne znaczenie zyskują emocje (od łacińskiego emoveo - szok, podekscytowanie). Emocje to szczególna klasa procesów i stanów psychicznych związanych z instynktami, potrzebami i motywami, odzwierciedlająca się w postaci natychmiastowych.