Sami w domu... Co kryje się za niemożnością samodzielnego zajęcia się sobą? Próbowałem następujących opcji: - Czy można uchronić dziecko przed uzależnieniami? - Czy powinienem sobie odmówić? Dlaczego? - „Uduszę Cię moją miłością” - Nadopiekuńczość rodziców - Czy można zapobiegać uzależnieniom - Wychowywanie dzieci to ciężka praca - Sam w domu... Co kryje się za niemożnością samodzielnego zajęcia się. Istnieje o wiele więcej opcji. Na którym mam się zatrzymać? Może Wy, drodzy, możecie pomóc? Z góry dziękuję za wszelkie uwagi lub sugestie. „...63 nastolatków z mocą wsteczną uznało eksperyment za przydatny i interesujący dla samopoznania. Sześć powtórzyło go samodzielnie i twierdzi, że udało mu się za drugim (trzecim, piątym) razem. Analizując to, co przydarzyło się im podczas eksperymentu, skorzystało z niego 51 osób zwroty „uzależnienie”, „okazuje się, że nie mogę żyć bez…”, „dawka”, „odstawienie”, „zespół odstawienny”, „zawsze potrzebuję...”, „odejdź od igły”, itd. Wszyscy bez wyjątku stwierdzili, że byli strasznie zaskoczeni myślami, jakie przyszły im do głowy podczas eksperymentu, ale nie mogli ich dokładnie „przeanalizować” ze względu na pogorszenie ich ogólnego stanu.” Katerina Murashova, psycholog. Czujesz, jaką „piśmienną” mowę mają nastolatki. Zastanawiam się, czy oni wszyscy są uzależnieni? Od narkotyków czy co? Spróbujmy zrozumieć, o czym mówimy… Przeczytałem artykuł (patrz linki na końcu materiału). A więc. Z przyjemnością przeczytałem artykuł psycholog Kateriny Murashowej na temat jej eksperymentu z nastolatkami. Bardzo ciekawe obserwacje. Ważne i odkrywcze. Zwłaszcza dla niezwykle odpowiedzialnych rodziców. Słowa, jakich użyli uczestnicy analizując pracę (patrz wyżej), skłoniły mnie do kontynuowania tematu w ten sposób. Wielu rodziców zadaje sobie pytanie, jak zapobiec uzależnieniu dziecka np. od komputera, automatów do gry, a w przyszłości od palenia, alkoholu i narkotyków. To są dobre pytania. Kieruje nimi miłość i odpowiedzialność. Nie można ukrywać dzieci przed światem i realiami społeczeństwa. Co powinienem zrobić? I dlaczego wiele osób „używa” (bawi się), ale nie u każdego popadają w uzależnienia? Cóż, oto jesteśmy! Od czego (kogo) zaczniemy? Od siebie, kochani! Czy próbowałeś któregoś z powyższych? I jak? Uwaga! Obserwujmy Twoje osobiste odczucia! (Tym, którzy tego nie robią, proszę o podzielenie się swoimi opcjami. Na pewno wezmę to pod uwagę. Jestem pewien, że innym też nie zaszkodzi) Pierwsze zaciągnięcie. Obrzydliwe. Kręci mi się w głowie pluć. A ludzie są w pobliżu (no cóż, ludzie, kumple, chłopcy; w końcu chłopcy, dziewczęta)! Nieważne, jak się skrzywisz, musisz zachować swój ślad. Żeby się nie śmiali, szanowali, nie uważali tego za kogoś innego... Oj... jedziemy... Łzy już nie napływają mi do oczu, jakoś nie wydaje się to gorzkie. Bardziej pewny siebie. Jeszcze bardziej pewny siebie. A po kilku razach, z wewnętrzną wyższością, obserwujesz, jak „nowicjusz”, łapiąc oddech, od pierwszego zaciągnięcia otwiera oczy na czoło i jednocześnie robi doświadczoną minę (twarz). O! ale już tego nie robię. Ona (twarz, twarz) jest już ze