(Tekst publikowany jest za zgodą klientki, imię i początkowe dane bohaterki zostały całkowicie zmienione, wszelkie podobieństwo jest przypadkowe). Sophia, piękna młoda brązowowłosa kobieta o zmęczonej twarzy i zdezorientowanym spojrzeniu, cicho płakała, opowiadając mi swoją historię. Wyglądała na zdesperowaną, chcącą znaleźć sposób na wyjście z wyczerpującego stanu. Do pierwszego ataku doszło w wieku 24 lat, kiedy Zofia dowiedziała się o niewierności męża. Szok, panika: „Co dalej? Jak przetrwać w obcym mieście z małym dzieckiem na rękach? Ból zdrady, niepokój o przyszłość, poczucie utraty wszelkiego wsparcia... Na tym tle po raz pierwszy pojawił się niezwykły stan: uczucie braku powietrza, silne zawroty głowy, strach przed utratą przytomności. Czas mijał, życie stało się lepsze. W wieku 26 lat Sophia przeprowadziła się do innego miasta, znalazła pracę i umieściła dziecko w przedszkolu. Ale córka nie miała dobrych relacji z dziećmi, problem stał się chroniczny - to powodowało u Zofii ciągły niepokój, poczucie winy i bezsilność. Któregoś dnia, gdy ponownie odbierała dziewczynkę z przedszkola, doszło do konfliktu z nauczycielką, a potem do drugiego ataku. Było ono bardziej nasilone i towarzyszyło mu uczucie uduszenia, zawroty głowy, drżenie i strach przed utratą przytomności. Rok później – drugie małżeństwo, skandale z mężem i trzeci atak. Było nagłe, poważniejsze niż poprzednie i towarzyszył mu silny niepokój, kołatanie serca, suchość w gardle, uczucie braku powietrza i strach przed śmiercią. Potem w życiu mojej bohaterki nastąpił ciąg wydarzeń, powodujących nowe ataki, niekontrolowane, potężne, nagłe. W tym wewnętrznym obrazie przeżyć najsilniejszym uczuciem był strach przed śmiercią. Zofia zgłaszała się do lekarzy ze szczerym przekonaniem, że jest poważnie chora. Lekarze tylko wzruszyli ramionami – dziewczynka była fizycznie zdrowa. Ataki powtarzały się, czyniąc życie nie do zniesienia: nie chciałam nic robić – komunikować się, opiekować się dziećmi, wychodzić na dwór – cała moja energia była skupiona na radzeniu sobie ze swoim stanem. Kulminacja tej historii nastąpiła, gdy pewnego dnia Zofia zachorowała na ulicy, poprosiła przechodniów, aby wezwali karetkę... Zofia leżała na izbie przyjęć, na kolanach matki i płakała: z całkowitej rozpaczy nie wiedzieć, co się z nią dzieje i co będzie dalej. W szpitalu doświadczony lekarz podejrzewał u pacjentki zaburzenia lękowe i skierował ją do psychoterapeuty. Współpracując z psychologiem i psychoterapeutą, Sophia praktycznie poradziła sobie ze swoim stanem, dziś jest na drodze do wyzdrowienia, ataki paniki już się nie powtarzają. W jej przypadku można było obejść się bez leków. Ten konkretny przypadek jest dość typowym obrazem w mojej praktyce. Często ataki paniki nie są rozpoznawane jako takie i przeżywane są „od środka” jako poważna choroba, na przykład zawał serca, jako coś wykraczającego poza zakres ludzkiego doświadczenia. Z tego powodu wielu pacjentów, odczuwając strach przed śmiercią lub strach przed szaleństwem, zwraca się nie do psychoterapeutów, ale do służb ratunkowych, do kardiologów, onkologów, neurologów. W takim przypadku często rozwija się „lęk antycypacyjny” (strach przed kolejnym atakiem paniki) i aktywne unikanie sytuacji, w których może nastąpić atak. Jeśli ataki się powtarzają, rozwija się zespół paniki. Osoba naprawdę cierpi. Czy Ty lub Twoi bliscy znacie tę przypadłość? Jeśli tak, ważne jest, aby nie zwlekać, ale szukać pomocy jak najwcześniej – najlepsze rokowanie mają pacjenci z krótkotrwałymi objawami bolesnymi.