Niedawno wbiłem sobie w palec małe szkło. Drugi raz w życiu. Natychmiastowy ostry ból, lekki szok i zaskoczenie „Co się stało?”, rozpoznanie „No cóż, znowu zaczynamy!” Mieszanka doświadczeń: frustracja, ból, zamęt, użalanie się nad sobą, wspomnienia ostatniego razu. Wtedy mobilizacja, przeszłe doświadczenia są nie tylko źródłem bólu, ale także okazją do oparcia się na nich, wykorzystania ich teraz, w powtarzającej się sytuacji. Plus wiedza, co można zrobić, jeśli maleńki, ledwo widoczny dla oka kawałek szkła dostanie się do palca. Ostatnim razem było inaczej. Ten sam ostry ból, a jednocześnie niezrozumiały. I oczywiście wspiąłem się, żeby zobaczyć, co tam jest, niezgrabnie, beztrosko, wbijając w ten sposób szybę coraz głębiej. Do tej pory miałem do czynienia tylko z drzazgami, ale z nimi jest znacznie łatwiej. Nie można było wtedy szybko usunąć szyby. Pozostał na palcu jako bolesny, surowy guzek. Nauczyłam się dbać o palec, nie uciskać tego miejsca, tylko od czasu do czasu sprawdzać lekkim dotykiem - tak, nadal tam jest. Ciało jest inteligentne, otoczyło fragment, otaczając go nieco gęstszą warstwą skóry. Psychika radzi sobie z materiałem traumatycznym w podobny sposób – trauma sama się nie zagoi, ale jeśli ochronisz to miejsce, nie będziesz go dotykać, a nawet otoczysz ciasną kapsułą, to będziesz mógł żyć całkiem nieźle. Nie myśl, nie pamiętaj, nie odczuwaj żadnych uczuć, nie chodź w niektóre miejsca... Różnorodność technik obronnych jest czasem niesamowita. Przypomniałem sobie o fragmencie i oczywiście chciałem go zdobyć . Przypomniałam sobie też, że skórka stopniowo się odnawia, wierzchnia warstwa się złuszcza, co oznacza, że ​​moje szkło powinno stopniowo zbliżać się do powierzchni. W pewnym momencie w końcu do niego dotarłem i go wyciągnąłem. W tym doświadczeniu ważna była cierpliwość, czas i ostrożne podejście do bolesnego fragmentu. Ważne było także, aby dać ciału możliwość zadbania o siebie, zaufania swojemu ciału, które wypchnie obcy obiekt na powierzchnię. I uważaj, aby podnieść fragment w odpowiednim momencie, a nie wbić go ponownie głębiej nieostrożnym ruchem. Tym razem rozpoznanie zadziałało, w końcu doświadczenie się przyda. „Tak, to szkło. Musimy być bardziej ostrożni. Najpierw sprawdź. Masz brudną rękę, umyj ją, ale nie pocieraj, żeby nie wbić jej głębiej.” Następnie korzystając z całej wiedzy o szkle, jaką miałem w palcu i dotychczasowych doświadczeń, wyjąłem szkło. Uch! Odetchnąłem z ulgą. Nie da się całkowicie wyeliminować traumy ze swojego życia – zarówno fizycznej, jak i psychicznej, póki człowiek żyje, jest wrażliwy i może zostać zraniony. Ale możemy sobie z nimi poradzić inaczej. Zamknąć i poczekać, aż „sam zejdzie”, zagojenie zranionego miejsca zajmuje dużo czasu i jest bolesne. Możesz poprosić innych o pomoc. Nie mogą też wszystkiego zrobić, mogą być zdezorientowani, przestraszeni, niepewni. Mogą się obawiać, że z ich pomocą pogorszą sytuację - cóż, właściwie to strach wbić szkło głębiej w szkło nieudolnym ruchem. Albo nie szkło... Powiedzieć coś osobie, która przeżyła żałobę, może być przerażające, wszystkie słowa wydają się niezgrabne, niezręczne... Ważne jest, aby zrozumieć, że ci wokół ciebie też są ludźmi, dać im prawo do swojego słabości, a siebie wobec swoich. I proszę o wszelką możliwą pomoc. Przynieś nadtlenek i alkohol, igłę, watę... trzymaj się za rękę, dmuchnij w ranę. Lub poproś o nalanie herbaty, daj koc i po prostu usiądź obok siebie. Bezgłośnie. Bo teraz jest źle, bo nie ma potrzeby wyczynów nazwanych moim imieniem, ale naprawdę potrzebuję żywej osoby w pobliżu. Żywy i ciepły, dzięki czemu czując ciepło drugiej osoby, możesz poczuć, że żyjesz. I tu też chodzi o doświadczenie życia z traumą. Warto skorzystać z innych możliwości pomocy, jeśli ich potrzebujesz. Gdybym sam nie mógł zdobyć szkła, tym razem udałbym się na pogotowie i poprosił o pomoc. Ostatnim razem z jakiegoś powodu nawet nie przyszło mi to do głowy; sam muszę radzić sobie z takimi drobnostkami. Tym razem wymyśliłam, co będzie dla mnie łatwiejsze: spróbować sama, czy udać się na pogotowie, stać w kolejce w oczekiwaniu na wizytę itp. Postanowiłem, że najpierw zrobię to sam. Dla mnie chodzi o zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. W pewnym stopniu możesz pomóc sobie w przypadku kontuzji,.