Taniec to jeden z najbezpieczniejszych sposobów na wyjście poza swoje zwykłe, codzienne role i zdejmując liczne maski, spróbować być innym. Taniec jest narzędziem uniwersalnym i odpowiednio zastosowany może pomóc w odnalezieniu i ukazaniu tego, co kryje się w głębi ciała. Może stać się wiadomością od Cienia, gdy dzięki niej poznamy informacje, które są dla nas w danej chwili ważne. Poprzez taniec możesz bezpiecznie eksplorować mroczne aspekty własnego „ja”, a po zintegrowaniu zdobytych doświadczeń znacznie poszerzyć postrzeganie swojego Wizerunku i zyskać większą integralność. Wsłuchując się w „głos” ciała i ruchów, możesz odnaleźć w nich nową wizję i zrozumienie siebie, swoich wzorców zachowań i reakcji, swoich strategii interakcji. Potrafimy usłyszeć impulsy i pragnienia, których wcześniej nie zauważyliśmy, i włączyć je do naszego tańca życia. Poprzez taniec możesz pozwolić sobie na przeżycia, których zabraniasz sobie doświadczać na co dzień. Taniec może być źródłem pozytywnego nastawienia, zasobem i źródłem energii do zmiany lub wsparcia. Ale jak dokładnie usłyszeć ten głos ciała? Jak rozpocząć tę fascynującą i niekończącą się podróż w poszukiwaniu wewnętrznej integralności, od siebie do siebie? Na początek potrzebujesz bardzo niewiele: małego pokoju (może to być 6-metrowa kuchnia), specjalnie dobranej muzyki (dzięki nowym technologiom – Ciebie? wszystko można znaleźć w Internecie, a nawet więcej), 15-30 minut czasu i – własne ciało. Co więcej, pora poranna, kiedy mózg jeszcze śpi, jest najbardziej idealną porą na naukę. Najważniejsze jest, aby zabrać śpiące ciało w nienaruszonym stanie do cennego pokoju i włączyć muzykę, a potem… zaczyna się najciekawsze, najważniejsze jest, aby nie ingerować ani nie ingerować w to, co się dzieje, być tylko obserwatorem Zadzwonił budzik, otwieram jedno oko, żeby się upewnić, że już naprawdę pora wstawać. Za oknem pochmurny petersburski poranek, moi jeszcze śpią, obudzę ich później, jak się przygotuję i przygotuję śniadanie, żeby moi ludzie nie wchodzili mi pod nogi. Siłą woli zmuszam się do wyczołgania się z łóżka i jak zombie idę do kuchni, naciskam guzik magnetofonu, zamykam oczy... Ciało jest zrelaksowane, czuję jego objętość, wewnętrzną przestrzeń i granice . Niektóre części ciała czuję lepiej, inne bardziej niewyraźnie. Zaczyna rozbrzmiewać muzyka, a w prawej stopie pojawia się słaby impuls, który stopniowo nasila się i zamienia w ruch. Stopa zaczyna uderzać w podłogę, stopniowo zwiększając amplitudę. Dziwne uczucie – to nie ja poruszam nogą, ale coś nią porusza, jakby ktoś pociągał za niewidzialne nitki. Pojawia się obraz marionetki zmuszanej do czegoś, ale ona nie wie dlaczego, ale nikt jej nie pyta... Przed jej zamkniętymi oczami przepływają obrazy z teatru cieni i proces trwa, po czym zaczęła pojawiać się druga stopa się poruszyć, wtedy impuls poszedł wyżej: kolana, biodra, ramiona, ramiona. Otwieram oczy i staram się, pozostając obserwatorem, nie stracić kontaktu z pierwotnym źródłem ruchu. Z tego wewnętrznego źródła stopniowo zaczynam napełniać się energią (obraz wznoszącej się promiennej substancji, powtarzającej drogę impulsu od stóp do samego czubka głowy). Od jakiegoś czasu podążam za procesem i cieszę się tańcem, poczuciem energii i radości. Muzyka cichnie i w tym momencie spod ponurej chmury wyłania się jasny promień słońca, który bardzo wyraźnie wyróżnia się na jej ciemnym tle. Cóż, teraz to zupełnie inna sprawa, ja czuję, że nie tylko mogę bez wysiłku sobie poradzić rzeczy zaplanowane na dzisiaj, ale także zrobić kilka odłożonych na później rzeczy, które wydawały się trudne i zostały odłożone na później».