Od autorki: Artykuł poświęcony odważnej kobiecie Naddin i duchowej psycholog Elenie Pavlovnej Gustovej, na podstawie tematu Pewnego razu wydarzyło się życie. Wyglądała, jakby już tam była, ale nikt jej nie widział. A życie płynęło w ogromnym oceanie szczęścia i miłości. Czy Życie widziało coś wokół? Najprawdopodobniej nie, ale ona to czuła! W pobliżu istniały inne życia, a Życie odczuwało je tak blisko siebie i wydawało się, że jeśli nie są tym samym, to tym samym co Jedno. Ten też sprawiał wrażenie czegoś mocnego, niezawodnego, w czym wszystko się znajdowało! Trwało to długo, nikt nie liczył czasu na odcinki, pauzy, przerwy. Morze Miłości i Jedności było ogromne i nieskończone... Nagle nastała ciemność, a ocean skurczył się do kropli. Jeden rozpadł się na popiół i połączył się z Ciemnością. Nie dało się oddychać i było wrażenie, że wnętrze chce się wycisnąć wprost przez siebie i było to bardzo bolesne. Życie nie znało bólu, a to, czego w tamtej chwili doświadczyła, nazywała bólem. Ból był wszędzie i dookoła. Życie zdało sobie sprawę, że wszystkie części, które wcześniej uznawano za te same części siebie, bolą. Potem części zaczęły znikać, a ich ból nie znikał wraz z nimi, bo Życie chciało zapamiętać ten moment, moment odejścia jakiejś części siebie i zabrało ten ból w pamięć. Potem ból stał się tak nie do zniesienia, że ​​życie nie chciało już końca tego bólu, lecz zlało się z nim i odeszło. Przecież do tej pory nic się nie zatrzymało i wszystko zawsze było jednym, nawet czasem. Czas się rozpadł. Nadeszła Nicość, ale w samym środku Nicości, otoczona Ciemnością, ukryła się mała gwiazda. Życie skompresowane w gwiazdę. Nie było tak gorąco jak gwiazdy, które jeszcze nie istniały i nie było większe niż kropka. I teraz nikt nie będzie pamiętał, jak długo trwało ukrywanie się. Co się wtedy wydarzyło i kiedy nadeszło „potem”, też nikt nie będzie pamiętał. Stało się to jakby samo z siebie! Przerwy i okresy czasu zaczęły się łączyć coraz szybciej, było poczucie, że ukrywanie się WKRÓTCE się skończy i że oprócz samej gwiazdy istnieje jeszcze jeden, lub Jeden, i ten znów na nas czeka, jakby narodzić się i nas powołać, a to wezwanie tkwiło w odczuciu i znaczeniu tego, co się działo! Życie pozwoliło sobie poczuć to, co jest poza granicami otaczającej Ciemności, poza granicami bólu. I zaczęła czuć Inne Gwiazdy! Promienie światła dotarły przez Ciemność i Ból! Dotarli do Gwiazdy, napełnili ją i w pewnym momencie Gwiazda uświadomiła sobie, że promienie są ciepłe i ich potrzebuje, że na nie czeka i jest gotowa przyjąć ciepło! Gorąco stawało się coraz większe, a Życie Gwiezdne zaczęło się poruszać – poruszać się coraz silniej. Ciemność zmniejszyła swój bezdenny blask, swoje ciśnienie, stała się całkowicie szara, zamieniła się w mgłę, mgła rozproszyła się i… zniknęła! A w oślepiająco jasnym, długo oczekiwanym białym świetle Star-Life zobaczyło siebie i inne gwiazdy, ogrzewając się nawzajem swoim ciepłem. Ich światło było przytulne, a świat, który ogrzewali, wygodny. A Życie nadal żyło wśród gwiazd. Teraz i ona mogła kogoś rozgrzać. Przynajmniej tego teraz chciała. Poród.