Od autorki: Dzieci są w naturalny sposób obdarzone niezbędnymi instynktami, uczuciami i umiejętnościami behawioralnymi, które pomogą im zachować odporność. Jednocześnie bardzo ważne jest, aby dziecko wiedziało, że ma prawo popełnić błąd i że jeśli go popełni, rodzice będą go wspierać, a następnym razem odniesie sukces. Surowe wychowanie i tyle konsekwencje. „Jestem teraz zajęty…”, „Robisz to źle…”, „Nie rozumiesz podstaw!”, „Doprowadzasz mnie do szaleństwa!”, „Jeśli tego nie robisz studiuj, umyjesz podłogi”, „Odejdź ode mnie!”, „Stań w kącie!”. Pokolenie dzieci wychowanych przez wymagających rodziców nie może pozbyć się myśli, że na miłość trzeba zapracować. Wygórowane wymagania rodziców, poczucie winy i wstydu często prowadzą do tego, że dziecko od dzieciństwa wyciąga wnioski i pamięta do końca życia – „Jestem nicością, nic nie jestem wart, jestem gorszy od innych”. Stąd nadmierna pracowitość, strach przed rozpoczęciem czegoś nowego, kompleks ofiary i niemożność zaakceptowania siebie takim, jakim jesteś: „Możesz wiele!”, „Przyjdź do mnie!”, „Usiądź z nami!”, „. Pomogę Ci... „, cieszę się z Twojego sukcesu!”, „Bez względu na to, co się stanie, jesteśmy z Tobą!” Wszystko, co dziecko słyszy od rodziców, wpływa na kształtowanie się jego postawy wobec siebie: pewności siebie lub niepewności jego możliwości w teraźniejszości i przyszłości. Zrozumienie czy komentarz? Krytyka czy wsparcie. Jakiego rodzaju postawy oczekiwałeś wobec siebie jako dziecka. Wspieranie dziecka oznacza zrozumienie jego potrzeb, akceptację ich i odpowiadanie na nie jego działania. - No cóż, czego potrzebujesz do piłki nożnej, hokeja? , jedziemy na ryby, kupiłem ci motocykl, oddałem go do sekcji boksu, co jeszcze? - Jestem dziewczyną, tato :) Wspieram dziecko oznacza wiarę w niego, czasem słowami, czasem ciszą (gestem, spojrzeniem itp.), aby dziecko czuło, że wierzy w niego, w jego mocne strony i umiejętności. Mąż zabrał najstarszego na daczę, aby nauczyć go pracy . Powierzyłem mu pielenie łóżek cebulowych i wydałem mu polecenie: „Wyciągnij wszystko oprócz cebuli!” Waneczka potraktował tę instrukcję dosłownie i wyrwał krzak porzeczki, który rósł na początku grządki. „Ale to nie jest łuk!” - Wania później szukał wymówek. - Programista rośnie. :) Nie oznacza to całkowitej zbieżności pragnień, opinii i gustów, stworzenia warunków szklarniowych czy wyzwolenia od wszelkich trudności życiowych. Moja bardzo dobrze odżywiona i dobrze odżywiająca się kuzynka w przedszkolu zaproponowała dziewczynkom intratny interes: - Niech ty zasznurujesz mi buty, a ja zjem twoją porcję :) Wsparcie to taki udział rodziców w życiu dziecka, który pozwoli mu być jak najbardziej niezależnym. 4 sposoby wspierania dziecka: 1. Wsparcie werbalne: - „Czuję, jak jest Ci ciężko (smutek, strach, ból...) i jednocześnie wiem, że jesteśmy razem (jestem tu, dasz sobie radę...)”, „Jestem z Ciebie dumny”, „Podoba mi się sposób, w jaki pracujesz”, „To naprawdę postęp”, „Doceniam twoją pomoc”, „Dziękuję”, „Wszystko idzie świetnie”, „OK, dziękuję” , „Cieszę się, że się w to zaangażowałeś”, „Cieszę się, że próbowałeś to zrobić, chociaż wszystko poszło nie tak, jak się spodziewałeś”. „Pięknie”, „schludnie”, „świetnie”, „naprzód”, „kontynuuj”, „dziękuję!”.2. Kontakt fizyczny, dotyk. Można wziąć rękę, dotknąć ramienia, może to być również uścisk.3. Wspólne działania – usiądź, stań obok dziecka, bawcie się razem, słuchajcie, jedzcie z nim, a jednocześnie bądźcie w tej chwili, bądźcie obecni, wczujcie się.4. Wyrażanie emocji Kiedy się uśmiechasz, mrugasz, kiwasz głową i patrzysz w oczy, okazuj czułość – dziecko już na poziomie uczuć i emocji wie, że go potrzebujesz i że jest dla Ciebie ważne. Zrozumienie, zaakceptowanie dziecka, zapewnienie mu wsparcia , szanując zdanie, wybór dziecka, rodzice pomagają mu stać się odpowiedzialnym, niezależnym i pewnym siebie.