Od autora: Osoby z zaburzeniami charakteru dążą do bycia normalnym. Niektórzy robią wszystko, aby jak najdłużej ukryć swoje „osobliwości”. Ale z reguły są one nadal wyraźnie demonstrowane w domu. Inni o nich wiedzą, akceptują innych w sobie i wybierają środowisko, w którym mogą. Wokół mnie jest mnóstwo ludzi. Różny. Z postaciami łatwymi i trudnymi, z pogranicza psychopatii i zaburzeń osobowości. Był okres, kiedy ja, podobnie jak wielu moich klientów, wybierałam te „trudne”, aby udowodnić sobie i innym, że dam sobie radę i że potrafię wszystko. Taki współzależny okres w moim życiu. A współzależność, jak wiemy, kryje także narcyzm z jego wrodzoną wielkością. „Tylko ja i nikt inny nie rozumiemy go lepiej niż ktokolwiek inny. Tylko ja mogę go uratować! Typowy nazizm. W pewnym momencie znudziło mi się. A moim klientom „staram się podnieść dno”, aby jak najszybciej zmęczyli się „biegiem po idee zbawienia”. Abyś nie poświęcał temu całego życia, tylko trochę pobiegał i wystarczy - przeżyj szok, zaprzeczenie, złość, rozpacz i przejdź do nowego doświadczenia, aby opanować bycie w zdrowych związkach. Gdzie jest dobrze dla jednego, ale przyjemniej dla dwojga. Nauczywszy się więc doceniać zwykłych ludzi o prostych charakterach, nieco później zacząłem doceniać ludzi, którzy są w stanie tolerować moją „nienormalność”). W życiu każdego człowieka zdarzają się trudne doświadczenia i stres. A indywidualne reakcje każdego z nas będą inne. Innymi słowy, samochód, który wpadł w poślizg na drodze o jednolitym i spokojnym ruchu, będzie wyglądał nietypowo. I tak, to przerażające. I tak, trudno to zaakceptować. Tylko jeden powie: „No cóż, zdarza się”. Ten drugi będzie próbował trzymać się z daleka. Zacznie krzyczeć i zawstydzać. Czym różnią się ci dwaj nieświadomi świadkowie? Mogę z całą pewnością powiedzieć, że ten pierwszy akceptuje w sobie swoją nienormalność i jest z nią oswojony. Łatwiej mu też zaakceptować tego drugiego. Ale „poprawni” uczestnicy ruchu nie mogą nawet myśleć w kierunku nienormalności. Straszne, wstydliwe. Dlatego starają się mieć wszystko pod kontrolą. Nie rozpoznają tej części w sobie i boją się spotkać ją u innych. Nawet to potępiają. Na tym polega ich nietolerancja. Pytanie brzmi, kogo chciałbyś mieć za przyjaciela?) Zdecydowanie jestem pierwszy). Z którym możesz pozwolić sobie na bycie innym. Nie zachowuj zawsze twarzy, kontroluj słowa, gesty, ale po prostu żyj. I ze mną możesz być inny. Histeryczny, gorzko płaczący, wściekle zasmucony, bardzo niespokojny, przygnębiony, oburzony i chcący rozbić wszystko na kawałki. Tak się składa, że ​​sam taki jestem. Jestem z przyjaciółmi. To nie wstyd być sobą, jeśli się nie wstydzisz). Podsumowując, w osobowości każdego człowieka jest część zdrowa i część chora. Pacjent przeżył traumę, został wykorzystany, porzucony, doświadcza straty i znajduje się w depresji. Dlatego rozmiary tych części są różne. Bardziej prawdopodobne jest, że ktoś będzie zdrowy niż chory. Ktoś jest bardziej chory niż zdrowy. Jeśli wielkość chorej części silnie dominuje nad zdrową, tak że większość reakcji wynika z jego aktywności. Trudno jest przebywać w pobliżu tych ludzi, nie dlatego, że są źli. I przez to, że wywołują chore reakcje, które szkodzą środowisku. Dlatego w przypadku chorej części ważne jest, aby zwrócić się do psychoterapeuty, aby ludzie przestali biegać, a odsetek zdrowej części w osobowości wzrósł. Ale ważne jest, aby zachować ziarno pieprzu, jak główną cechę twojej postaci, która sprawia, że ​​jesteś na przykład Petyą, a nie Olegiem (indywidualność). Powodzenia w poszukiwaniu terapeuty i niech szczęście się do ciebie uśmiechnie)