Jestem bardzo wdzięczna osobom, z których rozmów rodzą się takie opowiadania i refleksje. Chociaż oczywiście uczucia, jakich doświadczam podczas tego typu rozmów, nie są różowe. Ale – po to jestem psychologiem, żeby przeżywając swoje uczucia, móc pracować z drugim człowiekiem, oderwać się od niego… Zacznę od tego, że rozmowa była bardzo uporczywa. Cóż, bardzo. I wiele razy (zaraz wychodzę i nie mogę od razu odpowiedzieć). Tak zwykle dzwonią ludzie w panice i zaniepokojeniu (wiem to z doświadczenia). W rezultacie doszło do rozmowy: Ja: Słucham Cię. Kobieta przez telefon: Jesteś psychoterapeutą? Potrzebujemy psychoterapeuty! Ja: Co masz na myśli mówiąc „psychoterapeuta”? (każdy rozumie inaczej, tyle, że lepiej od razu wyjaśnić, żeby nie kontynuować rozmowy w ciemno) Kobieta przez telefon: No cóż, młody człowiek ma ciężką depresję i potrzebuje pomocy Ja: Czy to ten młody człowiek kto tak myśli? Kobieta przez telefon: Nie, ale próbuję go przekonać. Ja: Kim dla niego jesteś? Kobieta przez telefon: Mamo. Ja: Co o tym myśli sam młody człowiek telefon: nie wiem. Ja: Chcesz, żeby nie miał depresji, ale co? Kobieta przez telefon: Jakie pytanie?! Aby był wesoły i radosny. Ja: OK, rozumiem cię. Czego on chce? Kobieta przez telefon: Nie wiem... Ja: Pytałeś go? Kobieta przez telefon: (pauza) Nie. Ja: Więc pytasz. Być może teraz ten stan w jakiś sposób mu pomoże. A może po prostu trzeba go na jakiś czas zostawić w spokoju, a nie ciągnąć do psychoterapeutów. Kobieta przez telefon: Nie, depresja nie jest normalna. Ja: Jak postawiłaś diagnozę? Pracujesz w dziedzinie psychologii i psychiatrii? Kobieta przy telefonie: Pytania, które zadajesz są dziwne. Wolałabyś mi powiedzieć, czy będziesz z nim pracować? Ja: Czy on sam chce z nim pracować? Kobieta przy telefonie... słychać było sygnał w słuchawce. Może się wydawać, że „znęcałem się” nad kobietą. Ale mówiłem całkowicie poważnie. Po pierwsze, gdybym od razu powiedziała, że ​​praca z człowiekiem bez jego pragnień jest niemal bezsensowna, bo... nikt nie może nas do czegoś zmusić, dopóki sami nie zobaczymy w tym sensu, wtedy rozmowa zakończyłaby się wcześniej. Po drugie (choć to może być pierwszy punkt), gdy matka dystansuje się od syna, wzywając go do innych w trzeciej osobie, to najprawdopodobniej matka ma problemy, a depresja syna jest konsekwencją problemów matki. A moim zadaniem było chociaż dać jej możliwość odpowiedzi na pytanie – kto czego chce, i była mała nadzieja na pomoc młodemu człowiekowi, żeby matka mogła choć na chwilę zdać sobie sprawę, że jedyne, czego się od niej wymaga, to dowiedzieć się, czego chce jej syn, i postępować tak, jak prosi, a nie według własnego zrozumienia co do niego. Oto historia.