Praca z osobami, które znajdują się w obiektywnie trudnych sytuacjach, różni się od pomagania osobie, która chce pozbyć się problemów psychicznych. W tym artykule chciałam podzielić się swoim doświadczeniem i zaprosić innych psychologów do udziału w jednym projekcie. Fakt jest taki, że doświadczyłam onkologii na własnej skórze (chirurgia, chemioterapia, wypadanie włosów itp.), ale oprócz tego mam doświadczenie w pracy z pacjentami onkologicznymi. Z jakimi problemami musi pracować psycholog, gdy zgłaszają się do niego pacjenci onkologiczny W tym artykule poruszę jedynie te problemy, w których przezwyciężeniu należy pomagać ludziom głównie na etapie wykrywania choroby i w pierwszych etapach leczenia? . Osobno warto porozmawiać o pomocy psychologicznej podczas pracy z osobami w stadiach termicznych. Łagodzenie paniki i przytłaczającego niepokoju Pierwszą reakcją na diagnozę danej osoby jest zwykle szok: wszystkie emocje znikają, wydaje się, że to nie dzieje się ze mną, dewastacja w duszy. Czasami ludzie nie rozumieją dobrze, co mówi im lekarz, a lekarze, aby przekazać pacjentowi sytuację, zaczynają mówić surowo i stanowczo. W niektórych przypadkach lekarze prowadzą rozmowę formalnie, z oficjalnymi nutami w głosie i z dystansem, ponieważ widzieli już dość paniki, agresji, histerii i chęci „zabicia posłańca” złych wieści. Kiedy uczucia wracają do człowieka i często wyprzedzają jego myśli, może ogarnąć go panika i straszny irracjonalny strach. Osoba zaczyna się wewnętrznie spieszyć i może zapomnieć o wszystkich instrukcjach, o których właśnie powiedział mu lekarz. Jeśli dana osoba radzi sobie dobrze z samokontrolą i refleksją, stopniowo porządkuje swoje myśli, ale irracjonalny strach utrzymuje się, nawet jeśli zastępuje go zwiększony niepokój. Krewni i przyjaciele nie zawsze są w stanie zapewnić danej osobie to, co niezbędne wsparcie. Dlatego na tym etapie naprawdę potrzebuje psychologa. Trzeba pomóc danej osobie zmniejszyć poziom lęku i pomóc jej „obrócić głowę”. Trzeźwa świadomość i jasność myślenia będą mu bardzo potrzebne. Trzeba będzie bowiem podjąć wiele ważnych i odpowiedzialnych decyzji, i to szybko. I oczywiście osoba w takiej sytuacji potrzebuje wsparcia i zrozumienia. Musi zacząć wierzyć w swoją siłę, w siebie i zmobilizować swoje zasoby. I w tym wszystkim zazwyczaj potrzebuje wsparcia. Im szybciej dana osoba rozpocznie leczenie, tym większe prawdopodobieństwo skutecznego leczenia. Chęć zamknięcia się w sobie Bardzo często, po zapoznaniu się z diagnozą, ludzie zamykają się w sobie. Boją się lub nie chcą mówić o chorobie rodzinie i przyjaciołom. Czasami nie chcą ich przestraszyć i zdenerwować, czasami czują, że opowiadając o tym, co się stało, sprawią, że choroba stanie się jeszcze bardziej realna. Ale, jak już wspomniano, ludzi może nawiedzać irracjonalny strach i po prostu nie mogą z nikim rozmawiać. W takim stanie czasami łatwiej jest zadzwonić do kogoś obcego niż do swoich bliskich. I pod tym względem bardzo przydatne mogą być centra telefoniczne i usługi pomocy psychologicznej dla pacjentów chorych na raka. Poddanie się losowi i utrata woli życia i walki z chorobą W społeczeństwie krążą mity, które wpajają człowiekowi poczucie winy i przekonują o beznadziejności sytuacji. W naszej psychice istnieje wiele niewłaściwie uruchomionych mechanizmów obronnych i po prostu spontanicznych reakcji, które uruchamiają się w odpowiedzi na straszne wieści. Osoby, które dowiedzą się, że mają raka, mogą popaść w przygnębienie i apatię. Ich umysł, psychika i staną się zablokowane. A ludzie wpadają w stan podobny do ciężkiej depresji reaktywnej. Pragnę od razu zwrócić uwagę psychologom, dla których uczucia są wszystkim, że w tym przypadku rzeczywiście chodzi o tłumienie emocji i aktywną niechęć do ich przeżywania. Nie należy jednak pracować z chorymi na raka jako osobami, które tłumią trudne wspomnienia z przeszłości lub boją się wyrazić swoje prawdziwe uczucia. Płacz w takich sytuacjach może być przydatny, a być może nawet przydatny, aby wyrazić irytację i złość wobec lekarzy i prostaków.personel