Powiedz mi, czy chciałbyś żyć w świecie przepełnionym wzajemnym zrozumieniem, wzajemną pomocą i wzajemnym wsparciem, responsywnością, w świecie kulturowym, moralnym, przyjaznym, czystym, kochającym, ludzie miłosierni i przebaczający? Nie wiem jak Wy, ale ja chciałbym żyć w takim świecie. Chciałabym, żeby moje dzieci, wnuki i prawnuki żyły w takim świecie. Tylko gdzie to znaleźć, gdzie to jest i jak do tego dotrzeć... Tak, wielu zadaje sobie to pytanie, wielu narzeka, że ​​są na świecie takie cudowne przykazania, podstawy moralne, zasady, życie według którego ludzie byliby szczęśliwi a pokój stanie się lżejszy. Narzekają, że przecież próbowali i próbowali, poprawiali życie, poprawiali je, ale inni ich nie wspierali... No ale po co się starać, bo inni nie chcą tak żyć... Jednak to wciąż pytanie, czego chcą, a czego nie chcą inni, inną rzeczą jest to, co mogą dla tego zrobić teraz, w tym momencie, jak mogą poprawić życie zarówno siebie, jak i swoich sąsiadów. A najciekawsze jest to, że wciąż mamy tendencję do myślenia o pytaniach „chcę – nie chcę” i „potrzebuję – nie chcę”, ale stawiamy pytanie dosadnie: „Co mogę w tym zrobić Teraz?" - to jak z następnego życia. Szczerze mówiąc, rzadko patrzymy na swoje życie z tej perspektywy. Wiesz dlaczego? Wszystko tutaj jest obraźliwie proste. Pamiętacie, jak w dzieciństwie mówiliśmy: „Tato, chcę ten samochód” albo „Potrzebuję tego samego telefonu co Svetka”. I co było dalej? Tata albo kupił samochód (telefon), albo obiecał, że kupi go następnym razem. Oznacza to, że wyraziliśmy nasze pragnienie lub potrzebę, nasze „chcenie” lub „potrzebę”, a ktoś inny spełnił nasze potrzeby i życzenia. I to właśnie ten ktoś inny był odpowiedzialny za spełnienie naszego pragnienia. W dzieciństwie wszystko jest normalne, gdy odpowiedzialność spoczywa w rękach starszej i bardziej doświadczonej osoby. Ale życie toczy się dalej i nie spieszymy się z wzięciem odpowiedzialności w swoje ręce, pocieszając się myślą, że jesteśmy już dorośli, mamy wiele lat, co oznacza, że ​​automatycznie stajemy się zarówno niezależni, jak i odpowiedzialni. I tak kręcę się i kręcę, jak chcę! Ale tego tam nie było! Nasze słowa ujawniają naszą prawdziwą istotę: „mogę” mówią ci naprawdę dojrzali i odpowiedzialni, ale „chcę” lub „potrzebuję” mówią ludzie zależni, niedojrzali emocjonalnie i osobiście, oczekujący spełnienia swoich potrzeb i życzeń od innych. Nie będę ukrywać, że bardzo łatwo jest żyć spokojnie, nie myśląc o rozwiązywaniu palących problemów i potrzeb (czy to materialnych, czy interpersonalnych), nie biorąc za nic odpowiedzialności. To wieczne święto, nawet kosztem kogoś innego (moralnego lub materialnego)! Jak nie cieszyć się życiem, obwiniając wszystkich wokół za to, że nie wspierali Cię w zawrotnym upadku? Ale nieważne, jak bardzo lina się skręci, to się skończy! I dokładnie tak samo, jak w słynnej bajce Kryłowa „Ważka i mrówka”. I co wtedy? Łatwo jest marnować pieniądze, możliwości, zaufanie, inwestycje emocjonalne innych ludzi, a kiedy skończy się ta pożyczka, co wtedy? Pustka, uraza, złość i nienawiść do wszystkich i wszystkiego... ogólnie rzecz biorąc, nuklearna zima w twojej duszy jest wtedy gwarantowana. I niech Bóg sprawi, że w pobliżu znajdzie się chociaż ktoś, kto w tak dorosłym wieku pomoże Ci „wyleczyć się” z chorób dziecięcych. Ale żeby znaleźć drogę do tego wspaniałego świata, nie potrzeba wiele. Musisz po prostu zacząć od siebie! Musisz przestać czekać, aż inni staną się uważni i życzliwi, musisz sam okazywać innym tę uwagę i życzliwość. Chcesz żyć obok ludzi, którzy będą Cię kochać, szanować, rozumieć i przebaczać, więc zacznij kochać, szanować, rozumieć i przebaczać osobom wokół Ciebie, nie żądając niczego w zamian! Ale trzeba to robić nie sporadycznie, ale stale, w sposób ciągły. To się nazywa zacząć od siebie! Zgadzam się, żeby tak żyć trzeba mieć odwagę i determinację, trzeba być odpowiedzialnym, trzeba brać na siebie obowiązki i je wypełniać, trzeba być tym, który.