Od autorki: „Nie ma idealnego dzieciństwa, a nawet szczęśliwe dzieciństwo może być przyczyną pewnych problemów w dorosłości, wszyscy borykamy się z tymi konsekwencjami, aby w takim czy innym stopniu.” Janet J. Woititz Każdy w dzieciństwie odczuwa ogromną potrzebę opieki. Jeśli z jakiegoś powodu ta potrzeba nie jest regularnie zaspokajana, wówczas osoba pozostaje emocjonalnie silnie związana ze swoimi rodzicami, nawet jeśli dorosły Nie oznacza to wcale, że między nim a rodzicami nawiązuje się ciepła komunikacja, regularnie okazuje się uwagę i troskę, chociaż ta opcja również nie jest wykluczona. Raczej zachowanie rodziców i ich stosunek do już dorosłego dziecka w dalszym ciągu wywierają na niego ogromny wpływ. Często nie zdając sobie z tego sprawy, a już na pewno nie będąc w stanie się do tego przyznać, człowiek w dalszym ciągu zabiega o aprobatę rodziców. W tym przypadku warto dostrzec swoje przywiązanie, co w języku psychoterapii nazywa się jego uświadomieniem. Kolejnym krokiem jest podjęcie działań mających na celu zmianę ustalonego modelu relacji. W pewnym momencie zaczęłam pracować nad relacjami z rodzicami, stosując metodę konstelacji systemowych. Dla osoby, która nie pamięta swojego dzieciństwa lub ma trudności z nawiązaniem kontaktu ze swoimi doświadczeniami z dzieciństwa, ta metoda wydaje mi się najodpowiedniejsza. Na początek wystarczy ustawić wszystkich członków rodziny we właściwej kolejności, zgodnie z obowiązującymi prawami ustroju rodzinnego, a zmiany zaczną zachodzić samoistnie. Dodatkowo w trakcie pracy wystarczy pełnić rolę obserwatora. Aby jednak zaakceptować tę metodę i uwierzyć w to, co się dzieje, polecam najpierw spróbować swoich sił w roli zastępcy. Aby poczuć się dorosłym i żyć własnym życiem, ważne jest, aby oddzielić się od rodziców nie tylko na poziomie fizycznym (zacząć żyć osobno) i emocjonalnym (przestać oczekiwać ich aprobaty i ostro reagować na ich niezadowolenie lub niezgodę z Twoim punktem widzenia) punktu widzenia). Osoba może zastąpić pozycję zależną od rodziców i zachowanie zależne od kogoś lub czegoś innego. Wspomnienia trudnego dzieciństwa, niegrzecznej i niesprawiedliwej postawy rodziców lub innych ważnych dla dziecka dorosłych mogą sprawić tyle bólu, że może tylko. zostać zagłuszony przy pomocy alkoholu, narkotyków, jedzenia i innych rzeczy. I nawet jeśli danej osobie uda się uniknąć uzależnienia w wieku dorosłym, ciągle wpadając na ból wspomnień z dzieciństwa, bardzo trudno jest budować bliskie relacje jako para. Ważne jest, aby przestać obwiniać rodziców i żyć swoją przeszłością wydarzyło się w przeszłości, stało się częścią osoby dorosłej. Prawdą jest również, że nawet jeśli rodzice zmienili swoje zachowanie i postawę wobec swojego dziecka, które stało się dorosłe, nie są w stanie zmienić ani naprawić tego, co było. Jednak dorosły może zmienić swoje podejście do swojej przeszłości i zmienić swoje nawykowe, wyjęte z przeszłości, sposoby reagowania na zachowania otaczających go ludzi i okoliczności życiowe. Nie zawsze wymaga to pomocy z zewnątrz. Istnieje wiele przydatnych książek i programów samopomocy. Myślę jednak, że na pewnym etapie ważne jest uzyskanie wsparcia z zewnątrz. Wiem, że trauma często staje się tajemnicą, którą człowiek rzadko dzieli się z nikim. Wierzę, że dopóki człowiek utrzymuje tajemnicę – traumę, pozostaje do niej przywiązany. Jako wsparcie dla tych, którzy są gotowi podjąć decyzję o pozbyciu się ucisku doświadczeń z dzieciństwa, chcę powiedzieć, że po przejściu przez pewne etapy pracy z traumą (ulga, ból, złość, żal i radość) możesz stać się tym, kim nie mogłeś być w dzieciństwie – sobą. Jednym ze sposobów przepracowania traum z dzieciństwa jest praca ze swoim wewnętrznym dzieckiem. (Zwykle sugeruję spotkanie z nią poprzez medytację lub wizualizację.) Możliwe są inne sposoby pracy z traumą z dzieciństwa: terapia sztuką, podejście zorientowane na ciało, różne rodzaje psychoterapii indywidualnej lub praca terapeutyczna w grupie. Wybierz!