Od autora: Główną sztuką psychologa jest umiejętność słuchania. Psycholog nie powinien mieć chęci „leczyć”, „doradzać”, „rozwiązywać problem”… „uspokajać się”. Nie możesz nawet powiedzieć „rozumiem cię” - to kłamstwo, innego nie da się zrozumieć. I ważne jest, aby zrozumieć, że ludzie nie są tak głupi, aby nie mogli poradzić sobie ze swoimi problemami! Do pokoju weszły dwie niskie panie: 18-letnia dziewczyna D i jej matka M. Dziewczyna milczała, matka powiedziała: M: Moja córka dwa dni temu próbowała popełnić samobójstwo. Dlatego przyszliśmy, milczę i spojrzeniem zapraszam do kontynuowania. M: Powiedz mi? Mam powiedzieć to czy mojej córce? Ja: Porozmawiajmy z nią. Córka siedzi spokojnie, ze spuszczonymi oczami. Dobra uwaga: dziewczyna nie wydaje się mieć motywacji do „pracy”. Co z tym zrobię? Ale powtarzam delikatnie: „Pozwólmy D i ja porozmawiać”. M kiwa głową i wychodzimy. D i ja milczymy. „Nie wiem, co powiedzieć”. powiedz mi.” Siedzimy i milczymy. Słucham siebie. Żadnych myśli, żadnych uczuć też. Myślę: zastanawiam się, czy możemy milczeć przez godzinę? Przeprowadzenie takiego eksperymentu jest nawet interesujące. Ciekawie byłoby wiedzieć, jak będę się po tym czuł i co stanie się z klientem – Przyprowadziła mnie moja mama, nie wiem, co powiedzieć – No cóż. Po prostu coś wywierć. Krótka przerwa. Zabawne, że nie ma w tym napięcia. Nawet ciekawie jest patrzeć na tę pustkę. Ale najwyraźniej D było niezręcznie milczeć, więc zaczęła powoli i cicho opowiadać o pracy, a potem o młodym mężczyźnie, którego kochała, o tym, jak pożyczył od niej pieniądze, jak „porzucił”. jej, o tym, jak wciąż czasami do niej podchodzi, żeby porozmawiać, i jak ona nadal go kocha, choć wydaje jej się, że był z nią dla pieniędzy. Opowiedziała tę historię w zamyśleniu, powoli i nawet, jak mi się wydawało, nie do końca. Jakiś rodzaj pokory lub beznadziejności. Ale to jeszcze nie rozpacz. Słuchałem w milczeniu, nawet nie zadając pytań. D zadał tylko jedno pytanie: „Czy myślisz, że był ze mną dla pieniędzy?” Wzruszyłem ramionami: nie wiem. D. powiedziała, że ​​próbowała się otruć, ale lekarze ją wypompowali. A teraz wstydzi się nieznośnie przed babcią, przed matką, ale mama przebaczyła i zrozumiała, ale babcia nie rozumie, a D jest bardzo bolesne, nie wie, jak jej patrzeć w oczy. Nawet o nic nie pyta i praktycznie na mnie patrzy, nie patrzy. Widać, że naprawdę odczuwa potworny ból. Co zamierzasz tutaj zrobić? Nie mogę nic powiedzieć, a oni mnie nie pytają. Jestem tylko trochę zaskoczony, że jest bardzo dobrą dziewczyną i trochę bardziej dojrzałą w swoim rozumieniu jak na 18-latkę. Tak, ani trochę. - Powiedz mi, jak mogę o nim zapomnieć? - Czy to twoja pierwsza miłość? - Tak. - ... Nie będziesz w stanie o nim zapomnieć pokora wobec potęgi doświadczenia, a jednocześnie szacunek dla doświadczenia.- Jak mam przestać go kochać? Nie rozmawiać z nim? - Nie ma mowy. Kochaj go... rozmawiaj... On myśli, milczy. Długo milczy. Potem jej twarz stopniowo traci swój smutny koloryt, odchyla się na sofie, wzdycha: „No daj spokój, mam już go dość, że ciągle o nim mówię… I nie ma już miłości… Wymieniliśmy się. jeszcze kilka zdań. Zapytałam, jakie relacje łączy ją z matką, czy ma jakichś przyjaciół. Dla człowieka ważne są przede wszystkim bliskie relacje z rodziną i przyjaciółmi. Jeśli tak jest, łatwiej jest przetrwać rozstanie z miłości. A jeśli „utracona” miłość była jedynym ujściem, jedyną prawdziwą intymnością, to jest to pułapka. Wtedy rozwiązaniem jest nauczenie osoby, aby była cieplejsza i bardziej szczera w stosunku do ludzi, którzy są w pobliżu, którzy chcą twojej przyjaźni, nauczenie cię dostrzegania ludzi, którzy są z tobą w zgodzie. Ale tutaj okazało się, że D ma dobre, oparte na zaufaniu relacje z matką i ma dziewczyny. Sytuacja jest więc korzystna. A najważniejsze jest oczywiście sam człowiek, jego zdolność do wyjścia z załamania emocjonalnego. Intuicyjnie często widać obecność lub brak tej zdolności, a psycholog często jest jak odpowiednia pigułka, zażyta we właściwym czasie. Jeśli zostanie wybrany prawidłowo, pomoże, ale jeśli nie, sytuacja może się przeciągnąć, pogorszyć lub rozwiązać w inny sposób. Potem wstała: „Dziękuję. Tak,.