Ciągle spotykam się w życiu z tym, że niektórzy ludzie mają w głowach pewien zamęt co do tego, czym jest hipokryzja. W związku z tym zamieszaniem zaczynają się argumenty, że hipokryzja jest zła lub dobra... Młodsi ludzie po prostu organizują dramatyczne debaty na ten temat, argumentując, że hipokryzja jest rodzajem kłamstwa, a kłamstwo jest zawsze złe. W tym miejscu musimy poczynić dwie dygresje. Po pierwsze, słowa „zawsze”, „nigdy”, „tylko tak, a nie inaczej”, „jest tylko jedna właściwa opcja”, „powinno”, „trzeba” i tym podobne są jasnym sygnałem pokazującym, że dana osoba żyje w nerwice. Ci, którzy są zdrowsi psychicznie, rozumieją, że od każdej reguły są wyjątki i dlatego unikają takiej kategoryczności. Po drugie, nikt nie wyjaśnił młodym ludziom, że dorośli uczą ich, aby zawsze mówili prawdę, twierdząc, że kłamstwo jest zawsze złe, wyłącznie w tym celu. , aby ci sami dorośli mogli łatwiej kontrolować tych bardzo młodych ludzi: jest całkiem oczywiste, że zawsze łatwiej jest kontrolować tych, którzy nigdy nie kłamią. (To prawda, jeśli początkowo dzięki tej instalacji młodzi ludzie byli kontrolowani przez rodziców, to później, w dorosłym życiu, z tego wbudowanego przez rodziców przycisku sterującego zaczynają korzystać wszyscy, którzy mogą). dlaczego rodzice uczą swoje dzieci, że kłamstwo zawsze jest złe, czasem zupełnie nieświadomie, jak w słynnej przypowieści o odcinaniu końcówek kiełbasek: Mąż zauważył, że jego żona zawsze odcina końcówki kiełbas przed gotowaniem i pewnego dnia ją zapytał. - Dlaczego to robisz? - Nie wiem, moja mama zawsze to robi. Pomyśleliśmy. Postanowiliśmy to rozgryźć. Zadzwoniliśmy do mamy. Otrzymaliśmy odpowiedź: – nie wiem dlaczego. Moja mama zawsze tak robiła. Zadzwoniliśmy do mojej babci i zadaliśmy jej to samo pytanie. Była szczerze zaskoczona i zapytała: „Czy nadal gotujesz kiełbaski w tym moim małym rondelku, gdzie nie do końca się mieszczą?” Ale wróćmy do tematu notatki: Spory „o hipokryzję” prawie zawsze toczą się na temat tego, czy normalne jest uśmiechanie się do osoby i bycie z nią przyjacielskim, jeśli nie lubisz tej osoby lub nawet bardziej, na przykład , nie możesz go znieść. I tak czytasz lub słyszysz stwierdzenia, że ​​takie zachowanie (uprzejmość i życzliwość wobec osoby, której nie lubisz) jest hipokryzją, ale wszyscy wiedzą, że hipokryzja to cecha obrzydliwa itp. i tak dalej. W ramach sprzeciwu ktoś zaczyna argumentować, że hipokryzja w tym przypadku jest dobra, ponieważ uśmiechnięta nieszczerość jest lepsza niż szczera niegrzeczność. Ogólnie rzecz biorąc, uważam, że wypada powiedzieć kilka słów na ten temat. Moim zdaniem wszystkie takie spory na temat hipokryzji toczą się wyłącznie dlatego, że ludzie nie zadali sobie trudu zajrzenia do słownictwa objaśniającego języka rosyjskiego i zobaczenia, czym tak naprawdę jest - hipokryzją. A jeśli spojrzeć na to, czym jest hipokryzja, według objaśniających język rosyjskich słowników, otrzymujemy następującą definicję: Hipokryzja to zachowanie człowieka, gdy umyślnie dopuszcza się wobec kogoś niemoralnych czynów, mając świadomość, że postępuje niemoralnie, ale jednocześnie okłamuje innych co do przyczyn tych działań – on wyjaśnia te swoje niemoralne czyny pewnymi cnotliwymi i moralnymi powodami, których w rzeczywistości nie ma. To wszystko. Nic innego nie ma nic wspólnego z hipokryzją. Hipokryzja zawsze oznacza nieuczciwość, oszustwo, oszustwo lub podłość (czyli niemoralne postępowanie) wobec kogoś, kogo nazywają przyjacielem lub wobec kogoś, kto jest pewien ich dobrego stosunku do niego. Żadnych niemoralnych czynów – żadnej hipokryzji. Czy można być przyjacielskim, poprawnym i uprzejmym wobec osoby, której się nie lubi? Czy potrafi się uśmiechać podczas komunikacji? Jest to nie tylko możliwe, ale i konieczne, gdyż są to elementarne zasady przyzwoitości, które odróżniają ludzi cywilizowanych od dzikusów. Jeśli zaś przysięgacie przyjaźń temu, komu zamierzacie robić brudne figle, będzie to czysta hipokryzja. A jeśli jesteś z osobą, z którą masz konflikt,grzeczny, poprawny i uśmiechnięty, nawet jeśli zamierzasz zrobić mu coś, co mu się nie spodoba (nie jest to niemoralne: na przykład jest mało prawdopodobne, że komukolwiek spodoba się nagana od szefa), to Twoje zachowanie nie ma nic do rzeczy nie mam nic wspólnego z hipokryzją. Wielokrotnie na przykład zaobserwowałem to wśród Niemców: oni (podobnie jak w ogóle Europejczycy) w przeważającej większości szczerze wierzą, że zasady przyzwoitości, zasady ludzkiego zachowania zakładają, że ludzie zachowują się w taki sposób w stosunku do innych. sposób, w jaki komunikacja przynosi komfort, bo tylko ona jest przejawem szacunku do jednostki, czyli powinna być uprzejma, uśmiechać się i zachowywać się przyjacielsko. To, co dana osoba faktycznie myśli o osobie, z którą się komunikuje, nie ma żadnego znaczenia, ponieważ zasady społeczeństwa ludzkiego, zasady wzajemnego szacunku, wymagają, aby nie rozlewać swojej negatywności na innych. Cóż, jest to jak zasady przyzwoitości wymagaj, jeśli już przyszedłeś do kogoś na urodziny, mów solenizantowi tylko miłe rzeczy i nie obrażaj go w żaden sposób, a także w żadnym wypadku nie siedź z kwaśnym lub chudym wyrazem twarzy, aby nie zepsuć nastrój urodzinowego chłopca. Albo jak, powiedzmy, na pogrzebie lub stypie, zasady przyzwoitości wymagają wyrażania żalu i kondolencji za pomocą mimiki i słów, a pod żadnym pozorem nie bawią się. Podstawą wszelkich zasad przyzwoitości jest idea - aby nie ranić ani nie sprawiać przykrości innym osobom w kontaktach z nimi. Niemiecka policja jest prawie zawsze wyjątkowo poprawna, życzliwa i uśmiechnięta. Dlatego nawet jeśli napisze ci jakąś karę za twoje naruszenie, jest to akceptowane znacznie wygodniej, niż gdyby było inaczej. W ten sam sposób we współczesnym świecie gorzkie leki (i wiele antybiotyków, na przykład, ma wyjątkowo obrzydliwy smak) próbuje się w jakiś sposób słodzić, aby podczas ich zażywania nie wywołać dodatkowej traumy, co właściwie odróżnia człowieka dzikiego od cywilizowanego polega właśnie na tym, że dzikusa nie interesuje to, co jego zachowanie powoduje ból lub dyskomfort u innych. Jednocześnie dzikus jest pewien, że zachowuje się prawidłowo, ponieważ, jak widać, zrobił światu wielką przysługę - szczerze okazuje swoje emocje, „w końcu jeśli nie pokażesz, co czujesz , wtedy będzie to kłamstwo, a mama i tata uczyli, że kłamstwo jest zawsze złe. I w ogóle, nie lubię Cię i dlatego dziękuję Ci za to, że sumiennie Ci to okazuję swoim zimnym i nieprzyjaznym. stosunek do Ciebie: powiedz mi, dziękuję za moją szczerość.” Śmieszne i śmieszne? Ale w istocie tak właśnie jest. (Nawiasem mówiąc, każdy, kto chce dowiedzieć się, kiedy kłamać jest niemoralne, a kiedy zgodnie z wymogami moralnymi jest dopuszczalne, a nawet konieczne, może przeczytać na przykład znakomitą książkę słynnego psychologa Paula Ekmana „Psychologia kłamstwa”. Nie będę tutaj o tym mówić.) Kulturalna osoba stara się nie sprawiać innym bólu i dyskomfortu. Co więcej, stara się zachowywać tak, aby inni czuli się przy nim komfortowo. Angielskie słowo „dżentelmen” tłumaczone jest jako „miękki człowiek”, co nie oznacza braku kręgosłupa, ale łagodność, czyli takt i delikatność – dbałość w kontaktach z innymi. Przeciwieństwem dżentelmena jest osoba niegrzeczna, która zachowuje się bezceremonialnie (niegrzecznie, nie delikatnie), nie przejmując się tym, że swoim zachowaniem wywołuje uraz psychiczny innych. Bycie delikatnym, taktownym, poprawnym i przyjacielskim wcale nie oznacza, że ​​się zaakceptowałeś obowiązków przyjaciela lub że udajesz przyjaciela. Dla Europejczyków zrozumienie tego jest całkiem naturalne. Kilka razy byłem w Niemczech świadkiem, jak na przykład jakiś bezczelny turysta, widząc, że wszyscy byli wobec niego uprzejmi, uśmiechnięci i przyjaźni, zaczął przekraczać wszelkie granice, żądając dla siebie jakichś specjalnych i niezwykłych przywilejów słowami w stylu: „ „Słuchaj, przyjacielu, wczuj się w sytuację...” I w odpowiedzi natychmiast usłyszał od miejscowych: „- Przestańcie. Zapomnialiście, że nie jesteśmy przyjaciółmi. Dlaczego w ogóle pomyślałeś, że nie pijemy z tobą dla braterstwa zachowujemy się przyjaźnie wobec wszystkich, dzieje się tak wyłącznie dlatego, że się zachowujemy..