Od autora: Esej o irracjonalnych przekonaniach, publikowany na mojej stronie internetowej i w blogosferze Piszę sporo o irracjonalnych przekonaniach, przez pryzmat których ludzie często patrzą na wydarzenia ich życia. W niektórych momentach życia (zwykle w dzieciństwie i okresie dojrzewania) przekonania te nadal miały przynajmniej pewne znaczenie. Być może wtedy, w odległej przeszłości, były naszą jedyną i niekwestionowaną opcją. Jednak w dorosłym życiu często powodują więcej problemów, niż są warte. Niemniej jednak pytanie pozostaje otwarte – irracjonalne przekonania nadal istnieją, są trwałe i czasami wydaje się, że nie da się ich wykorzenić. Wydawałoby się - co jest prostsze? Po prostu porzuć to, co uniemożliwia Ci życie i cieszenie się nim. Co zawęża Twoje horyzonty, co ostatecznie czyni Cię nieszczęśliwym!! Ciekawe pytanie, które zachęca do samopoznania i bardziej wrażliwego podejścia do siebie... Tak naprawdę wszystkie te irracjonalne przekonania, które tak często opisuję, są tym, co psychologowie w swoim profesjonalnym języku nazywają obroną psychologiczną. Co nie pozwala nam się zmienić. Co sprawia, że ​​jesteśmy tacy sami, jacy jesteśmy. Jakieś klapki, które jak w przypadku tego konia pociągowego pozwalają widzieć tylko ten pas ziemi przed sobą, który trzeba zaorać... Jeśli weźmiemy przykład tego samego irracjonalnego przekonania „Każdy powinien kochać i wspierać mnie”, wówczas zobaczymy, że taka osoba aktywnie domagająca się od świata miłości i zabiegająca o nią, często okazuje się nieszczęśliwa w życiu. Bo z tym przekonaniem wiąże się zwiększony niepokój – „A co jeśli mnie nie polubią?”, „A co jeśli mnie nie docenią?”, „A co jeśli popełnię błąd i zrobię coś złego?!”. Nieodzownym towarzyszem tego przekonania jest także poczucie całkowitej własnej słuszności! Straciwszy coś, pierwszą rzeczą, jaką robi człowiek, jest wykrzyknięcie: „Gdzie położyłeś moją rzecz?!!!”, nie zadając sobie trudu, by pomyśleć, że najprawdopodobniej on sam gdzieś to kiedyś położył. Całość własnej słuszności nie pozwala na kompromisy, co szkodzi każdej relacji, w której „MY” zawsze warto stawiać ponad „ja”. Właściwie z tego powodu wiele związków się rozpada. Dlaczego więc, skoro jest tak wiele oczywistych wad w tych mechanizmach obronnych, w tych przekonaniach, nadal się ich trzymamy?!! Czytałem kiedyś kontrowersyjną, ale bardzo cenną myśl Berta Hellingera. Myślę, że ona po prostu odnosi się do tego tematu, będąc... Zasadniczo odpowiedź na to pytanie brzmi: „Łatwiej jest cierpieć niż się zmieniać”. Jeśli irracjonalne przekonania są tą samą psychologiczną obroną, to zastanów się, przed czym się chronimy? Czy to przez zmiany? Inna osoba, czytając te wszystkie przemyślenia na temat irracjonalnych przekonań, może słusznie powiedzieć: „Dlaczego mam się zmieniać? Po co rezygnować z moich przekonań, skoro towarzyszyły mi przez całe życie i nie przyniosły mi nic szczególnie złego. tak, cierpienie, czasami doświadczenia, ale nic ogólnie złego. Prawda i nic szczególnie dobrego. A może nie jest mi to potrzebne, żeby wydarzyło się to szczególnie dobre? Jest takie powiedzenie, które istnieje w różnych wersjach: „Kto śmieje się w sobotę, będzie płakać w niedzielę”. Pomysł jest prosty – jeśli staniesz się zbyt szczęśliwy, natychmiast spotka cię jakieś nieszczęście w życiu. No, żeby nie było za bardzo radośnie... Ale to już kolejne przekonanie, którym wielu z nas kieruje się w życiu. I z jakiegoś powodu staramy się wcale nie być szczęśliwi...