Od autora: Dziś na świecie istnieje potężny przemysł produkcji gier elektronicznych. Ogromna liczba firm walczy między sobą o prymat na rynku, tworząc piękne i ekscytujące, przebiegłe i misterne, agresywne i krwiożercze zabawki dla chłopców i dziewcząt. Wszyscy wiemy, że w życiu często pojawia się stres. A gra jest modelem życia. Stres też się tu pojawia, wiąże się z koniecznością szybkiego zabicia, uniknięcia kogoś, przejścia labiryntu w krótkim czasie. Wszystko to ma niezwykle negatywny wpływ na psychikę niestabilnego dziecka. Dlatego nadmierna pasja tego rodzaju może powodować poważne konsekwencje - pojawia się zwiększona pobudliwość, a wyniki w nauce uczniów spadają. W Japonii i Anglii lekarze zidentyfikowali nowy rodzaj choroby – zespół epilepsji gier wideo. Choroba ta objawia się bólami głowy, długotrwałymi skurczami mięśni twarzy i dłoni oraz zaburzeniami wzroku. Zespół przyczynia się do powstawania u dziecka podejrzliwości, podejrzliwości, wrogiej, agresywnej postawy wobec bliskich, impulsywności i gorącego temperamentu. Sen jest zakłócony, pogarsza się uwaga i pamięć, pojawiają się skrzywienia kręgosłupa i bóle nadgarstków. Dzieci i młodzież grają głównie w gry agresywne. DOOM stał się klasykiem, swego rodzaju punktem wyjścia dla tego typu gier. Czy wiesz, co jest napisane w jego opisie? „Aby wygrać grę, potrzebujesz instynktu i umiejętności zabójcy”. Nie jest zły? Można mieć różne podejście do gier komputerowych. Jedno jest pewne: jest ekscytująco. Ale jeśli dorosły zrozumie, że jest to imitacja sytuacji, wówczas nie wiadomo, co pozostaje w umyśle dziecka. Ale to jest absolutnie jasne: gry wideo zakłócają harmonijny rozwój, zabierając dzieciom czas, który mogłyby przeznaczyć na jakąś aktywność twórczą i rozwojową. Takie gry mają działanie „narkotyczne”, uzależniające. Alkoholizm, narkomania, uzależnienie od komputera to pojęcia stojące na tym samym poziomie. Mechanizmy powstawania tych zależności są niestety takie same. Psychologiczne przyczyny tych dolegliwości są również bardzo podobne. Jakie są wspólne cechy wszystkich uzależnionych od gier wideo? Zasadniczo w rodzinach tych dzieci wyrażanie uczuć uważa się za niepotrzebne, relacje między domownikami są formalne, a rodzice nie wykazują szczerego zainteresowania sprawami dziecka. Dzieci czują się osamotnione w rodzinie i mają trudności z przystosowaniem się do grupy rówieśników. Dziecko, najczęściej nastolatek, które interesuje się grami komputerowymi, nie żyje w naszym świecie. Ma swój świat – wirtualny. Nie żyje własnym życiem, ale życiem komputerowych bohaterów. Co jest takiego atrakcyjnego w tych grach? Szybka sytuacja sukcesu. W grach nie trzeba wkładać wiele wysiłku, aby poczuć się liderem. W prawdziwym życiu znacznie trudniej jest uzyskać uznanie lub pochwałę od rodziców (i ogólnie od dorosłych). Adrenalina, którą otrzymuje dana osoba, to podekscytowanie. Wydaje się, że ryzyko jest „lekkie”, bezpieczne. Gracz utożsamia się z bohaterem gry i wydaje mu się, że stał się silny, pewny siebie, odnoszący sukcesy. Sytuacja jest zrozumiała. W grze zawsze jest jasne, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem, ale w życiu przyjaciele często mogą zmienić się we wrogów. I, co ważne w przypadku niepewnych siebie nastolatków, nie ma potrzeby przejmowania inicjatywy w grze. Przecież wszystko zostało już przygotowane przez wbudowany program. Kolejnym bardzo ważnym warunkiem popularności gier komputerowych jest dużo wolnego czasu, którego nie ma (a może nie ma ochoty go zajmować?). Psychologowie rozróżnij cztery etapy uzależnienia od gier, czyli uzależnienia od hazardu. Po pierwsze, potrzebujesz gry, aby złagodzić stres. Drugi to sytuacja, w której ciągle jesteś przyciągany do komputera, kiedy nie wydarzyło się nic złego. W trzecim etapie, już po przybyciu do szkoły, dziecko myśli tylko o tym, jak szybko się stamtąd wydostać i zanurzyć się w żywiole zabawy. Na czwartym, ostatnim etapie, przejawy naturalnego sposobu życia (nauka, przyjaciele, sport, inne zainteresowania) tracą wszelką wartość, a zabawa staje się jedynym znaczeniem życia. I to jest przerażające. Dziecko.