Pracowałam z rodzinami zastępczymi. Rodziny zwracają się z prośbą o umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej. Moje pierwsze pytanie dotyczy oczywiście motywu, następnie diagnostyki, „baterii” badań i rozmowy z obojgiem rodziców, którzy podjęli tak trudną decyzję. Przy okrągłym stole wraz z innymi specjalistami i dyrekcją podjęto decyzję, czy wysłać dziecko do tej rodziny. Następnie odbyła się adaptacja i patronat (zgodnie z harmonogramem). Całość wykonanej diagnostyki odnotowywano w karcie patronackiej, obserwowano dynamikę rozwoju lub „braku rozwoju” dziecka w rodzinie. I wtedy natknąłem się na jedną bardzo interesującą rodzinę. Mając już własną córkę, mąż i żona zastanawiali się nad tym wiele lat i zdecydowali się na chłopca. Nazywał się Konstanty. Zabrali go na długo zanim zaczęłam pracować w sierocińcu. Chłopiec został przyjęty do placówki w wieku 6 lat z problemami: zaniedbaniami społecznymi i pedagogicznymi, moczeniem nocnym, ale bez upośledzenia umysłowego. Mieszkali razem (bez mojego patronatu) przez około 9 lat. Chłopiec miał wtedy 15 lat. Za rok skończy szkołę (9. klasa) i pójdzie na studia. Zgodnie z ustawą o pieczy zastępczej, po ukończeniu przez dziecko szkoły i podjęciu pracy w technikum lub instytucie, za dziecko publiczne odpowiada placówka wychowawcza, w której się ono uczy. Dzwoni dzwonek: - Czy możemy przyjechać do Ciebie na konsultację? - Przyjdź, oczywiście. A ja siedzę i myślę: „No i co tam jest? Dojrzewanie, wszystko jest normalne, dowiem się tego. Wyjąłem swoje osobiste akta i przejrzałem je. Moczenie nocne na szczęście należy już do przeszłości. Zadzwoniłem do wychowawcy klasy w szkole i poprosiłem o referencje. Kostya jest dumą szkoły, bierze udział w konkursach, zajmuje miejsca, uwielbia szachy, nie jest liderem w klasie, ale jest szanowany. Przybył Kostya i jego przybrana matka. Mówią, że Kostya zaczął się dziwnie zachowywać, poszedł po trawę dla królików i szukali go przez około 12 godzin z policją i sąsiadami. Znaleźli torbę z kroplami krwi. I tyle – ślady dziecka zniknęły… Znaleziono! Żywy i zdrowy spał w opuszczonej chatce. Ustaliliśmy to i rozmawialiśmy. Powiedział, że widział dom i postanowił odpocząć, położył się i zasnął. W tym momencie sytuacja została „zamknięta”. Od naszego spotkania minął miesiąc. Wszystko było w porządku, staraliśmy się nie skupiać na tym, co się wydarzyło. Co tydzień pytałem, jak się mają, jak się czuje Kostya. Miesiąc później zadzwoniłem ponownie, pomóżcie, nie wiemy, co robić. Sytuację opisaliśmy telefonicznie. Dziecko otworzyło wszystkie palniki gazowe i opuściło dom. A córka opiekunki zastępczej została w domu... Uratowało ją to, co wówczas zobaczyła. Pytam, dlaczego to zrobił. Dziecko odpowiada, że ​​nie pamięta, że ​​tego nie zrobiło, że jego matka się myliła. Mówię: „OK. Po prostu narysujmy. Narysuj obrazek „Moja rodzina”. Narysował. Obraz jest dobry: wszyscy są przyjaźni, pogodni, między wszystkimi członkami rodziny istnieje minimalny dystans psychologiczny. Nie rozumiem, co jest nie tak?!.... W rozmowie też wszystko w porządku: skromny, nieśmiały, kocha wszystkich, nazywa go mamą i tatą. Mieszka z nimi od 9 lat, adaptacja już dawno się zakończyła, wszyscy się do siebie przyzwyczaili, wszyscy członkowie rodziny znają cechy charakteru każdego. Wyjechaliśmy kilka dni, kolejny telefon: - Pomocy! Dziecko grozi samobójstwem! Wziął linę, wszedł do łaźni i przez 10 minut nie odpowiadał na pukanie, aż do wyważenia drzwi. Zastępcza matka wpada w histerię. Chłopak jest w wyrównanym stanie – twierdzi, że chciał wszystkim zrobić psikusa. Rozumiem, że samobójstwo to wołanie o pomoc, ale po co? Rodzice dobrze mnie traktują i kochają. Pytam sąsiadów: zawsze wszystko w porządku, w szkole wszystko w porządku, z własną dziewczyną nie ma konfliktów, zaakceptowała go, traktują się jak brat z siostrą, chodzą z ojcem na ryby. Zabrali chłopca od rodziny na jakiś czas (oczywiście nieudokumentowane). Mieszka w grupie ze wszystkimi chłopakami, relacje rozwijają się płynnie. Następnego dnia poprosiłam o narysowanie siebie. Długo siedział i myślał. Byłem zaniepokojony. Potem rysował przez około 40 minut, a ja otworzyłam usta i nie wiedziałam, co robić. Po prostu patrzyłem. Z rysunku stało się jasne, że Kostya wyraźnie miał zaburzenie osobowości. Na tym…