mną doświadczona i tak. Duma! Cóż, teraz jestem jak ci wszyscy (fajni, wielcy, autorytatywni), których nie obchodzą ci (cóż, w sensie tych, którzy nie zaglądają przez płot – nie wiedzą, że powinni patrzeć ! - rodzice, nauczyciele są inni.) Więc? A może ktoś od razu skojarzył dym papierosowy z aromatem domowych ciast i uśmiechem matki? Ale mimo to znaleźli powody, aby kontynuować tę akcję. I znaleźli pieniądze. A może rodzice namówili Cię do przyjęcia grosza w ramach zaspokojenia potrzeby wstąpienia w szeregi palaczy? No cóż, nie pytaj obcych, pal sam, ale to droższe, może nie przywykniesz tak szybko!!! Nie w ten sposób? Jak to było? Mimo to prawdopodobnie więcej osób czytających te słowa miało doświadczenie z papierosami, niż nigdy ich nie miało. Nawet tych, których rodzice sami nawet nie myśleli o paleniu, przynajmniej w dorosłym życiu. Zatem nie wszyscy z Was, którzy tego próbowali, teraz palą (cóż, przynajmniej w czasie czytania!). Przejdźmy dalej. Kto próbował alkoholu? Tak, tak, wejdź głębiejwspomnienia. Tutaj... więcej szczegółów... Teraz przekonaj się, że nie ma się czym martwić. Nie zostałem alkoholikiem. No, pomyślcie, jest dodatkowy kilogram obcasów, zęby nie są idealne, włosy błyszczą dopiero po odżywkach, no cóż... jak wszyscy... jakieś kłopoty tam... tu (w sensie zdrowotnym. Zarówno w moje życie osobiste i praca... Aj, aj... No cóż, wszystko jest tak samo jak u ludzi, a nawet lepiej?! To świetnie! Oj, alkohol nie ma tu nic do rzeczy?! Oczywiście, kto nie pije? Pomińmy tradycyjne żarty, dodajmy coś świeżego: prawie wszystko, przynajmniej na święto (tylko z jakiegoś powodu!!! to naprawdę święte - okazja!!!) lub profilaktycznie (podtrzymanie tradycji itp.). No cóż, po prostu trochę (znowu prawda). Narkotyki. Tutaj jest trochę łatwiej. Starsze pokolenie po prostu o nich nie wiedziało (na odludziu prawie wszyscy, w stolicach na pewno nie wiedzieli ci, którzy utrzymywali się z pensji). Cóż, dziś w mediach są ciągłe programy szkoleniowe z zakresu zapoznawania się, wyszukiwania lokalizacji i dystrybucji oraz, oczywiście, metod stosowania (i w jakim fajnym filmie, wiadomościach, talk show) nie ma zbliżenia na „joint”, „ Shirka”, spuchnięta żyła i igła, z łyżką nad świecą i do tego głośne komentarze za kulisami!!) Aha, a nazwy i inna terminologia spadły jeszcze przed pojawieniem się portali społecznościowych w Internecie ze stron gazet, kryminały i ekran telewizora. A potem zaczęli odchodzić narkomani o wielkich nazwiskach (idole popu i filmu). O! z jednej strony wszyscy zaczęli przywiązywać wagę do „złości” narkotyków, a z drugiej: to jest fajne – jestem jak Murphy i inni. Niech będzie krótko – ale jest SUPER!!! (Napisałem to i to nawet nie jest śmieszne. W jakiś sposób wygląda naprawdę atrakcyjnie...??!!) A osobiste doświadczenia każdego z nas są prawdopodobnie bardzo różne. W szpitalu położniczym (tak się złożyło, lekarze mi powiedzieli, a ja sama zrozumiałam, że kończą mi się siły) wstrzyknęli mi promedol. Podobało się. Ale zaciągnięcie się jointem (miałem już 45 lat, próbowałem tego z ciekawości - cóż, głupio jest pracować z narkomanami, jeśli