Samorealizacja to proces i wynik tego, że ucieleśniamy swój potencjał, skłonności i zdolności. Potrzeba samorealizacji znajduje się na szczycie piramidy potrzeb (wg teorii A. Maslowa). Fakt, że jest to szczyt piramidy, można interpretować na różne sposoby. Istnieje pogląd, że zanim człowiek zapragnie samorealizacji, musi zaspokoić potrzeby z poprzednich poziomów: bezpieczeństwa, miłości, uznania, wiedzy i estetyki... Ale tak jak nie da się raz jeść ani spać i ostatecznie nie jest możliwe, aby raz na zawsze zadowolić się wszystkim innym. Proponuję spojrzeć na samorealizację jako na czynność opartą na wcześniejszych poziomach potrzeb. Zacznijmy od pierwszego poziomu – poziomu fizycznego przetrwania. Aby zrealizować nasz potencjał i talenty, musimy mieć podstawowy poziom siły i energii. Zapewnia to jedzenie, sen i odpoczynek. Czy znasz siebie tutaj? Jakie pokarmy pomagają zachować zdrowie? Jaka rutyna snu i odpoczynku napełnia Cię siłą? Oprócz siły i energii potrzebujemy podstawowego poziomu bezpieczeństwa, w przeciwnym razie nie będziemy mieli wystarczającego talentu i potencjału. Poziom „podstawowy” jest inny dla każdej osoby. Bezpieczeństwo można zdefiniować jako bezpieczeństwo. Czy w Twoim życiu jest miejsce na tę przypadłość? Jak i przez co powstaje? Dla jednych mogą to być pieniądze (wymagana kwota w rezerwie), dla innych mogą to być związki, dla jeszcze innych może to być doświadczenie znalezienia wyjścia z każdej sytuacji... Osobno chcę powiedzieć o bezpieczeństwie emocjonalnym. To stan, w którym nie ma zagrożenia przemocą emocjonalną: oskarżeniami, zawstydzaniem, dewaluacją, manipulacją. Następnie przychodzi potrzeba miłości i uznania. To są różne potrzeby. Czasem trudno je rozróżnić. Zdarza się, że pragniesz ciepła i współczucia. To jest potrzeba miłości. A zdarza się, że trzeba być zauważonym, powiedzieć, że jesteś dobry, wartościowy, rozpoznać swoje sukcesy i wartość. Mówimy tu o uznaniu. Miłość tworzy poczucie wspólnoty i ciepła wokół innych ludzi. Chodzi o to, że mamy prawo do życzliwości i współczucia wobec siebie. Uznanie dotyczy naszej godności, wartości, talentów i mocnych stron. W każdej z naszych ról społecznych jest miejsce na uznanie: kobieta, żona, matka, pracownik, student... Rozejrzyj się wokół siebie. Czy widzisz źródła miłości i akceptacji? Spójrz w głąb siebie. Czy wiesz, jak traktować siebie życzliwie i z szacunkiem? Czy potrafisz jednocześnie widzieć swoje sukcesy i porażki? Cieszyć się i być dumnym z pierwszego, a smucić się i wspierać z powodu drugiego? Następna jest potrzeba poznania i estetyki. Tutaj wykraczasz poza granice bliskich relacji w „wielki świat”, jest miejsce na ciekawość, zainteresowanie, zdziwienie, podziw… Jak dużą część Twojego życia napędza zainteresowanie, ciekawość? Co oznacza dla Ciebie estetyka? Co dla Ciebie oznacza piękny dom? Jak projektujesz swoje życie? Jaka jest Twoja indywidualna harmonia? Czy znasz siebie tutaj? Teraz osiągnęliśmy samorealizację. Na tym poziomie wiesz, jak zapewnić sobie bezpieczeństwo. Tutaj wiesz, jak budować satysfakcjonujące relacje z ludźmi bliskimi i dalekimi. Znasz swoje mocne i słabe strony. Ty też umiesz się uczyć, słuchać swoich zainteresowań i wypełniać nimi swoje działania. I znasz swoje potrzeby estetyczne. Wiesz, jak przeciwstawić się niedoskonałościom siebie i otaczającego Cię świata, dzięki czemu jesteś gotowy do działania pomimo... Samorealizacja nie staje się wówczas drogą do szczęścia, miłości, bezpieczeństwa czy władzy. Staje się poszukiwaniem zewnętrznej formy tego, co jest w Tobie, Twojego potencjału, Twoich możliwości i Twoich wartości. Realizujesz swoje wnętrze wśród ludzi i dla nich, poprzez relacje z nimi, wyprowadzasz je na zewnątrz, podejmując ryzyko i wygrywając.