Psycholog Irina Solovyova specjalnie dla magazynu „Kobiece Sekrety” „Otaczali go mili i słodcy ludzie! Powoli ściska pierścionek…” (Andrey Knyshev) Moja przyjaciółka Vera była przekonana, że ​​zaraz po studiach są nieuczciwi ludzie. Pełni entuzjazmu z wyróżnieniem z ekonomii w rękach dostała pracę w jednej firmie. Nie minął miesiąc, jak Lena, inna pracownica, przyszła do dyrekcji za jej plecami i powiedziała, że ​​Vera nakrzyczała na nią i rzuciła teczkę o stół... Oczywiście nie było żadnych świadków. Ale trzeba to powiedzieć Vera jest istotą bardzo inteligentną i spokojną. Trudno sobie wyobrazić, że wywołałaby taki skandal, a nic takiego nie miało miejsca naprawdę. W rzeczywistości wszystko okazało się bardzo proste: Vera była świadkiem błędu Leny i ona, która również była na okresie próbnym, postanowiła „działać proaktywnie”. Dopiero teraz, nie mając czasu na poznanie Very, wymyśliła absurdalną historię. Usprawiedliwianie się, gdy nie jesteś niczemu winny, jest głupie. Dlatego Vera spokojnie i grzecznie zapytała Lenę przy wszystkich: jakie są szczegóły zdarzenia? Czy Vera, podobnie jak Chruszczow, nie zapukała butem w stół, obiecując pokazać matce Kuzki? I o co właściwie krzyczała? „Ach!”, „Och!” lub „Ups!”? Pracownicy się śmiali – wszyscy oprócz Leny. Zarumieniła się... Lena poszła na wojenną ścieżkę, ale nie uprzedziła o tym i nie uderzyła w tam-tamy. Po cichu przeciągnęła wydział na swoją stronę i częściowo jej się to udało. Gdyby Vera zaangażowała się w tę grę, życie wydziału wkrótce zostałoby porównane do wojny „ostrych” i „tępych” z przygód Guliwera, którzy nie mogli się zdecydować, z którego końca powinien zostać wystrzelony pocisk. zostać usunięty z jajka, ale wielu kolegów „aktywnie” sprzeciwiło się Verze, bądź przyjaciółmi”. W końcu to starożytne prawo! - wspólny wróg jednoczy znacznie silniej niż wspólny przyjaciel. Ponadto wprowadziło to pewne urozmaicenie w życie wydziału. Monotonia codzienności rozjaśniła się... Tak Vera zetknęła się z mobbingiem. Mobbing to presja psychiczna, „przetrwanie” ze strony zespołu. Różni się od zwykłych konfliktów w pracy: Mobbing opiera się na osobistej wrogości, która nie ma nic wspólnego z cechami zawodowymi. Często ofiarą presji jest skuteczny pracownik i nie ma obiektywnych powodów do wrogości. Roszczenia dotyczą nie działań ofiary, ale cech osobistych: na przykład pracownik działu IT może zostać wyśmiany po prostu dlatego, że jest ofiarą. za mobbingiem kryje się często zazdrość, a wówczas wyrzutkiem może stać się najbardziej utalentowany profesjonalista lub najpiękniejsza pracownica. Często mobbingiem stają się także „inni” – ci, którzy w jakiś sposób wyróżniają się z tłumu swoim wiekiem, narodowość itp.: „Człowiek w HR? Od tego momentu nie jest mężczyzną!” Zatem mobbing nie zawsze jest winą ofiary. Oczywiście sam pracownik może wzbudzić wrogość u współpracowników poprzez agresję i brak umiejętności komunikacji, ale dopiero w niezdrowym zespole dojdzie do mobbingu – świadomego znęcania się – zatem obecność lub brak mobbingu jest wskaźnikiem ogólnego stanu zdrowia pracownika firma. A jeśli ofiara dzisiaj się podda i zrezygnuje, jutro tę rolę przejmie ktoś inny. W niezdrowym zespole potrzebny jest „kozioł ofiarny” – aby był ktoś, kto jest winny Twojej agresji i niepowodzeń firmy. Dobry lider w porę zauważy mobbing i go powstrzyma, zły zacznie go wykorzystywać na swoją korzyść . Często więc mobbing jest stosowany zupełnie świadomie – do walki z konkurentem, jak to miało miejsce w przypadku Very. Jak zakończyła się ta historia? Vera szybko awansowała i została przeniesiona do innego działu. Sytuacja rozwiązała się sama. Ale nie każdy ma tyle szczęścia! Co zatem powinny zrobić osoby, które spotykają się z mobbingiem? Często ofiara znęcania się z dumy zostawia wszystko tak, jak jest, próbując po prostu zignorować ataki. Ale stres wciąż się kumuluje, a to może prowadzić do chorób, wyczerpania nerwowego... Niezdrowa sytuacja w pracy prędzej czy później zaczyna przenosić się na resztę życia: wzrasta drażliwość, wzrasta płaczliwość, zaburzenia snu, utrata zaufania do ludzi,