sam tego nawet nie próbowałeś. Boże, wybacz mi!) wywołało taką złość i agresję - cały świat stał się dla mnie kompletną irytacją. A złość była taka cicha, bardzo cicha, wielka, wielka, z odcieniem obojętności, ustępując miejsca agresji. Cóż, pomyślałem wtedy, to wszystko, czego potrzebowałem! A ludzie wokół mówili „he, he, he”. Uzależnienie od gier. To trochę jak wtedy, gdy ktoś z ulicy woła Cię do domu, a Ty nie chcesz wyjść. Albo, co gorsza, w najciekawszym miejscu (film, książka, serial śmieszny...) trzeba się oderwać. Kto nie musiał być w takiej sytuacji? Co jest miłe? Straszny! I trzeba - świetnie się bawisz. Po prostu się złościsz: cóż, oto jestem, czego potrzebujesz (więc...)? Tak więc ktoś się prześlizguje i wtedy, jak się okazuje, wie, jak się zatrzymać i odmówić sobie czegoś, swojej jedynej bliskiej osobie (nawet z żalem, a nawet urazą), ale ZAPOMNIĆ. I ktoś przeleciał obok i nie nauczył się WYPOCZYWAĆ sobie, więc jest jedno pocieszenie: jeśli wiesz, jak się wyprzeć (nawet niechętnie, nawet z trudem, nawet jeśli nie zawsze), to jest SZANSA, aby uważać się za NIEZALEŻNEGO ( i bądź niezależny!). Przytoczę artykuły Larisy Murashovej „Sześć osób powtórzyło to (eksperyment – I.G.) niezależnie i twierdzi, że udało im się to za drugim (trzecim, piątym) razem”. Najważniejsze, że nie ma znaczenia, o co chodzi. Aby zapobiec jakiemukolwiek uzależnieniu, absolutnie ważne jest, aby nauczyć się wypierać siebie. Chcę tego, ale tego nie dostanę! A teraz powiedz, który dorosły dobrowolnie (z przyjemnością!!!) odmówi oglądania meczu swojej ulubionej drużyny (a nawet jakiegoś finału!), który ośmieli się odmówić sobie w upał szklanki wody (zwłaszcza jeśli jest u nas) , niedaleko, bezpłatnie i tylko dla Was!), i słodycze (drżą, zależni zazdroszczą ludzie) i... No cóż, jednym słowem. Każdy, kto czyta, wie lepiej, czego nie można sobie odmówić. Może z wyjątkiem matek. Oni tacy są, oni (a może nie wszyscy!) są przyzwyczajeni do częstego odmawiania sobie. To są dorośli. Z reguły nie wiedzą już, jak sobie zaprzeczyć. No cóż, sprzeciw. Tak, nie na głos, ale w myślach i dalej szukaj tam, w głębinach swoich tajemnych myśli (bardziej ostrożnie, uważniej!!! - w końcu dla siebie, a nie dla opinii publicznej). Krótko mówiąc, ludzie bez uzależnień są okropniKILKA. Za uzależnienia ludzie nie uważają tylko tych uzależnień, które nie obciążają (lub nie obciążają zbytnio) otaczających ich osób (hobby, pracoholizm, zakochanie). Ale schemat i mechanizm występowania są SAME. A teraz bardzo krótko. Najlepszą profilaktyką ewentualnych uzależnień jest posłuszeństwo w dzieciństwie, które rozwija się w świadome posłuszeństwo i umiejętność WYRZECZANIA się tego, co według świadomego zrozumienia może jeszcze bardziej zaszkodzić zdrowiu lub innym (przede wszystkim rodzicom). Tak, nie da się tego zrobić bez wysiłku ze strony dorosłych. Żadnych głupich zakazów! (Znalazłam w Internecie dowcip: do trzeciego roku życia myślałam, że moje imię jest NIEMOŻLIWE.) Rodzice muszą stale zdawać sobie sprawę, że ich praca jako rodziców polega na stawianiu wymagań. Jednocześnie w poniższym artykule