Od autorki: Julia Ustinova, psycholog Wydaje się oczywiste, że człowiek, będąc istotą racjonalną, prowadzi życie w pełni świadome. Jednak w rzeczywistości codzienne życie współczesnego człowieka jest bardzo zautomatyzowane. Ludzie wykonują czynności automatyczne, ich mózg często podejmuje stereotypowe, automatyczne decyzje, określając większość sytuacji jako standardowe. Automatycznie doświadczamy emocji – denerwujemy się, denerwujemy, niepokoimy. Często dochodząc do jakiegoś negatywnego stanu psychicznego pod wpływem niekorzystnej sytuacji, nie możemy się z tego stanu wydostać, ponieważ nie możemy się zatrzymać, cofnąć i spojrzeć na siebie i sytuację z zewnątrz. Okazuje się, że dla nas, istot inteligentnych, ze świadomością nie wszystko jest takie proste. Współczesna psychologia kilkadziesiąt lat temu sproblematyzowała świadomość ludzkich zachowań i opracowuje metody, które przywracają człowieka do siebie. Właściwie wypracowano już metody, które pomogą człowiekowi zacząć żyć naprawdę świadomie; na szczęście ludzkość od dawna dysponuje niezbędnymi do tego narzędziami; wystarczyło jedynie rozpoznać problem i zmobilizować bogate doświadczenie wiedzy duchowej zgromadzonej w świecie kulturę, aby to rozwiązać. Czym jest świadomość we współczesnym znaczeniu? Świadomość we współczesnej psychologii jest definiowana jako ciągłe monitorowanie bieżących doświadczeń. Jest to stan, w którym człowiek doświadcza swojego „tu i teraz”, nie jest zajęty doświadczeniami z przeszłości i obawami o możliwą przyszłość. Definicja ta zakłada, że ​​człowiek postrzega swoje doświadczenia bezpośrednio, nie analizując przyczyn ich wystąpienia, ale akceptując je takimi, jakie są. Uważność jest objęta bardziej ogólną koncepcją uważności. Słowo „uważność” jest często używane w anglojęzycznej literaturze buddyjskiej i jest jednym z tłumaczeń buddyjskiej koncepcji „sati”, która jest powszechnie używana do określenia stanu bycia w rzeczywistym doświadczeniu, w przeciwieństwie do stanu rozproszenia i odwrócenie uwagi Istnieją trzy podstawowe zasady uważności. Maksymalne otwarcie uwagi na osobiste doświadczenia, rejestracja w umyśle wszystkiego, co się dzieje: percepcja rytmu oddechu, doznań cielesnych, wszystkiego, co wpada w pole widzenia i słuchu, fiksacja w umyśle. umysł na każdą emocję, która się pojawia, każdą myśl, która się pojawia. Odmowa oceny tego, co się dzieje, od chęci zmiany sytuacji „w locie”, akceptacja tego, co się dzieje. Stan świadomości nie polega na analizowaniu tego, co się dzieje. ale doświadczanie tego, a nie werbalne określanie doznań, ale ich uważna obserwacja. Świadomość nie jest wiedzą jednej z modnych działów współczesnej psychologii. Teoria i praktyka uważności istnieje od wielu stuleci, jeśli nie tysiącleci, i wiele szkół religijnych i filozoficznych podchodzi do niej z różnych punktów widzenia. Zatem w buddyzmie ruch w stronę świadomości uważany jest za najważniejszy element rozwoju duchowego prowadzącego do oświecenia. W filozofii europejskiej Kartezjusz, który głosił „Myślę, więc istnieję”, zaproponował metodę empirycznego (eksperymentalnego) badania procesów umysłowych jako ścieżkę bezpośredniej introspekcji. Rzeczywiście, w bardziej szczegółowym i dokładnym tłumaczeniu „cogitoergosum” oznacza „Myślę - i kontemplując swoje myślenie, odkrywam siebie, myśliciela, stojącego za aktem myślenia”. Terapia Gestalt, jedna z wiodących dziedzin psychoterapii, kładzie nacisk na skupienie uwagi na świadomości procesów psychicznych zachodzących „tu i teraz”, w każdym momencie chwili obecnej, w prostych słowach o tym, co jest potrzebne do pełnej świadomości powiedz tak: patrz, kiedy patrzysz, słyszysz, kiedy słuchasz, czuj, kiedy przychodzą uczucia, czuj wszystko, co jest nam dane w doznaniach, uświadom sobie wszystko, co przychodzi ci na myśl. Niestety nie można się tego nauczyć czytając mądre książki i odpowiednie artykuły, ale na szczęście można to osiągnąć poprzez szkolenia?