medyczny i cały świat, a nawet przeklinanie - wszystko to nieco złagodzi zwiększony stres psychiczny i uwolni emocje. Ale tylko ryzykujemy pogrążenie człowieka w drugą skrajność. W tym przypadku nie ma czasu na długoterminową terapię, trzeba szybko doprowadzić osobę do stanu roboczego, powiedziałbym - dyrektywnie, zapominając o „. kodeks psychoterapeuty” polegający na nieudzielaniu rad i nienarzucaniu klientowi swojej woli. Niewłaściwe zachowanie bliskich i przyjaciół Czasami, gdy dowiadują się o chorobie danej osoby, jej bliscy mogą wpaść w jeszcze większą panikę i stan destrukcyjny niż sam pacjent. Zaczynają płakać i jęczeć. W takiej sytuacji mama jednego z moich znajomych trafiła do szpitala z zawałem serca. Bardzo często zaczyna się niepotrzebne zamieszanie: od żądań, aby nie wierzyć „tym nieprofesjonalnym lekarzom” i poszukiwania godnych specjalistów – po chodzenie do kościoła ze świecami i poszukiwanie wróżek i alternatywnych sposobów leczenia. Niechęć do przyjaciół i znajomych, którzy zaczynają unikać komunikacji i kontaktów. Warto zauważyć, że przyjaciele i znajomi często nie wiedzą, jak się zachować w takich sytuacjach, po prostu nie wiedzą, co powiedzieć i co zrobić. W najlepszym razie myślą, żeby zapytać: „czy potrzebują pomocy i czy potrzebują pieniędzy?” I rzeczywiście, bardzo często przyjaciele i znajomi instynktownie zaczynają unikać pacjenta i zaczynają go traktować jak coś toksycznego. Nasza dzisiejsza kultura koncentruje się na pozytywach i sukcesie. A jaki sukces może im przynieść onkologia! W tej sytuacji warto wyjaśnić tej osobie, że nie powinna się obrażać na przyjaciół. Jeśli nie mieli doświadczenia z takimi problemami, to naprawdę nie wiedzą, jak się zachować. Zwłaszcza w sytuacji, gdy nie wiedzą, jak naprawdę mogą pomóc. Jednak dla pacjenta chorego na nowotwór bardzo przydatna może być komunikacja z przyjaciółmi. Ważne jest, aby nie tracił kontaktu z życiem i nie tracił woli walki z chorobą. Możesz wyjaśnić swoim przyjaciołom, że nie ma potrzeby rozmawiać o jego chorobie. Czasami przydatne jest, aby pacjent chory na raka wyskoczył z rozmów na temat procedur, kroplówek i dostępnych mu opcji leczenia. Konieczność przezwyciężenia chamstwa i obojętności ludzi oraz chaosu administracyjnego w naszym systemie medycznym. W trakcie procesu leczenia, zwłaszcza natychmiast po tym, jak dana osoba dowie się o diagnozie, może być konieczne podjęcie wielu decyzji i ważnych działań Personel medyczny rzadko wykazuje szczególny entuzjazm i chęć wniknięcia w sytuację człowieka (przynajmniej w medycynie państwowej), nie można też liczyć na empatię z jego strony. Zwykle postępują ściśle według protokołu i mają ku temu wiele powodów. Najczęściej nie mają czasu, chęci ani energii, aby opisać osobie istotę jego choroby i zasadę działania przepisanego w takich przypadkach leczenia. Z tego powodu informują osobę o tym, co ma zrobić, w formie przyjętej w ich instytucji. Podajmy kilka przykładów. Niektóre poradnie onkologiczne, zwłaszcza na prowincji, często nie posiadają niezbędnego sprzętu, który byłby w stanie dokładnie określić stopień zaawansowania choroby. Jeśli lekarz nie widzi powodu, aby sądzić, że u pacjenta występuje np. 3. etap choroby, ale sprzęt dostępny w szpitalu pozwala na stwierdzenie obecności 2. stopnia, wówczas pacjenta zaczyna się leczyć tak, jak to możliwe powinno być na II etapie. Wydaje się, że działa tu zasada: jeśli czegoś nie widzimy, to to nie istnieje. Ale tak naprawdę wszyscy pacjenci mają prawo do skierowania do bardziej wyspecjalizowanych ośrodków, gdzie mogą postawić dokładniejszą diagnozę. Ale ani lekarz, ani personel nie mogą tego zgłosić. Znam przypadek, gdy osoba dowiedziała się o takiej możliwości w Internecie, musiała niemal walczyć o skierowanie do specjalistycznego ośrodka w Moskwie, gdzie stwierdzono, że jest chory. miał nie 2, ale 3 etap choroby. I to nie jest zwykła formalność: jeśli lekarze przypisali danej osobie etap 2, to po operacji może on otrzymać jedynie leczenie zapobiegawcze - a jeśli ma etap 3, to już zaczynają go poważnie traktować. Jeśli"