przedstawiono konsekwencje nadopiekuńczości, gdy dziecko dorasta w warunkach niekończącej się zależności od pragnień rodziców, aby się rozwijać, „udoskonalać”, napełniać tym, co konieczne i ważne. Co za zasadzka! Z jednej strony nie zostawiaj go bez opieki! Z drugiej strony daj mi szansę pobyć sam i coś zrobić. Przerażenie?!!!!! Dlatego rodzice stale muszą wybierać: wydawać polecenia i nie przejmować się swoimi obawami (a jeśli zrobi coś złego? naczynia po umyciu pozostaną tłuste). Straszny! A Internet to ogólnie śmieci i pornografia! (Oferuję mój artykuł na ten temat „Pozwól swojemu dziecku oglądać telewizję! Daj mu Internet!” https://www.b17.ru/article/pustite_rebenka_k_televioru/) A przed przeczytaniem poniższego materiału chcę wyrazić zaufanie że większość czytających to osoby samodzielnie i samodzielnie myślące, potrafiące samodzielnie rozwinąć temat, bez „zakłócania”, bez „humoru” i popadania w skrajności. Psycholog Katerina Murashova pisze: „Jesienią przeprowadziłam małe badanie, o którym przypomniał mi artykuł Very Rykliny na temat samotności z zeszłego tygodnia. Wyniki przedstawiam czytelnikom i zachęcam do wspólnej dyskusji”. Moja robocza hipoteza była taka: współczesne dzieci bawią się za dużo, w efekcie nie wiedzą, jak się zająć, unikają spotkań ze sobą, co z kolei sprawia, że są zupełnie nieświadome swojego wewnętrznego świata, a nawet boją się. Zgodnie z warunkami eksperymentu uczestnik zgodził się spędzić osiem godzin (w sposób ciągły) sam ze sobą, bez korzystania ze środków komunikacji (telefon, Internet), bez włączania komputera i innych gadżetów oraz radia i telewizji . Wszelka inna działalność człowieka – zabawa, czytanie, pisanie, rękodzieło, rysowanie, modelowanie, śpiewanie, granie muzyki, spacery itp. – były dozwolone. Podczas eksperymentu uczestnicy mogli opcjonalnie robić notatki na temat swojego stanu, działań i myśli, które przyszły im do głowy. Dokładnie następnego dnia po eksperymencie musieli przyjść do mojego biura i opowiedzieć mi, jak poszło. W przypadku wystąpienia silnego napięcia lub innych niepokojących objawów należy natychmiast przerwać doświadczenie i odnotować czas oraz, jeśli to możliwe, przyczynę jego zakończenia. W moim eksperymencie udział brały głównie nastolatki, które zgłaszały się do mojej kliniki. Ich rodzice zostali ostrzeżeni i zgodzili się zapewnić dzieciom osiem godzin samotności. Cały ten pomysł wydawał mi się całkowicie bezpieczny. Przyznaję: myliłem się. W eksperymencie wzięło udział 68 nastolatków w wieku od 12 do 18 lat: 31 chłopców i 37 dziewcząt. Eksperyment ukończyło TRZECH nastolatków (czyli spędzili sami ze sobą osiem godzin): dwóch chłopców i dziewczynka. Siedmiu przeżyło pięć (lub więcej) godzin. Reszta jest mniejsza. Nastolatkowie bardzo monotonnie wyjaśniali powody przerwania eksperymentu: „Nie mogłem już tego znieść”, „Wydawało mi się, że zaraz eksploduję”, „Wybuchnie mi głowa”. U dwudziestu dziewcząt i siedmiu chłopców wystąpiły bezpośrednie objawy autonomiczne: uderzenia gorąca lub dreszcze, zawroty głowy, nudności, pocenie się, suchość w ustach, drżenie rąk lub warg, ból brzucha lub?