Jednym z najtrudniejszych tematów w pracy jest temat żałoby. To proces znany każdemu z nas: tak reagujemy na stratę rodziców, partnerów, dzieci (w tym nienarodzonych), przyjaciół, zwierząt domowych i wszystkich osób, które były dla nas ważne. Głównym celem żałoby jest żałoba przejść bolesną i dość długą podróż, aby ostatecznie przystosować się do życia bez zmarłego, pozostawiając w swojej psychice miejsce na wspomnienia i myśli o nim, aby „budować” z nim nowe relacje (z obrazem). mogą być powikłane: niechęcią do zmarłego, poczuciem winy, nagłym wyjazdem, niemożnością przybycia na pogrzeb i „pożegnania”, a także utknięciem w żałobie, na przykład strachem przed nadmiernymi emocjami (jakby ciągnij i nie puszczaj) lub gdy wydaje się, że życie skończyło się wraz z życiem zmarłego, lub gdy radość i śmiech są czymś wstydliwym i zakazanym. Jednym z sygnałów, że żałoba nie jest zakończona, jest: nie możesz rozmawiać o stracie w miarę spokojnie (jeśli po kilku latach zareagujesz na odejście tak ostro, jakby to było wczoraj) albo nie możesz w ogóle powiedzieć ani słowa (gula w gardle, kategoryczna odmowa rozmowy na ten temat). Zwroty o „czas leczy rany”, „zrób sobie przerwę”, „musisz żyć dalej” i „weź się w garść” są nieskuteczne, ponieważ odciągają cię od życia. Jeśli czujesz, że nie jesteś w stanie samodzielnie przejść tej ścieżki, warto rozważyć skontaktowanie się z psychologiem. Mieć możliwość oparcia się w tak bezbronnym momencie na kimś, kto zna drogę. Doświadczanie żałoby nie oznacza zapomnienia o zmarłych i udawania, że ​​nic się nie wydarzyło. Oznacza to uświadomienie sobie tego, co się wydarzyło, zaakceptowanie zmian w życiu, przystosowanie się do zmienionej sytuacji. Oznacza to, że nie należy wpychać bólu do środka, próbując od niego uciec. Ale stopniowo zastępuj cierpienie i ból spokojną, jasną pamięcią. To prawda, choć na pierwszy rzut oka wydaje się to niemożliwe.© Cytowanie/kopiowanie tego artykułu (lub jego części) dozwolone jest z obowiązkowym podaniem autora i źródła cytatu