Po co nam myślenie i umiejętność konstruowania definicji logiczno-werbalnych? To, co w ścisłym języku struktur nazywa się myśleniem werbalno-logicznym, w terapii psychoanalitycznej nazywa się symbolizacją i mentalizacją: „Zadaniem jest przejście od reprezentacji/od symbolizacji rzeczy do reprezentacji słów terapii.” Symbolizacja jest ważną częścią zawłaszczania doświadczenia. (podstawową symbolizacją są obrazy traumy zapisane w systemie kodowania BSZ) Czym jest mentalizacja? Jest to proces zachodzący w naszej psychice, dzięki któremu nadajemy znaczenie temu, co jest bezpośrednio i pośrednio kojarzone z nami i z innymi ludźmi, w kategoriach subiektywnych stanów i procesów mentalnych (chceń, potrzeb, uczuć, myśli itp.). niemożliwe bez umiejętności testowania rzeczywistości, ale umiejętność ta może zostać zniekształcona przez rodzaj myślenia abstrakcyjno-figuratywnego (w tym magicznego i religijnego) doprowadzi człowieka w ślepy zaułek. Czym jest doskonałość, ideał, Bóg? To złudzenie myślenia i to zindywidualizowane. Człowiek jest odchyleniem, odstępstwem od tożsamości. Jak nazwać kogoś, kto nie odróżnia bytu od myśli o bycie? Zwariowany. Co stanie się z człowiekiem, jeśli zjedzenie banana i myślenie o jego zjedzeniu będą dla niego tym samym? On umrze. Zostanie odrzucona przez ewolucję. Dlatego ważne jest, aby człowiek nauczył się łączyć wyobrażenie z rzeczywistością. Najwyraźniej Parmenides był tym pierwszym, który to zrozumiał. Parmenides – filozof eleatycki żyjący 25 wieków temu „Stan tych, którzy widzą i słyszą, ale nie myślą, jest gorszy niż tych, którzy nie widzą, nie słyszą, ale myślą. Ludzie niemyślący nie są w stanie przeżyć nawet tygodnia bez wrażeń zewnętrznych – popadają w szaleństwo. Nie ma pożywienia dla ich duszy. Ale myślący – wybiorą go z celi, a on powie: „Czekaj, jeszcze o wszystkim nie pomyślałem”. Przykład: jeden z dekabrystów spędził 20 lat w izolatce – tam o nim zapomnieli. Ale nie zwariował - przetłumaczył Biblię na różne języki - zagłębił się w myśleniu. Jego wiersz „O naturze” jest pełen najsubtelniejszych myśli filozoficznych. Według Parmenidesa źródłami opinii są: „oczy, które widzą nic”; „uszy pełne szumu” – każdy może podejść i wbić im swoją opinię „Niech doświadczona siła przyzwyczajenia nie zmusza cię do myślenia oczami, uszami i językiem”. O tym, co widzimy, słyszymy, o czym rozmawiamy. Wszelkie opinie dają jedynie „obraz świata” – wygląd świata – świata odrębnego od myślącego. Opinie mówią nam, jak świat wygląda, pojawia się, a nie JEST. „Porzuć opinie, tj. to, co pamiętasz, należy do kogoś innego i powtarzasz z przyzwyczajenia, i doświadczasz tego sam, z logosem i rozumem. Co robimy w terapii? Umysłem doświadczamy opinii, że traumatyczna istota człowieka w pewnych okolicznościach została przyjęta jako „obraz świata”, choć był to wycinek rzeczywistości, z fragmentami osobowości, doznań i uczuć, ale należący do przeszłości. To nie jest obraz świata, świat nie jest taki, nie jest statyczny. Trauma jest fragmentem rzeczywistości, ale nie całą rzeczywistością. A czasem w traumie – w rzeczywistości mentalnej – człowiek przeżywa swoje życie, terapia przywraca połączenie pomiędzy symbolem, znaczeniem i myśleniem w kontekście rzeczywistości, tego, co dzieje się tu i teraz.